Δημήτρης Κατσούλας  

Ήταν το μοναδικό τηλέφωνο που υπήρχε σ΄ ολόκληρο το χωριό στη δεκαετία του ’60 μέχρι και τα μέσα του ’70 .

”Κοινοτικόν” , το έλεγαν .

”Ευπόληπτος” και ”Εθνικόφρων” ο κάτοχός του ο κύριος Χρήστος. Και μορφωμένος παρακαλώ. Ολόκληρο Σχολαρχείο είχε τελειώσει ο άνθρωπος.

Έτσι και τύχαινε να έχει κάποιος κλήση, το διαλαλούσε το μεγάφωνο πάνω στη μουριά σκαρφαλωμένο: ”Ο κύριος Γ. να έρθει γρήγορα στο τηλεφωνείον, θα τον καλέσουν εντός ολίγου από την Αυστραλία”.

Έτσι, έπαυαν τα ιδιωτικά να είναι μυστικά και έπαιρναν χαρακτήρα δημόσιου διαλόγου και κατ’ επέκταση κουτσομπολιού.

Ο πρώτος που ”έπρεπε” να τα μάθει ήταν ο παπάς του χωριού, ο παπά Γιάννης. Ο παπάς τα ξομολογιόταν στην παπαδιά κι οι ρούγες στέναζαν απ’ άκρη σ’ άκρη.

Μιά Κυριακή πρωί μετά τη λειτουργία στήθηκε και ο πρώτος τους καυγάς: ”Παπά, με εκθέτεις στο χωριό. Στο στομάχι σου δεν κρατιέται μυστικό”. ”Παπαδιά, πρόσεχε τι λες. Με έκανες ρεζίλι. Παραποιείς αυτά που σου μεταφέρω ”.

Αποτέλεσμα: η παπαδιά μιά νύχτα την κοπάνησε στα κλεφτά από το χωριό κι ο παπάς κρεμάστηκε με μιά τριχιά στο χαγιάτι του σπιτιού τους.

Στο μεταξύ ήρθε η τεχνολογία, αφαιρέθηκε το ”Κοινοτικόν” από τον κύριο Χρήστο και κάθε σπίτι απέκτησε το δικό του τηλέφωνο.

Το μεγάφωνο σίγησε μία και καλή.

Οι γυναίκες τώρα θρονιάστηκαν κολλημένες στις τηλεοράσεις.

Το πρώτο μπαρ με Ουκρανέζες σερβιτόρες έκανε την εμφάνιση του.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr