Νίκος Βασιλειάδης

Σαν σήμερα πριν από 116 χρόνια ο κινηματογράφος όπως λέμε όνειρο, όπως λέμε μουσική, ταρακουνάει το συλλογικό φαντασιακό με την μεταφορά στo μεγάλο άσπρο πανί της Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων.

Μιας ιστορίας απολύτως μοναδικής απ’ όποια πλευρά και να τη δεις, που χτυπά κατευθείαν στα συναισθήματά μας, εισχωρεί βαθιά στο λυκόφως της ψυχής μας εισαγάγοντας ένα συναρπαστικά πολυπλόκαμο κόσμο, εντελώς απρόβλετο, καθόλου αιτιατό, και ανέφικτα προσδιορίσιμο.

Ένα ιδιαίτερο ονειρικό σύμπαν στο οποίο απουσιάζουν ολότελα οι κάθε είδους καθοριστικοί παράγοντες.

Ένα σύμπαν όπου οι κούπες του τσαγιού δεν είναι υποχρεωμένες να αναφέρουν τις πρακτικές ιδιότητες της ανθρώπινης εμπειρίας, τα αντικείμενα δεν είναι υποχρεωμένα να υπακούουν στο νόμο της βαρύτητας.

Στο όνειρο της Αλίκης οι πιο κρίσιμοι παράγοντες είναι οι άυλοι συναισθηματικοί παράγοντες. Όπως η επιθυμία του να διψάς και να παρουσιαστεί μπροστά σου μια κούπα με νερό μεγάλη όσο ένας ελέφαντας, ή να νοσταλγείς τα παιδικά σου χρόνια και να ζωντανέψει στα πέντε επόμενα βήματά σου μέσα από ένα μικρό παράθυρο μια παιδική εξοχή, ή μια γαλήνια χρυσαφένια θάλασσα.

Προπάντων όμως είναι η επιθυμία που σε κατατρέχει από τότε που άρχισες να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου μέχρι σήμερα. Η αιώνια ερώτηση σχετικά με τη δόμηση της ταυτότητας – Ποιος είμαι; Αλλά, το κυριότερο: Για πόσο;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr