Βαγγέλης Παυλίδης

Για την υγεία σας, προτείνεται επίσκεψη στο blog του 

Διαβάζω πως οι υποψήφιοι πρόεδροι της ΝΔ (“αρχηγούς” τους λένε μερικοί λες κι είμαστε σε κάποιον στρατό) ξεκίνησαν την προεκλογική τους εκστρατεία και αλωνίζουν την χώρα αγρεύοντας ψήφους.

Ομολογώ πως είμαι λίγο μπερδεμένος καθώς προσπαθώ να βγάλω κάποιο συμπέρασμα. Κατ’ αρχάς δεν βλέπω τίποτα κακό στο να ζητάει κανείς την ψήφο, την αποδοχή του κόσμου. Αντίθετα, είναι μια διαδικασία απόλυτα δημοκρατική. Υπάρχει όμως το ερώτημα του ποιος είναι αυτός ο “κόσμος”. Ποιοι λαβαίνουν μέρος σ’ αυτήν την διαδικασία -μπορώ, ας πούμε, να πάω κι εγώ να ψηφίσω; Εσείς;

Το άλλο που με μπερδεύει είναι το ότι εδώ δεν έχουμε εθνικές εκλογές όπου κάποιος μπορεί την μια να ψηφίσει από δώ και την άλλη από κεί, ανάλογα με την περίσταση. Εδώ πρόκειται για ένα κόμμα, και μάλιστα ένα κόμμα παλαιό που έχει παίξει αποφασιστικό ρόλο στην συγχρονη ιστορία της χώρας. Τα κόμματα έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία, πρεσβεύουν ορισμένες αρχές και αποτελούνται από ανθρώπους που πιστεύουν στην ιδεολογία και τις αρχές αυτές -μιλάω για τους συνεπείς και τους οργανωμένους οπαδούς και όχι για περιστασιακούς ψηφοφόρους. Μέσα στα πλαίσια αυτά λοιπόν, της συγκεκριμένης ιδεολογίας, τι άραγε το διαφορετικό έχουν να προτείνουν οι υποψήφιοι πρόεδροι;

Διαβάζω τις δηλώσεις τους. Ο Μεϊμαράκης μιλάει για ένα κόμμα αξιών που θα επαναφέρει στον δημόσιο διάλογο τις βασικές αξίες της παράταξης «για να αντιπαρατεθούμε επιτέλους στην ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς”, σαν να ομολογεί δηλαδή πως μέχρι τώρα η ΝΔ δεν ήταν “ένα κόμμα αξιών”.

Ο Άδωνις δηλώνει με περίσσια περηφάνια πως είναι φιλελεύθερος δεξιός. Λίγο ακόμα και θ’αγγίξει την άκρα δεξιά αν δεν την αγγίζει κιόλας. Ο Μητσοτάκης θέλει “επαναπροσδιορισμό της φυσιογνωμίας της Νέας Δημοκρατίας στον χώρο της Κεντροδεξιάς που πρέπει να ακολουθήσει τον μεσαίο δρόμο”. Τέλος, ο Τζιτζικώστας θέλει -κι εδώ ακούγεται σαν το θολό Ποτάμι- ουσιαστική ρήξη με τις κακές συνήθειες του χθες και μια νικηφόρα σύγκρουση με το νέο λαϊκισμό που φυτρώνει σύριζα με το παλιό κομματικό κράτος. Ταρατατζούμ, ταρατζούμ, παίζω εγώ την τρομπέτα.

Βγάλτε συμπέρασμα γιατί εγώ έχω μπερδευτεί, το είπα και στην αρχή. Αυτό που είναι φανερό από τα παραπάνω είναι πως η ΝΔ τά ‘χει ελαφρώς πως χαμένα και ψάχνει να βρει την χαμένη της ιδεολογική ταυτότητα. Πιο δεξιά; Πιο κέντρο; Πιο θολούρα κι ό,τι πιάσουμε; Όπου φτώχεια και γκρίνια. Το πρόβλημα είναι βέβαια δικό τους κι εμείς οι εκτός απλά παρακολουθούμε. Με αρκετό ενδιαφέρον.