Ελπίδα Νούσα

Θυμάμαι πως έκανα σαν μικρό παιδί!

Ένοιωθα σαν το γορίλλα Κing Kοng, που κάνει μια χαψιά το υψηλότατο Empire State Building της ταινίας…Σαν το γίγαντα του παραμυθιού έτοιμο να καταβροχθίσει ανθρώπους, αυτοκίνητα, κάθε λογής κτίριο, αφού μπροστά του φαντάζουν μυρμήγκια!

Μιλώ για τη Μαντούρονταμ, την πόλη-μινιατούρα της Ολλανδίας, με τις λιλιπούτειες κατασκευές.Ένα καταπράσινο ψυχαγωγικό πάρκο, όπου μπορεί κανείς να δει όλα τα εκπληκτικά αξιοθέατα, που προσφέρει η Ολλανδία!

Ανεμόμυλοι, που γυρίζουν… καραβάκια, που διασχίζουν κανάλια… το αεροδρόμιο, το λιμάνι του Ρόττερνταμ…σιδηροδρομικές ράγες με τρένα εν κινήσει…το βασιλικό παλάτι, το δικαστήριο της Χάγης, το λεγόμενο “Παλάτι της Ειρήνης”…Κι όλα σε μικρογραφία!

Η αναπαράσταση όλων αυτών είναι πραγματικά εκπληκτική, αφού αποτελεί πιστή αντιγραφή τους, δίνοντας βάση και στην πιο μικρή λεπτομέρεια. Ακόμα και η “Νυχτερινή Περίπολος” του Ρέμπραντ είναι ορατή μέσα στο κτίριο, που αναπαριστά το Ρέικσμουζεουμ του Άμστερνταμ!

Μουσεία, θέατρα, μνημεία, αξιοθέατα…

Όλα ζωντανεύουν με μαγικό τρόπο μπροστά σου μεταφέροντάς σε μέσα στην ιστορία τους.

Το Μαντούρονταμ το επισκέφτηκα πριν πολλά χρόνια στο ταξίδι μου στις Κάτω Χώρες…

Ακόμα όμως θυμάμαι με πόση χαρά έτρεχα να δω το ένα και το άλλο, να αναγνωρίσω αξιοθέατα της χώρας, που ήταν καλλιτεχνικά κατασκευασμένα με την παραμικρή λεπτομέρεια!

Το πάρκο, που άνοιξε τις πύλες του το 1952 , το επισκέπτονται εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο από όλο τον κόσμο!

Η “Μινιατουρίστικη πόλη” κατασκευασμένη σε κλίμακα 1:25, που σε κάνει να νοιώθεις και πάλι παιδί τριγυρνώντας στα πάρκα και τα σοκάκια της, πήρε το όνομά της από έναν Ολλανδό φοιτητή Νομικής, κρατούμενο του Νταχάου, που πέθανε από τύφο, μόλις τρεις μήνες πριν την απελευθέρωση του στρατοπέδου από τους συμμάχους!

Ηταν εβραϊκής καταγωγής, γόνος μιας οικογένειας Σεφαραδιτών , που ζούσαν στο Κουρασάο.

Όταν οι Ναζί εισέβαλαν στη χώρα, ο Τζωρτζ εγκατέλειψε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο του Λέιντεν και κατετάγη στον Ολλανδικό στρατό.

Μάχες, συλλήψεις, φυλακίσεις, αποδράσεις και κατόπιν μέλος της αντίστασης.

Τεράστια η δράση και η προσφορά του νεαρού φοιτητή , όμως μετά από προδοσία ενός συνεργάτη του βρέθηκε στα χέρια της Γκεστάπο, φυλακίστηκε εκ νέου και μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, όπου έμεινε μέχρι το θάνατό του 9 Φεβρουαρίου του 1945, μόλις τρεις μήνες πριν από την απελευθέρωση του στρατοπέδου .

Και ήταν μόνο 29 χρονών.

Για τον ηρωισμό, που επέδειξε στην απόκρουση των Ναζί στη μάχη της Χάγης, τού απονεμήθηκε μετά θάνατον το μετάλλιο του Ιππότη, το υψηλότερο στρατιωτικό παράσημο στο Βασίλειο των Κάτω Χωρών.

Στη μνήμη του, οι γονείς του μετά τον πόλεμο χρηματοδότησαν την κατασκευή μιας πόλης -μινιατούρας, ενός ψυχαγωγικού πάρκου, που θα έδινε χαρά και θα σκορπούσε το χαμόγελο σε μικρούς και μεγάλους!

Θυμάμαι… Ανεμόμυλοι στριφογύριζαν, τα καραβάκια έπλεαν στα ολλανδικά κανάλια, τα τρένα σφύριζαν στους σταθμούς της Χάγης.

Ήταν ανέπαφο το σπίτι της Άννας Φρανκ και η γραφική Jordaan, η παραδοσιακή γειτονιά, που έζησε ο Ρέμπραντ ακολουθούσε τους ίδιους νωχελικούς ρυθμούς της.

Η καμπάνα χτυπούσε στο ψηλό, γοτθικό καμπαναριό του ναού της Ουτρέχτης…Κάπου ανάμεσα και η σκιά ενός νέου, που χάρισε το δικό του χαμόγελο σ’ένα όραμα και μια ιδέα.