Ο Μίλτος Κύρκος είναι Ευρωβουλευτής με το ΠΟΤΑΜΙ

479-37. Με συντριπτική πλειοψηφία το ΕΚ αποφάσισε να αφήσει στην άκρη τη λογική και να ακολουθήσει το θυμικό παγώνοντας τη διαδικασία ένταξης της Τουρκίας. Έκανε καλά; Μακάρι να αποδειχθεί πως ναι, αν και επιμένω πως υπήρχε άλλος δρόμος που δεν θα εξουδετέρωνε το ισχυρότερο όπλο παρέμβασής μας.

Ήταν ενδιαφέρουσα η συζήτηση στην ολομέλεια και την πολιτική ομάδα και κατέδειξε πως οι βουλευτές ένοιωθαν υποχρεωμένοι να αποδείξουν πως αντιδρούν σε όσα συμβαίνουν στην Τουρκία. Αυτό δεν είναι κακό, εάν συνοδευόταν και από κάποιο σχέδιο και δεν έμενε σε ένα συμβολισμό, παραχωρώντας ταυτόχρονα στον Ερντογάν τον έλεγχο του παιχνιδιού. Τέσσερις λόγοι με οδήγησαν να καταψηφίσω το ψήφισμα στο σύνολό του.

Ο πρώτος είναι η αξία της ενταξιακής διαδικασίας ως εργαλείου παρέμβασης στην τουρκική κοινωνία. Εδώ λοιπόν η πλευρά μας έχει δείξει ασυγχώρητη πολιτική μυωπία, όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και στις άλλες χώρες που βρίσκονται σε ενταξιακή ή προενταξιακή πορεία. Αντί να προσπαθούμε οι συνομιλίες και οι προτάσεις εκσυγχρονισμού των τομέων που υστερούν (δικαιοσύνη, ελευθερίες, οικονομία, διοίκηση κ.α.), να διεξάγονται σε καθεστώς διαφάνειας και ενημέρωσης των πολιτών μέσα από τις οργανώσεις τους (επιστημονικά και επαγγελματικά σωματεία, αυτοδιοίκηση, ΜΚΟ κλπ) και τα media, ακολουθούνται αδιαφανείς διαδικασίες που δημιουργούν στους πολίτες την αίσθηση ενός παιχνιδιού συνδιαλλαγής που δε τους αφορά.

Με αυτόν τον τρόπο οι πολίτες δεν κατανοούν ότι η ΕΕ μάχεται για να προσαρμόσει καθυστερημένες δομές στα επίπεδα του ευρωπαϊκού κεκτημένου και έτσι δεν έχουν κανέναν τρόπο παρέμβασης στα θέματα που κυρίως αυτούς αφορούν. Ακολουθώντας μια τέτοια πολιτική, όταν κάποια στιγμή προκύπτουν αδιέξοδα στις διαπραγματεύσεις, οι πολίτες που προσβλέπουν στην ΕΕ νοιώθουν προδομένοι «από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών». Και πώς να μην νοιώθουν;

Στην Τουρκία οι συνομιλίες έχουν βαλτώσει δεκαετίες παρά τις εκατέρωθεν δηλώσεις. Η επιλογή δε της Ένωσης να μην ανοίξει τα κεφάλαια περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κράτους δικαίου, στερούσε από την πλευρά μας τα σημαντικότερα εργαλεία διαλόγου με την κοινωνία των πολιτών. Ε, τώρα διακόψαμε την ενταξιακή πορεία, τιμωρήσαμε τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα και όσους πολίτες προσέβλεπαν σε εμάς, πετάξαμε τα εργαλεία μας στον Βόσπορο και απειλούμε διακοπή της τελωνειακής ένωσης, ακύρωση της διαδικασίας βίζας, ανατροπή της συμφωνίας για το προσφυγικό, ταξιδιωτικές οδηγίες κλπ. Μακάρι αυτά να οδηγούσαν σε προστασία των μειονοτήτων, απελευθέρωση των δημοσιογράφων, ενίσχυση του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους. Πολύ φοβάμαι ότι ο Ερντογάν θα αδράξει την ευκαιρία και θα πυροδοτήσει υπέρ του τον αντιευρωπαϊσμό του «προσβεβλημένου» τουρκικού λαού.
Οι άλλοι λόγοι έχουν να κάνουν με τις σχέσεις Κοινοβουλίου – Συμβουλίου, με την ανέξοδη αλληλεγγύη και με τη Συμφωνία της Λωζάνης και τη σχέση της με τη Μοσούλη, τους Κούρδους και το κεμαλικό κράτος. Για αυτά, αύριο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr