Τζίνα Δαβιλά

Pane di capo: 

Ανάληψη, στάδιο Διαγόρας, 

και Pane di capo delivery: 224100-3600. 

 Ο νεογέννητος Γιασίρ και η 25χρονη μητέρα του Αμάλ από τη Δαμασκό

Ούτε κάμερες, ούτε μεγαλοστομίες. Μόνο κάποιοι ετεροχρονισμένοι εθελοντές που είδαν φως στα Παλιά Σφαγεία Ρόδου και μπήκαν, έτσι για να χαϊδέψουν την εγγενή αδιαφορία τους προς τον συνάνθρωπο. Γιατί οι άλλοι, οι γνήσιοι ανθρωπιστές είναι εκεί από την πρώτη στιγμή.

Είναι τα μελίσσια της προσφοράς, πολλά και αθόρυβα, ουσιαστικά, καλοσυνάτα, ακούραστα που σχεδόν δύο εβδομάδες καταργούν τις κατηγορίες που θέλουν τους Έλληνες να είναι ρατσιστές. Μέγα λάθος: ο Έλληνας σκληραίνει μόνο στον εμφύλιο. Και εκεί γίνεται λιοντάρι πεινασμένο για τη σάρκα ακόμα και του αδελφού του. Ξέρω τέτοιες ιστορίες να σου πω. Αλλά θα σου μιλήσω για τις άλλες, τις συγκινητικές και ανθρώπινες, για τους πρόσφυγες, όπως νοιώθω τον πόνο, την λαχτάρα και τη χαρά τους.

Έχω πολλές τέτοιες να σου διηγηθώ. Από τον πέντε μηνών Ζαχαρία από το Πακιστάν μέχρι τον ενάμιση μηνός Γιασίρ από την Δαμασκό. Από Πακιστάν και Δαμασκό στην Τουρκία, από κει στο Καστελόριζο και από κει στη Ρόδο. Αύριο μάλλον για Αθήνα και η συνέχεια, ο ένας για Γερμανία, ο άλλος για Σουηδία. Τυχεροί και οι δυο τους. Έζησαν όλοι τους. Νικητές. Και ήρωες. Σ’ένα κόσμο σκληρό, ψευτοηρωικό, ψευτοφιλάνθρωπο.

Στον αντίποδα, το νόημα της ζωής. Η προσφορά στους άλλους. Και η αισιοδοξία. Η ελπίδα ραντισμένη με πολλές ευχές από τους έλληνες.

“Good luck” ακούς και οι πρόσφυγες δεν καταλαβαίνουν, αλλά χαμογελούν. Να, η ωραία πλευρά της ζωής. Υπάρχει κι αυτή μες στο τρίτο μνημόνιο. Γιατί κανείς δεν χάθηκε επειδή ήταν φτωχός, χάθηκε επειδή δεν είχε αξίες.

Όχι, ο έλληνας δεν είναι ρατσιστής. Ο γνήσιος έλληνας μοιράζεται, είναι φιλότιμος, γενναιόδωρος, φιλόξενος, πρόσχαρος. Ρατσιστής είναι όποιος θεωρεί τον εαυτό του εκλεκτό. Τον εκλεκτό του Θεού, του λαού, του γκόμενου, του επαγγέλματός του. Τέτοιους ο τόπος δημιούργησε ως θύματα του κέρδους, της αλαζονείας, του κομπλεξισμού. Αλλά ο Έλληνας δεν είναι αυτό το τερατούργημα. Είναι το άλλο, που ‘‘χτυπάει’’, αν χρειαστεί, εικοσάωρα για να είναι χρήσιμος στο συνάνθρωπο. Που βάζει στόχους φωτεινούς μέχρι τον ήλιο και προσπαθεί έντιμα να τους πετύχει. Που βοηθά χωρίς να το κάνει σημαία.

Πόσο χαίρομαι που η Ανθρωπιά δεν είναι κλεισμένη σε υπουργεία, σε υπουργικές θέσεις, χαρτιά, φακέλους και συνέδρια επί συνεδρίων. Μόνο κάπου-κάπου κάτι …γραφικοί δημοσιογράφοι παίρνουν άδεια από τη σημαία και αγνοούν πολιτικά, πολιτιστικά, δικαστικά και λοιπά θέματα και κόβουν βόλτα στους χώρους φιλοξενίας των προσφύγων και μεταναστών. Και κάπου-κάπου αυτή η βόλτα γίνεται και εξάρτηση, γιατί εκεί η καρδιά χτυπάει διαφορετικά. Σαν να ξυπνά από το λήθαργο. Σαν να βγαίνει η πιο λαμπερή ανατολή.

Πώς το έλεγε ο Άλκης Αλκαίος… «η Δύση κι η Ανατολή έχουν το ίδιο αίμα».

 Το άρθρο δημοσιεύθηκε και στο cnn.gr 

* Το εκάστοτε άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr 

Ο εθελοντής Παντελής Αντωνιάδης και ο μικρός Τασρί 

Ο μικρός Ζαχαρίας από το Πακιστάν