Μανώλης Δημελλάς 

Η “Ευρώπη” μακριά από συνόδους και πολιτικά γραφεία δείχνει περίπλοκη σπαζοκεφαλιά, μια χαμένη λέξη από εκείνες των παραδοσιακών σταυρολέξων, που ανακατεμένα σκόρπια γράμματα και φανταστικοί αλγόριθμοι αναγραμματισμών χωρούν μέσα τους βέβαιες απαντήσεις όλων των προσήμων. Έτσι ξεφυτρώνουν εκείνοι που νιώθουν περισσότερο Ευρωπαίοι, ενώ ταυτόχρονα κάποιοι άλλοι μοιάζουν σαν να είναι φτωχοί και παραπεταμένοι μακρινοί συγγενείς!

Κι εμείς οι υπόλοιποι, συνηθισμένοι άνθρωποι, οι πολίτες αίμα της Ευρώπης, πρώτα παρατηρούμε κι έπειτα ξεχωρίζουμε ότι μας είναι πιο οικείο, διακρίνουμε αυτόματα κυρίως εκείνα που μας μοιάζουν, έτσι αποφεύγουμε να δούμε την ολότητα του θέματος, πέρα από σύμβολα και σύνορα είμαστε εκείνοι οι ξύπνιοι φοβικοί επαρχιώτες, που ψάχνουν τα τρωτά μιας θηριώδους μεγαλούπολης. Σα να θέλουμε πρώτα να τη κατηγορήσουμε κι έπειτα θα έρθει το φτύσιμο και η μοιραία ρήξη μαζί της, αφού έχουμε μάτια και καρδιά μόνο για το μικρούτσικο προσήλιο χωριό μας.

Πόσοι γνωρίζουμε τι γίνεται στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο; τι ξέρουμε για την πραγματική ή φανταστική δουλειά του Ζαγοράκη, της Σπυράκη, του Γλέζου, DSC_0344της Καϊλή και των υπόλοιπων 17 Ελλήνων Ευρωβουλευτών;

Και όχι μονάχα αυτών, αλλά και δεκάδων ανώνυμων Ελλήνων που εργάζονται στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο.

Πόσο εύκολα κρίνουμε την ικανότητα να παρουσιαστούν τα Ελληνικά ζητήματα, να συγκρουστούν για να κερδίσουμε κάτι ή να χάσουμε στα σημεία, από τους αντίστοιχους Ευρωπαίους συναδέλφους τους;

Ασχολούμαστε με την Ευρώπη μόλις λίγες εβδομάδες πριν από τις Ευρωεκλογές, σχολιάζουμε τους καλοταϊσμένους ευρωπατέρες, αγκομαχάμε και τους ψηφίζουμε, έπειτα έρχεται μια ελαφριά δόση άνοιας που όμως είναι αρκετή. Μια απώλεια μνήμης μοιάζει να μας κρατά κλεισμένους μέσα στις πυραμίδες των στενών απροσπέλαστων συνόρων του μυαλού μας.

Κουβεντιάζουμε για την Ευρώπη σαν να είναι κάτι ξένο και μακρινό, ωστόσο η αλήθεια είναι πικρή και πολύ διαφορετική.

Οι μαθητικές εκδρομές και οι τουριστικές βόλτες θα έπρεπε να ξεχάσουν τα μεγάλα πεζοδρόμια και τα μουσεία του Παρισιού, να αφήσουν πίσω το μούλτι-έθνικ Λονδίνο και τα βασιλικά ανάκτορα της Μαδρίτης. Θα έπρεπε να έχουν προτεραιότητα της Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, εκεί στην καρδιά του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου αρκεί ένα πέρασμα, μια ολιγόωρη βιωματική εμπειρία για να σχηματιστεί μια ώριμη άποψη για την αναγκαιότητα της ενωμένης Ευρώπης και τον υπαρκτό ή ανύπαρκο ρόλο των αντιπροσώπων.

Στο Στρασβούργο συνεδριάζουν τις πρώτες ημέρες κάθε μήνα. Για τους τυχερούς πολίτες που θα βρεθούν μέσα στο κτήριο του Ευρωκοινοβουλίου, την ώρα της ολομέλειας, ζωντανεύει σε real-time ο μύθος της Ευρωπαϊκής ένωσης. Και όση δουλειά γίνεται μέσα στη σύνοδο άλλη τόση δράση εκτυλίσσεται στο περιστύλιο και στους ελεύθερους χώρους. Ταυτόχρονα “γράφουν” περισσότερα από πενήντα τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά και web κανάλια, ενώ δεκάδες δημοσιογράφοι τριγυρνούν και οργώνουν με ανοιχτά μικρόφωνα και live κάμερες όλους τους ορόφους. Αναζητούν σύντομες θετικές απαντήσεις στη γλώσσα τους. Ταυτόχρονα στα τρια υπερσύγχρονα στούντιο του Ευρωκοινοβουλίου δεν σταματούν οι ζωντανές εκπομπές και οι πολυκάμερες εγγραφές με DSC_0098γραβατωμένους υπουργούς και βουλευτές να εξηγούν το δρόμο των προτάσεων τους.

Τα τελευταία μεγάλα θέματα της συνόδου (9-12 Μαρτίου 2015) ήταν η επίσκεψη του Βασιλιά Αμπτάλα της Ιορδανίας, οι συζητήσεις για την ενεργειακή ένωση, το ανώτατο όριο στα τέλη συναλλαγών με πιστωτικές κάρτες, οι οικονομικές προτεραιότητες της Ευρώπης, αλλά και η δολοφονία του στελέχους της ρωσικής αντιπολίτευσης (Μπόρις Νεμτσόφ). Εσείς τα ακούσατε, μάθατε κάτι για όλα αυτά;

“Ευρώπη”, η χαρά των πολιτικών ή πατρίδα των πολιτών;

Όσο οι πολίτες, ηθελημένα ή από άγνοια, νιώθουν ξένοι και παρα-μένουν ανενεργοί μακριά απ’ τον δεδομένο Ευρωπαϊκό κύκλο, αφήνουν στους εκλεγμένους αντιπροσώπους όλη τη βαριά ευθύνη, για τη στιγμιαία ανάγνωση της πραγματικότητας αλλά και την συνολική εκτίμηση της εποχής μας. Και ανάλογα με τη κομματική τους τοποθέτηση κάποιοι καμαρώνουν για την ξέφρενη απελευθέρωση, ενώ άλλοι προσπαθούν να πείσουν για τη διάλυση της Ευρώπης.

Μπορούμε λοιπόν να διαφωνούμε, να κατηγορούμε ανώνυμα για ολιγωρία ή ακόμη χειρότερα για υστεροβουλία, ωστόσο η Ευρώπη είναι κάτι παραπάνω από μάνα! Δεν είναι μόνο οι δανειακές συμβάσεις, το Μάαστριχ και η ιθαγένεια. Αποφάσεις και οδηγίες που συνήθως αλλάζουν προς το χειρότερο και εμείς το συνειδητοποιούμε στο πετσί μας αρκετά χρόνια αργότερα.

Ίσως να ρέπουμε, να βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην παγκόσμια κουλτούρα του γιγαντιαίου τηλεκοντρόλ και του ανατομικού καναπέ, έτσι όταν μελετάμε την ευρωπαϊκή κοινωνία να μην βλέπουμε τους πολίτες, τους γείτονες μας που την απαρτίζουν, όμως εκεί κρύβεται η μαγεία της λέξης “Ευρώπη”!
Μακριά από πολύχρωμες σημαίες, άγνωστες ξένες γλώσσες και εύπεπτα τηλεοπτικά πρότυπα, η πατρίδα “Ευρώπη” εξακολουθεί να αναπνέει μόνο μέσα από τα πνευμόνια των πολιτών της.