Χρήστος Μαγγούτας

Καθώς είμαστε στο χείλος του γκρεμού για την τέταρτη αυτοκτονία ας ρίξουμε πίσω μια ματιά στις προηγούμενες. Κύριο χαρακτηριστικό όλων είναι ότι, εκτός από τους λίγους που πάλεψαν για την τιμή των όπλων, οι μάζες περίμεναν να δουν ποιος θα είναι ο νικητής να τον χειροκροτήσουν και να σκύψουν να τους περάσει τη νέα λαιμαργιά.

Χαιρώνεια 338 π.Χ. Οι ενωμένες ελεύθερες δημοκρατικές δυνάμεις της Νότιας Ελλάδας δίνουν ύστατο αγώνα στις βάρβαρες ελληνικές ορδές των Μακεδόνων. Ήταν ένα αγώνας ζωής και θανάτου δυο πολιτισμών. Εκεί αγωνιζόταν το ελληνικό κλασικό πνεύμα με τα μεγάλα αποκτήματα του ανθρώπου: τη δημοκρατία, την ισότητα των πολιτών, τη δημιουργία και είκοσι άλλες αρετές για τις οποίες ο Φίλιππος και ο γιος Αλέξανδρος δεν καταλάβαιναν τίποτα. Εκπολιτισμός του πολιτισμένου από τον απολίτιστο. Νικήθηκαν και μαζί τους θάφτηκαν και όλα όσα είχαν κάνει την Ελλάδα Ελλάδα. Ήξεραν ότι θα νικηθούν κι αυτό τους κάνει πραγματικούς ήρωες. Λίγα χρόνια αργότερα, αγνοώντας τις απειλές του Αλέξανδρου, οι κάτοικοι της Χαιρώνειας έστησαν το «Λέοντα» ένα παράξενο μνημείο που υμνούσε τους νικημένους. Μαζί τους αυτοκτόνησε και ο Δημοσθένης πίνοντας δηλητήριο, μαζί τους ναρκώθηκε και η φιλοσοφία του Αριστοτέλη, η κοιμωμένη πριγκίπισσα, για δέκα εφτά αιώνες.

Σχεδόν δυο αιώνες αργότερα το ήδη θανάσιμα πληγωμένο ελληνικό πνεύμα παραδόθηκε στους Ρωμαίους. Μπορεί να το σεβάστηκαν – όσο σέβεται ένας αφέντης το δούλο του, αλλά οι αρχές της κλασσικής Ελλάδας είχαν πεθάνει πια μια και καλή γιατί είναι δύσκολο να διατηρήσεις κάτι που δε γέννησες. Ήταν η σειρά του Φιλοποίμενα να πιει το δηλητήριο για να μη δει το κόσμο του «λάθε βιώσαντος» που ερχόταν αμείλικτος.

Στη συνέχεια η δουλεία έγινε διαφορετική και η μεταλλαγή σιωπηρά: ο ρωμαίος αυτοκράτορας μεταμορφώθηκε σε βυζαντινό βασιλέα. Αυτοί που εφεύραν στη δημοκρατία και τη σκέψη θεωρήθηκαν μιαροί Έλληνες, από κάποιους βασιλείς που δεν ήξεραν να βάλουν την υπογραφή τους. Κι σκληρός Γιαχβέ που μετέτρεψε τον ελεύθερο σε «δούλο του θεού», που έκανε τη σκλαβιά από κατάρα ευλογία. Αλλά ας θεωρήσουμε και το Βυζάντιο «ελληνικό», (ουσιαστικά ήταν βιασμός του ελληνικού πνεύματος από το βάρβαρο Γιαχβέ, που μισούσε κάθε ελληνικό) μόνο και μόνο επειδή διατήρησε την ελληνική γλώσσα μια και δεν είχε άλλη.

Και όταν έπεσε σε παρακμή, η αδίσταχτη ιστορία είχε τη σκληρή λύση της για τη χώρα: «που σαν πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε και περίμενε το μακελάρη και περίμενε τον Τούρκο να την πάρει». Φυσικά ο λαός ήταν πάλι πλήρως αδιάφορος, όπως συχνά είναι οι λαοί, κι ας στάζει μέλι η αριστερά μιλώντας για τον «ιερό λαό» — ήτοι προσευχόταν στην Υπέρμαχο για να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνουν αυτοί.

Και μετά από την Τουρκοκρατία γεννήθηκε στις μέρες μας η Νέα Ελλάδα, ένα μισοσκότεινο μείγμα θεοκρατίας, σουλτανάτου, αστυνομικού κράτους, ψευτοδημοκρατίας, αμάθειας, ακαλαισθησίας και εξάρτησης. Και έρχεται η άλλη σκλαβιά, η Ευρωποκρατία, με όλα τα χαρακτηριστικά του αφέντη: να ακονίζει τα μαχαίρια της, κι οι λαοί να αδιαφορούν, να ξεπουλιούνται, να χειροκροτούν το νέο τύραννο.

Η ιστορία το απόδειξε: Η Επόμενη Ελλάδα, αν υπάρξει, αν ο φοίνικας αναγεννηθεί, θα είναι από κάποια μακρινή παραφυάδα του Ελληνισμού που θα αισθανθεί ότι: «Έλληνες ήσαν έναν καιρό κι αυτοί/ και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν / να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά / βγαλμένοι -ω συμφορά!-απ’ τον Ελληνισμό».

Αν υπάρξει. Γιατί η ιστορία είδε δεκάδες λαούς με πολιτισμό να εξαφανίζονται και δεν έδειξε καμιά λύπηση. Ένας ακόμα δεν κάνει μεγάλη διαφορά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr