Κώστας Σκανδαλίδης 

Η απελευθέρωση της σκέψης και της γλώσσας…

Εδώ και τώρα: αποκομματικοποίηση.

Πόσο εύκολο είναι, αλήθεια, να σκέφτεσαι και να μιλάς ελεύθερα;

Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας; Ακουμπά στον χαρακτήρα μας; Έχει σχέση με την ηλικία και άρα με την ωριμότητά μας; Σχετίζεται με την ευθύτητα του νου και του στόματος; Ποδηγετείται άραγε από σκοπιμότητες ή από κάποιες αιτίες που μας παρεμποδίζουν για να εκφέρουμε μια σκέψη μας; Μήπως η θέση την οποία κατέχουμε, αποτελεί ένα εμπόδιο; Και κατά πόσο, ίσως, η ιδεολογία μας ή η κομματική μας ταυτότητα, μπορεί να είναι ο φραγμός εκείνος ο οποίος παρεμβαίνει ανάμεσα στη σκέψη και στη γλώσσα και δεν αφήνει το άτομο να εκφρασθεί ελεύθερα;

Όλα αυτά βασανίζουν τελευταία τη σκέψη μου και καταβάλλω προσπάθειες, αν μη τι άλλο, να τα ξεδιαλύνω στο μυαλό και να αισθάνομαι πως υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στην παραγόμενη σκέψη του νου και τον εκφερόμενο λόγο. Ειλικρινά, καθόλου εύκολη υπόθεση. Ούτε και μπορείς να δώσεις μονολεκτικές, ευκολοδιάβαστες και ευχάριστες απαντήσεις, οι οποίες να χαϊδεύουν αυτιά ή να ικανοποιούν προσωπικές επιθυμίες.

Είναι αλήθεια, πως οι δικές μας γενιές είδαν και πέρασαν πολλά. Και καλά και κακά.
Πόλεμο δεν είδαμε ούτε και την πείνα του πολέμου. Στερήσεις, ναι. Είδαμε αρκετές.
Ζήσαμε την μεταπολεμική περίοδο με τα πέτρινα χρόνια της φτώχειας και της μιζέριας.
Είδαμε τους πρώτους μετανάστες στις πλατείες των χωριών να τους κατευοδώνουν μάνες και γυναικόπαιδα με κλάματα γοερά και ξεμαλλιάσματα που θύμιζαν χορούς αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.

Είδαμε τα πρώτα δολάρια και τα πρώτα ταχυδρομικά δέματα με τα χιλιοφορεμένα ρούχα και τις τσιχλόφουσκες να μας φέρνουν χαμόγελα και στιγμές ψυχικής ευδαιμονίας, όσο μπορεί να κρατήσει ένα σχολική διάλειμμα.

Ζήσαμε στο πετσί μας τα δύσκολα χρόνια της επτάχρονης δικτατορίας των επίορκων συνταγματαρχών, τα ξερονήσια, τις φυλακές και τα βασανιστήρια αθώων ανθρώπων, μόνο και μόνο γιατί τους άρεσε η δημοκρατία και αγωνίζονταν για να την υπερασπιστούν και να τη ξαναφέρουν στη δύσμοιρη πατρίδα.

Πονέσαμε και κλάψαμε πικρά για την αιματοβαμμένη Κύπρο, που την παρέδωσαν κάποιοι ατιμώρητοι επίορκοι βορρά στα χέρια των Τούρκων μέσα σε μια ολοσκότεινη νύχτα που δεν ξημέρωσε ποτέ.

Ζήσαμε την μεταπολίτευση με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, όλα τα παιδικά της τραύματα, τις μονομαχίες των δύο μεγάλων πολιτικών σχηματισμών, την απώλεια της εξουσίας από τη Δεξιά παράταξη (κάτι σπάνιο στα μετά τον σχηματισμό του ελληνικού κράτους από το 1821 και εντεύθεν), την άνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στους κυβερνητικούς θώκους, την έντονη κομματικοποίηση, την έξαρση του φαινόμενου ενός έντονου λαϊκισμού, έναν ιδιότυπο συνδικαλισμό που εισχώρησε σε χώρους που δεν του ανήκαν, αλλά και μέρες ευημερίας για εργαζόμενους και επιχειρήσεις κι ας κατηγορήθηκε αυτή η χρονική περίοδος από τη σημερινή εποχή ως φούσκα και ψυχική ευφορία με δανεικά που τώρα τα βρίσκουμε μπροστά μας.

Μέσα σ’ αυτό το σκληρό “μπρα ντε φερ” γιγαντώθηκε η δική μου η γενιά, προβληματίσθηκε, πάλεψε κι αντρώθηκε, πείσμωσε, αναθεώρησε και κυρίως διδάχθηκε πολλά. Μέσα σ’ αυτή τη διδαχή ήταν και η εμπειρία από τις “παιδικές ασθένειες”, όπως εκείνη της έντονης κομματικοποίησης, η οποία εν πολλοίς και εν ολίγοις μοίρασε την ελληνική κοινωνία στα δύο, με ευθύνη κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων. Χωρίς βέβαια να εξαιρούμε και τα υπόλοιπα κόμματα, κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά. Βιώσαμε τα μπλε και τα πράσινα καφενεία, τα οποία ακόμα και σήμερα δυστυχώς αχνοφέγγουν! Αν κάποιος θέλει με γλαφυρότητα να περιγράψει το φαινόμενο, τότε δεν θα αστοχήσει αν αναφερθεί σε ένα παράδειγμα της τότε καθημερινότητας. Αν ρωτούσες π.χ.:

1.-έναν ΠΑΣΟΚο για να εκφράσει άποψη για ένα ΝεοΔημο- κράτη, η πιθανή απάντηση που θα εισέπραττες ήταν: “α τον παλιάνθρωπο, το φασίστα, τον ελεεινό”!

2.-έναν ΠΑΣΟΚο για έναν ομοϊδεάτη του, η πιθανή απάντηση θα ήταν: “μα ξέρεις τι καλός άνθρωπος είναι! Δε μπορείς να φανταστείς πόσο καλό παιδί είναι”!

3.-ένα ΝεοΔημοκράτη για έναν ΠΑΣΟΚο, η εισπρακτέα απάντηση θα ήταν: “Γι΄ αυτό τον πρασινορουφιάνο τώρα θα μιλάμε”!

4.-Ένα ΝεοΔημοκράτη για έναν ομοϊδεάτη του, θα άκουγες την απάντηση: “Τι συζητάμε τώρα. Μάλαμα άνθρωπος και μπεσαλής”!

Αν δεν ομολογήσουμε λοιπόν αυτές τις αλήθειες, έτσι ώστε να αρχίσει να μας χαρακτηρίζει τουλάχιστον η πραγματικότητα μιας ολόκληρης εποχής, τότε αυτό που μας περιμένει, είναι ένα “κομβόι” από μνημόνια, χωρίς να γνωρίζουμε τους φταίχτες, δήθεν, και τον κακό μας τον καιρό. Μπορούμε να μιλήσουμε με παρρησία; Αν ναι, τότε είμαστε στο σωστό δρόμο. Αν δεχθούμε ως υπαίτιο την κομματική μας ταυτότητα ένθεν και ένθεν, τότε και μόν0ν τότε θα απελευθερωθούν οι γλώσσες και θα αρχίσουν να λένε με παρρησία τα όσα σκέφτεται το μυαλό μας.

Το ίδιο, δυστυχώς, μοτίβο, βλέπει κανείς και σήμερα να επαναλαμβάνεται. Η κομματικοποίηση και ο λαϊκισμός σε πλήρη έξαρση και μάλιστα…εκσυγχρονισμένη και με αριστερό πρόσημο. Κι ας ωρύεται η Τρόικα ή αλλιώς πως…οι Θεσμοί, ότι ανάγκη πρώτη είναι να εκσυγχρονιστούμε. Γιατί μη νομίζετε πως η απεμπόληση δια ροπάλου και δια παντός του κομματισμού στο ελληνικό κράτος δεν είναι ευρωπαϊκό ζητούμενο; Περιττεύει δε νομίζω κάθε σκέψη ή λεγόμενο από τους σημερινούς κυβερνώντες περί συμψηφισμού, αφού όχι μόνον αντιτίθεται στις δικές τους αιτιάσεις περί αριστεράς ηθικής, αλλά και γιατί η υπομονή των Ευρωπαίων για την έλλειψη αυτονόητων στην Ελλάδα έχει πλέον εξαντληθεί.

Θα μπορούσαμε επομένως, υπερπηδώντας το “πολιτικό κόστος” -μια έννοια που δεν γνωρίζω αν υπάρχει σε άλλα κράτη- να ξεκινήσουμε από την παραδοχή των “παιδικών ασθενειών” της μεταπολίτευσης και να προχωρήσουμε χωρίς καμιά χρονοτριβή στην αποκομματικοποίηση του κράτους, την καθιέρωση της αξιοκρατίας, τον εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης, την απελευθέρωση όλων των επαγγελμάτων και την πλήρη θεσμική σύμπλευση με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί ακριβώς που ανήκουν η Ελλάδα και οι Έλληνες.

Κι ας μη διαφεύγει της προσοχής μας, ότι η έντονη κομματικοποίηση και ο λαϊκισμός, είναι σκαλοπάτια του εθνικοσοσιαλισμού και θυμίζουν έντονα την προχιτλερική περίοδο και όλα τα συνεπακόλουθά της.

Εδώ και τώρα λοιπόν, πλήρη αποκομματικοποίηση του κράτους. Προοίμιο όμως σ’ αυτό, είναι η δική μας, η προσωπική απελευθέρωση στη σκέψη και στο στόμα.

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Ρόδος, 27.11.2016

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr