Μανώλης Δημελλάς       

…Έκλεισε την πόρτα πίσω του ενώ ταυτόχρονα κρατούσε και έσφιγγε σα φυλαχτό το κατοστάρικο που του δωσε η μάνα του.

Από τότε που κατέβασαν τα ρολά στη δουλειά όλο και πιο συχνά έτρεχε στη μάνα κι αντί να της προσφέρει κάτι, όπως έκανε παλιά, έπαιρνε κάνα φράγκο για να τη βγάλει.

Ούτε την άχνα του δεν άκουγες πια, ντρεπόταν, έσκυβε το κεφάλι και αν έφτανες κοντά του μπορούσες να μυρίσεις στο χνώτο την κατάθλιψη.

Δεν ήταν ο μοναδικός που υπέφερε από αγύρτες εργοδότες, κάποιος “τυχερός” συνάδελφος του βρήκε μαύρο μεροκάματο, ώρα και δίφραγκο κι έπρεπε να είναι χαμογελαστός και ευχαριστημένος. Ενώ ένας τρίτος έπεφτε και πνιγόταν μέσα σε κύματα από σκοτεινές σκέψεις, όποτε ξυπνούσε και γύρευε κάπου να δουλέψει του έλεγαν πως χάνει άδικα το χρόνο του, έτσι έφτασε να χρωστά σε όλο τον κόσμο…

Δυστυχώς δεν είναι αντιγραφή από μυθιστόρημα, ούτε υπερβολές σε κακο μούτσουνοσήριαλ, είναι η ζωή των εργαζομένων στο MEGA τους τελευταίους 12μήνες!

Για το μεγαλείο της απληρωσιάς δεν γίνεται λόγος, ειδικά όσο κυλούν οι μέρες, όσο σβήνουμε τους μήνες, ντρέπεσαι περισσότερο, το χειρότερο είναι ότι συνηθίζεις την ελεύθερη πτώση, γίνεσαι παρίας μιας πληγωμένης και σχεδόν αναίσθητης κοινωνίας, που δεν το χει και σε τίποτα να βλέπει ανέργους να πηγαινοέρχονται έρημοι και άπραγοι στους δρόμους.

Κι ύστερα τι; κάθε ξημέρωμα θέλεις, ελπίζεις σε θαύματα, δεν το μαρτυράς, αλλά εκεί πάνω γίνεσαι ζυμάρι και σε εκμεταλλεύεται ένα σύστημα που ποτέ δεν είχε την ειλικρίνεια να ομολογήσει την αλήθεια, ότι είναι εντελώς αδιάφορο για τους ανθρώπους που δεν βρίσκονται στη στενή παρέα του.

Οι επιχειρηματιές-ιδιοκτήτες του σταθμού είναι μαθημένοι, ένιωθαν το φόβο κι από κοντά σου έριχναν κάνα δυο μαύρα σκυλιά, εκείνους τους πληρωμένους λακέδες τους, εύγλωττους “αριστερούς” πολιτικούς, φίλους τραπεζίτες ή ανώνυμους “κουμπάρους”, που έχουν τις πληροφορίες, ήξεραν πως να σε πείσουν ότι δήθεν κάτι κινείται και εσύ πάγωνες, έδενες με αόρατες αλυσίδες το κορμί σου και ξανα-έπεφτες μέσα στο τρανό παρελθόν σου, μέχρι να πνιγείς από τις σκέψεις σου.

Για την απληρωσιά και τη κατάντια του MEGA τα είπαμε όλα ή σχεδόν όλα.

Πέρασε ένας χρόνος, φτάσαμε στο μνημόσυνο και εμείς, οι περισσότεροι εργαζόμενοι,συνεχίζουμε μάταια κολλημένοι πάνω στο ψόφιο λογότυπο του σταθμού.Το μόνο που μας έμεινε είναι να βγάλουμε τις ζωές μας στο μεϊντάνι, αλλά και πάλι αυτοί οι τύποι, οι ιδιοκτήτες της συμφοράς, δεν ακούνε Θεού βροντή, νιώθουν κι αφουγκράζονται μονάχα τους γλυκούς καημούς της κρυφής τους τσέπης. Ίσως να μην έχουν άδικο, στη χώρα της απληρωσιάς κάπως έτσι ανέκαθεν γινόσουν σημαντικός επενδυτής.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr