Μανώλης Δημελλάς  

Η παραλία ήταν γεμάτη από κόσμο, άνθρωποι κάθε ηλικίας απολάμβαναν τα λίγα που ζητά η πιο απέριττη εποχή, είναι το γλυκό καλοκαιράκι που ψάχνει μόνο ευρυχωρία.

Λιγοστά ρούχα και μικρές μπουκιές φαγητό, βλέπεις το πιο «τέλειο» πλάσμα του πλανήτη έχει ανάγκη από σκιά και δροσερό νερό, όταν τα καταφέρει και δεν του λείπει τίποτα, μα τότε γίνεται γενναιόδωρο, αγκαλιάζει κάθε διαφορετικό πλάσμα, σίγουρα είναι το καλύτερο θηλαστικό!

Φτάνει να μην αισθανθεί πως απειλείται, πως κάτι μπορεί να αλλάξει την ισορροπία του κόσμου, όπως την έχει στήσει μέσα στο μυαλό του.

Έτσι και σε εκείνη τη μικρή, σχεδόν ανώνυμη παραλία, όλα ήταν ήσυχα, μύριζαν ανθρωπίλα και δίποδη τακτοποίηση, μέχρι που φάνηκε μια παρέα από σιχαμερά Λαγόψαρα, μεγάλα σαν μακριά ανθρώπινα ποδάρια!

Τα ψάρια έμοιαζαν να ερωτοτροπούν μεταξύ τους, έπαιζαν παιγνίδια ακριβώς εκεί που σκάει του γιαλού το κύμα.

Τόλμησαν να βγουν και κολυμπούσαν μαζί με τα πιο εξελιγμένα πλάσματα και με την απερίγραπτη αυθάδεια τους άφησαν άφωνη όλη την παραλία.

Στην αρχή οι άνθρωποι τρόμαξαν, άλλωστε λένε τόσα για τα κοφτερά δόντια τους κι άλλα πολλά για το δηλητήριο, την τοξίνη που έχουν ριζωμένη μέσα στα σωθικά τους.

Εκείνοι που αψήφισαν την τετραδοξίνη, αυτή που κρύβει μέσα του το ψάρι και το καταβρόχθισαν άτσαλα, χωρίς να γνωρίζουν ιαπωνικές τεχνικές βρέθηκαν στις εντατικές των νοσοκομείων, κάποιοι μάλιστα κατέληξαν μόνιμοι θαμώνες κάτω από τα θυμαράκια!

Η θάλασσα άδειασε, όλοι φόρεσαν τις λαστιχένιες παντόφλες τους, έριξαν και από μια πετσέτα πάνω στις βρεμένες πλάτες τους και δειλά πλησίασαν αυτά τα ασχημομούρικα ξεδοντιάρικα ψάρια. Τραβούσαν δεκάδες φωτογραφίες και πλησίαζαν όλο και πιο κοντά στο θέαμα, αρκετοί παραμιλούσαν για τον δολοφονικό χαρακτήρα και τον καταστροφικό ρόλο ετούτου του απόκοσμου ψαριού.

Άτιμα πράματα, που ήρθαν απρόσκλητα, δεν έχουν κανένα ρόλο μέσα στη θάλασσα μας!

Οι περισσότεροι κατέληξαν, συμφωνούσαν, τέτοια πλάσματα δεν είχαν θέση στο δικό μας πολιτισμένο κόσμο!

Σύντομα φάνηκε ο σωτήρας της παραλίας, ένας λεβέντης έφθασε αποφασισμένος να καθαρίσει τα τέρατα, όπλισε το ψαροτούφεκο του στη δεύτερη σκάλα και άρχισε να τα κοπανάει με μίσος και άπειρη μανία.

Για λίγο το αίμα τους έκανε πιο σκούρα τη θάλασσα, ο νεαρός σημάδευε και τα τρυπούσε κατευθείαν στο κεφάλι και εκείνα μετά από λίγους σπασμούς ψόφαγαν μπροστά σε δεκάδες ικανοποιημένα ανθρώπινα μάτια, που αναγνώριζαν τη δικαιοσύνη στη δελφινιέρα και στη γυαλισμένη βέργα του όπλου.

Τα ρεύματα καθάρισαν το κόκκινο νερό και τα πτώματα των λαγόψαρων χτυπούσαν πάνω στην ψιλή άμμο, τώρα πια δεν προκαλούσαν φόβο, ίσως κάποια σιχασιά, μα κανένας πια δεν τα κοιτούσε.

Όλα ξαναγύρισαν στον αρχικό ρυθμό, μικρά παιδιά έχτιζαν στραβοχυμένα σπιτάκια, ένα ζευγαράκι χαϊδευόταν στα κρυφά πίσω από ένα αλμυρίκι, ενώ οι παρέες ξανάπιασαν το κουτσομπολιό για την φτώχεια, την καθημερινότητα και την κατάντια μας. Υπήρχε και ένας χαρούμενος μικρόσωμος σκύλος, μα κάθε φορά που ο ιδιοκτήτης του έλυνε το λουρί εκείνος ξέθαβε κι από ένα ταμπόν μέσα από την άμμο. Στο τέλος, μια και καλή, τον έδεσε σε μια σκιά, να μάθει να μη φανερώνει ξένα μυστικά.

Μονάχα δυο ζευγάρια που διαφώνησαν, τα μάζεψαν και απομακρύνθηκαν από την παραλία. Τόλμησαν να φωνάξουν πως ένα τέτοιο ξεπάστρεμα ψαριών έμοιαζε με αληθινό φονικό, όμως το πλήθος διαφώνησε και τους γύρισε την πλάτη.

Τα λαγόψαρα είναι εντελώς άχρηστα, όχι μόνο δε χρησιμεύουν στους ανθρώπους αλλά καταστρέφουν και τον κόσμο που είναι ολότελα δικός μας. Τέτοιες ευαισθησίες στις μέρες μας δείχνουν μια κάποια ανωμαλία!

Με τη δύση στα ξαφνικά η παραλία άδειασε, για την ακρίβεια έμειναν μονάχα αποτσίγαρα και ξεχασμένα σκουπίδια, εκείνο το κρυμμένο ζευγαράκι, πίσω από το ταλαίπωρο αλμυρίκι και τα ψόφια λαγόψαρα που τώρα είχαν βγει, είχαν καβαλήσει πάνω στην άμμο, μα κανένας δεν ασχολείται με τέτοια πεθαμένα πράματα!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The articleexpresses the views of the author

iPorta.gr