* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Όσο για τους νεκρούς

δεν έχουν κρυμμένα μυστικά

ούτε ανάγκη ν’απολογηθούν σε κανέναν

ή να εξομολογηθούν

Ετούτα είναι ίδιο των ζωντανών…

Δ.Πιστικός, Αχιλλέας και Έκτορας

Έχουμε συνηθίσει, ίσως κι εθιστεί, στην επικοινωνιακή παρουσία των Αρχηγών/Προέδρων των κομμάτων στα ΜΜΕ, στις πλατείες, στ’αμφιθέατρα και πολλές φορές αγνοούμε εντελώς τη βαθύτερη ηθική και φιλοσοφική τους διάσταση. Με άλλα λόγια δεν μαθαίνουμε ποτέ, ίσως και να μην ενδιαφερόμαστε για «το ποιοί πράγματι είναι», ως άνθρωποι, ως δρώντα κοινωνικά όντα, ως μέλη οικογενειών κλπ.

Η εικόνα της οθόνης και ο πολιτικός λόγος συχνά κρύβουν, μεταλλάσσουν ή εξωραΐζουν το αληθινό πρόσωπο του ηγέτη.

Προφανώς οι image makers έχουν τον πρώτο λόγο στη διαμόρφωση προσωπείου ή και μάσκας, όμως ο κάθε πολίτης οφείλει “να ξύσει” λίγο την επιφάνεια  για ν’ανακαλύψει  αν πίσω από το φιλοτεχνημένο πορτραίτο του «τέλειου πολιτικού»  υπάρχει ο ενάρετος, δίκαιος, σεμνός κι έντιμος άνθρωπος.

Δεν φιλοδοξώ να σκιαγραφήσω «κάτοπτρον ηγεμόνος», συμβουλεύοντας  για το Καλό κι εξορκίζοντας το Κακό. Θα δώσω απλώς κάποια παραδείγματα.

Ο Ηγέτης δεν υποκρίνεται ότι είναι κι εκπροσωπεί κάτι άλλο [ή κάποιον άλλον] από τον τρόπο που ζει και τις ιδέες που διαλαλεί. Δεν θυμώνει όταν κατα-κρίνεται για τις πράξεις/παραλείψεις του διότι η κρίση του λαού, ακόμα και η άδικη, είναι ωφέλιμη. Δεν μετεωρίζεται ανάμεσα στο νόμιμο και το σκόπιμο[το ηθικό το θεωρώ δεδομένο], αλλά τηρεί τους κανόνες και τους εφαρμόζει σε όλους [φίλους κι εχθρούς]. Δεν μελαγχολεί, ούτε πελαγοδρομεί επειδή έχασε μιάν εκλογή αλλά μαζεύει τις ψυχοπνευματικές του δυνάμεις για ν’αποδείξει στην Ιστορία [κι όχι στους τυχάρπαστους περαστικούς από το κόμμα του] ότι παραμένει ισχυρή προσωπικότητα οραματιστή/αγωνιστή έλληνα πολιτικού [κι όχι απλού μεταπράτη κι εκτελωνιστή ξένων προς το εθνικό συμφέρον προταγμάτων].

Δίχως να επιδεικνύει αμηχανία, δειλία, φοβία και χωρίς να μηχανορραφεί ή ν’αυθαιρετεί, μπαίνει μπροστάρης στα όνειρα και τους αγώνες του λαού και στα αιτήματα των καιρών και  «λαβώνεται» πρώτος από τα λάθη  και τις αστοχίες της διακυβέρνησής του.

Αρνείται τις σειρήνες που του ζητάνε να κινηθεί στο χώρο των Σκιών κι επιλέγει ως συμβούλους όσους του ασκούν κριτική, μη-εμπιστευόμενος τους διάφορους αυλο-κόλακες και κρατικο-κόρακες.

Όταν ηγεμονεύει δεν καθαγιάζει τις επιλογές του, ούτε καθυποτάσσει τις αντίθετες απόψεις αλλά [καθ]οδηγείται μόνον από αρχές κι αξίες.

Και το κυριότερο: όταν διαφωνεί σε ζητήματα αξιοπρέπειας και πολιτικής ηθικής, τότε παραιτείται και δεν αναζητεί ενόχους ή άλλοθι.

Υπάρχουν  τέτοιοι ηγέτες σήμερα στην Ελλάδα; Και βέβαια υπάρχουν. Αρκεί να ψάξουμε να τους βρούμε και να τους εμπιστευθούμε…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr