Όταν επισκέφτηκα την Ελλάδα πριν από λίγο καιρό μου θύμιζε ιστορικά το στίχο του Παλαμά «Ελλάδα πάει και να την κλαις» και ψυχικά των «Ψαρών την ολόμαυρη ράχη». Δεν είχα δει ποτέ τόση μιζέρια μαζεμένη – ούτε στην Κατοχή δεν ήταν έτσι, μου είπαν οι γέροι.

Αλλά φαίνεται η Ελλάδα είναι η χώρα των θαυμάτων. Τώρα σε πιάνει ο εφοριακός στο δρόμο και σου λέει «πάρε 500 ευρώ». «Μα δεν τα θέλω, συνήθισα και κουτσοπερνάω με τα 450». «Δε γίνεται, πρέπει να τα πάρεις. Ψηφίζεις, έτσι δεν είναι;». Κι ο Χριστός έκανε θαύματα από καιρό σε καιρό, αλλά να θεραπεύσει 50,000 σε μια μέρα με μια ανακοίνωση του ΙΚΑ, δε μπόρεσε να το πετύχει.

Τώρα από ό,τι βλέπω στο Ιντερνέτ η Ελλάδα βρίσκεται στον Παράδεισο εδώ και ένα μήνα. Δεν ξέρω κανένα από τους δημοτικούς συνδυασμούς, ούτε πού ανήκουν πολιτικά, μόνο τίτλους βλέπω, αλλά οποιοσδήποτε και αν εκλεγεί στο τέλος του Μάη η χώρα θα καταστεί ο επίγειος παράδεισος, όπως επί της βασιλείας του Κρόνου.

Πιάνω τυχαία μερικούς τίτλους από τους δημοτικούς ή περιφερειακούς συνδυασμούς:

Το «Μέγα Ιόνιο» (από το Σουέζ ως τις Στήλες του Ηρακλέους;), «Νέοι άνθρωποι» (μέχρι τώρα τι ήταν; Homo sapios ή Νεάντερταλ;), «Ανθρώπινη πόλη» (ως τώρα έμεναν εξωγήινοι), «Εν δράσει» (αλλά χωρίς να σηκωθούμε από τον καναπέ), «Ελεύθεροι» (ουου!, με την επικυριαρχία της Τρόικα που θα σου πάρει το λιμάνι και το αεροδρόμιο του νησιού θα πάθεις πνευμονία από την πολλή ελευθερία), «Πάμε μπροστά» (μωρέ καλύτερα ήταν πίσω σου λέω), «Ανατροπή» (υπάρχει τίποτα που δεν έχει ανατραπεί;), «Μαζί» (μαζί τα λέμε και χώρια κουβεντιάζουμε), «Στροφή στο Μέλλον» (με πιάνει πανικός όταν σκέφτομαι το μέλλον της Ελλάδας για τα επόμενα 50 χρόνια), «Ανοιχτή πόλη» (γιατί ως τώρα ξέφραγο αμπέλι δεν ήταν, πόσο πιο ανοιχτή θα την κάνουμε;), «Η πόλη που αξίζουμε» (μωρέ το αξίζετε και καλά να πάθετε), «Τόπος να ζεις» (για να πεθάνεις πρέπει να μετακομίσεις αλλού;), «Ξεκινάμε» (υπότιτλος: «αλλά δεν έχουμε βενζίνη, σπρώξτε με στήθος και μ’ αγκώνα, για να μας βγάλετε από τη λάσπη»), «Αρχιπέλαγος» (πάει η Πολυνησία, θα πρέπει να αλλάξει όνομα στο Google), «Όραμα» (ο εφιάλτης θα έρθει μετά τις εκλογές), «Αξιοκρατία» (θα κοιτάξω τι γράφει ο Μπαμπινιώτης γιατί δε θυμάμαι τι σημαίνει αυτή η λέξη), «Αλλιώς» (ήτοι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα), «Αθήνα Διαμαντόπετρα» (τυπογραφικό λάθος: τσιμεντόπετρα), «Για όλους» (όσοι μας ψηφίσουν), «Πολίτες στο Προσκήνιο» (όχι, όχι, καλύτερα πίσω, θα μας πνίξεις στα καπνογόνα), «Συσπείρωση» (ε πόση συσπείρωση πια, ρε σύντροφοι, κουβάρι, σκαντζόχοιροι γίναμε), «Σας κοιτάμε στα μάτια» (φτ φτ φτ μη μας ματιάσετε, πάντως νιώθω το βλέμμα σας διαπερνά το διαφανές άδειο κρανίο μου και βλέπει τη λαμπρή σας σταδιοδρομία, βίλες, κοντράτα, προμήθειες).

Την προηγούμενη φορά που είχε βρεθεί στην Ελλάδα σε προεκλογική περίοδο, δεν εύρισκα «δρόμο να σταθώ, δρόμο για να περάσω», όπως λέει το άσμα, όλα κατασκαμμένα σαν να πέρασαν γιγάντιοι τυφλοπόντικες κάτω από όλη την Ελλάδα. Μετά τις εκλογές ξανάριξαν μέσα τα μπάζα, όχι θα σκάσουν.
Πολλοί οι Σωτήρες ρε παιδιά, θα πάθουμε συνωστισμό σαν αυτόν στην προκυμαία της Σμύρνης, θα μας τσαλαπατήσουν ποιος να μας πρωτοσώσει. Αλλά εκείνο που δεν είδα είναι να ζητούν όλοι να γίνει έλεγχος στα οικονομικά του δήμου, των συμβούλων και των εγγύτερων συγγενών τους. Έτσι για να δούμε πώς ξεφύτρωσαν μερικές χιλιάδες βίλες με δηλωθέν εισόδημα ένα μισθό στο δήμο. Κι ακόμα να απαγορεύεται να διορίζονται στο δήμο ή να έχουν κοντράτα συγγενικά πρόσωπα. Τότε να βλέπατε ότι οι μισοί συνδυασμοί θα αποσύρονταν από τις εκλογές, γιατί τι έννοια έχει πια να είσαι δήμαρχος ή δημοτικός σύμβουλος; Αρκεί μόνο η προσφορά στον τόπο σου ή έστω, κομμάτια να γίνει, η λόξα για τη δόξα; Και πόσο τυχαίο είναι που παλαιοκομματικοί βουλευτάδες και υπουργοί, που δεν έχουν πια καμιά πιθανότητα να εκλεγούν με το κόμμα τους (αν υπάρχει) τώρα είναι ηγέτες δημοτικών συνδυασμών; Εντάξει μας έσωσαν τόσες φορές, σπολάτι πια, δε θέλουμε άλλο σώσιμο γιατί θα γίνουμε πετσί και κόκαλο.

Αντιγράφω κάτι που είδα στο Ιντερνέτ: «Ονειρεύτηκα ότι ήμουν υποψήφια δημοτική σύμβουλος. Ξύπνησα πνιγμένη στον ιδρωμένη, αλλά ένοιωσα καταχαρούμενη: ευτυχώς ήταν μόνο εφιάλτης». Δυστυχώς εφιάλτες δεν έχουν οι υποψήφιοι.

Πάντως η εικόνα που παίρνω από την Ελλάδα είναι ότι σύντομα θα είναι παράδεισος. Εκτός αν ξέχασε να αναστηθεί το Πάσχα και είναι ήδη στον επουράνιο παράδεισο κι εδώ μας άφησαν απλά ένα κακέκτυπο, για να δείχνουν στους άλλους λαούς, πώς η πατρίδα των πατρίδων, το καμάρι της ανθρωπότητας, μπορεί να γίνει περικαταγέλεσμα των εθνών μέσα σε μια γενιά Νεο-ελλήνων.

Λένε ότι το μυρμήγκι πριν πεθάνει βγάζει φτερά. Βλέπω πολλά φτερά να αιωρούνται…

Χρήστος Μαγγούτας