Ηλίας Καραβόλιας

[email protected]

O Guhan Subramanian είναι καθηγητής στο Harvard Law School και συγγραφέας του έξοχου βιβλίου : Neogotiauctions: New Dealmaking Strategies for a Competitive Marketplace, (Norton). Μιλάει για τις καθημερινές δημοπρασίες μας στην ζωή μέσω του μηχανισμού των διαπραγματεύσεων. Ψωνίζουμε κρέας πχ. από εκείνο το κρεοπωλείο που μας δίνει την χαμηλότερη τιμή και την καλύτερη ποιότητα, αφού πρώτα πάρουμε τιμές από όσα κρεοπωλεία μπορούμε να ψωνίσουμε. Συχνά μάλιστα λέμε στον κάθε κρεοπώλη ποια τιμή μας δίνει ένας ανταγωνιστής του ώστε να μας κάνει καλύτερη προσφορά.

Με βάση την θεωρία του καθηγητή Subramanian oνομάζω perpetual negotiauction( διηνεκής διαπραγματευτική δημοπρασία) την 6ετή σχέση της χώρας με ΕΕ/ΔΝΤ. Θεωρώ δε ως αποκορύφωμα αυτής της μεθοδικής μηχανικής το 3ο μνημόνιο και την συντεταγμένη πορεία προς αυτό και φυσικά την μή εκταμίευση των δόσεων παρά τις θυσίες του ελληνικού λαού.Σε αυτή την ιδιότυπη κατάσταση έχουν καταφέρει οι πιστωτές να μας οδηγήσουν χωρίς στην ουσία να βάζουν καταληκτικές ημερομηνίες ενώ μας σφίγγουν την θηλειά με μετακινούμενα τελεσίγραφα. Εδώ ξεκινάει η θεωρία παιγνίων όπου οι δρώντες (εμείς και οι θεσμοί) παίζουν το παιχνίδι της δήθεν συνεργατικής διαπραγμάτευσης.

Γίναμε πιόνια σε ένα παίγνιο μή μηδενικού αθροίσματος( δεν είναι πόκερ δηλαδή όπου όταν ένας κερδίζει το ποσό οι αντιπάλων χάνουν. Άλλο ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος είναι και το σκάκι)

Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές είναι στην κυριολεξία παιχνίδι μη μηδενικού αθροίσματος αφού το κέρδος ενός παίκτη δεν αντιστοιχεί αναγκαστικά με απώλεια του κέρδους του άλλου παίχτη. Τί κάνουν οι δανειστές ; Ξεκινάνε πάντα χωρίς να ζητάνε συγκεκριμένα μέτρα. Συνεχίζουν υιοθετώντας διαδικασία δύσκολη στις αξιολογήσεις .Δεν στέλνουν χρήματα, δηλαδή δεν εκπληρώνουν την συμβατική υποχρέωση τους.

Την ίδια ώρα οι κυβερνήσεις μας κυνηγούν την ουρά τους : σέρνονται απο τελεσίγραφα μή προσδιορισμένα και παίρνουν μέτρα χωρίς ίχνος στοχευμένης αποτελεσματικότητας. Φόροι, φόροι, φόροι που μειώνουν την ζήτηση στην οικονομία και περιορίζουν το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών.

Τί κάνουν μετά οι δανειστές έξυπνα και μεθοδικά; Μας ορίζουν ποσά σωτηρίας με μετακινούμενες ημερομηνίες (που μοιάζουν κυλιόμενες..γιορτές)
και ανεβάζουν με αυτό τον τρόπο το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης αφού ξέρουν το αυτονόητο: κανένα πρόγραμμα δεν θα κλείσει την χοάνη της χώρας λόγω του απίστευτου χρέους. Κοινώς μας έχουν εγκλωβίσει σε μια ιδιότυπη δημοπρασία(negotiauction) όπου επειδή φρόντισαν να μην έχουμε άλλες πηγές χρηματοδότησης μας οδηγούν σε δημοπρασία μή προσδιορισμένου χρόνου (perpetual). Ουσιαστικά δηλαδή διαπραγματευόμαστε την παράταση μιας ετοιμοθάνατης οικονομίας με χωρίς συγκεκριμένο ορίζοντα ανάκαμψης.

Και να φανταστείτε ότι εμείς είχαμε παιγνιοθεωρητικό υπουργό. Προσωπικά ασχολήθηκα αρκετά με την διάσταση του ζητήματος και κάλλιστα μπορεί να αποτελέσει μια διατριβή για το πώς οι διαπραγματεύσεις κράτους με υπερεθνικούς πιστωτές είναι ουσιαστικά παιχνίδι για ένα ρόλο…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr