Δήμητρα Παπαναστασοπούλου

Οταν η Εκκλησία εμφανίζει ένα αποτρόπαιο πρόσωπο

Την πραγματικά «δαιμονική» προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου θα εξετάσουμε σήμερα, ενός ανθρώπου που εκμεταλλεύτηκε με τον χειρότερο τρόπο την άγνοια και τον ανθρώπινο πόνο, χρησιμοποιώντας σαν βιτρίνα το μοναχικό σχήμα, με το οποίο δεν είχε πραγματική σχέση- όλα μια απάτη, που, δυστυχώς, ταλανίζει τον κόσμο μέχρι σήμερα.

Ο Γκριγκόρι Γιεφίμοβιτς Ρασπούτιν (1869-1916) ήταν ένας Ρώσος μυστικιστής που, καταφέρνοντας να εισχωρήσει στην τελευταία τσαρική οικογένεια, άσκησε τεράστια επίδραση, κυρίως στην πονεμένη μορφή της μητέρας που αντιπροσώπευε η τσαρίνα Αλεξάνδρα.

Ήταν γιός χωρικών με καταγωγή τη Σιβηρία. Αν και πήγε σχολείο, μέχρι το τέλος της ζωής του δεν γνώριζε να γράφει. Κάποιες πνευματικές αναζητήσεις τον οδήγησαν στα 18 του χρόνια σε ένα μοναστήρι, όπου μυήθηκε στην αίρεση των «Μαστιγουμένων», ή «Πειθαρχούμενων», ή «Κουκουλοφόρων», ή «Δερόμενων», ονομασίες που οφείλονταν στο μαστίγωμα που υποβάλλονταν για λόγους μετανοίας και εξιλέωσης.

Ο φιλήδονος νεαρός Γκριγκόρι γρήγορα διατύπωσε δικό του δόγμα, έχοντας προηγουμένως διαστρεβλώσει πλήρως τα κηρύγματα της αίρεσης, σύμφωνα με το οποίο-άκουσον άκουσον- η σεξουαλική εξάντληση ήταν το καλύτερο μέσον για να φθάσει ο πιστός στην κατάσταση της «θείας αταραξίας» και να βρεθεί πιο κοντά στο Θεό!

Δεν έμεινε όσο χρόνο χρειαζόταν για να χρισθεί μοναχός, αλλά προτίμησε να φύγει, να γυρίσει στο χωριό του, να παντρευτεί (1889) και να αποκτήσει τέσσερα παιδιά. Το 1901 τους εγκατέλειψε για να γίνει προσκυνητής και περιπλανήθηκε για ένα διάστημα εκτός ρωσικού εδάφους, φθάνοντας μέχρι τον δικό μας Άθω και τα Ιεροσόλυμα. Η φήμη ότι είναι θεραπευτής άρχισε να τον ακολουθεί μαζί με μια παράλληλη, που αφορούσε την σκανδαλώδη σεξουαλική του συμπεριφορά (προσπαθώντας να εξιλεωθεί κάθε φορά για την προηγούμενη αμαρτία…)

Το 1903 έφτασε στην Αγία Πετρούπολη, σε μια εποχή που η υψηλή κοινωνία είχε καταληφθεί από μια υστερία για τον μυστικισμό και τον αποκρυφισμό. Ο Γκριγκόρι, με τις υποτιθέμενες γνώσεις του και την φήμη για τις θεραπευτικές του ικανότητες, δεν άργησε καθόλου να εισωρήσει στους αριστοκρατικούς κύκλους, αποκτώντας φανατικούς θαυμαστές.

Το φθινόπωρο του 1905 και ενώ πραγματοποιείται η γνωστή μας εξέγερση κατά της μοναρχίας, ο Γκριγκόρι κάνει την πρώτη του επαφή με το τσαρικό ζευγάρι. Τα σύννεφα που αντιμετώπιζε η τσαρική οικογένεια δεν ήταν μόνο πολιτικά, δυστυχώς. Ένα τεράστιο ψυχολογικό πρόβλημα τους διέλυε: ο τσάρεβιτς (διάδοχος του θρόνου) Αλεξέϊ Νικολάγεβιτς έπασχε από αιμοφιλία. Στον ανθρώπινο πόνο, λοιπόν, πάτησε ο Ρασπούτιν για να κερδίσει την εύνοια της αυτοκρατορικής οικογένειας και, επομένως, την δική του παρασιτική καλοπέραση.

Με διάφορα αποστάγματα και γιατροσόφια δικής του έμπνευσης στάθηκε τυχερός και κατάφερε να απαλύνει το πρόβλημα των αιμορραγιών του Αλεξέϊ, κερδίζοντας την απύθμενη ευγνωμοσύνη της τσαρίνας και την απόλυτη εμπιστοσύνη της. Ο δρόμος για την κυριαρχία του στις υποθέσεις της οικογένειας και του κράτους ήταν πλέον στρωμένος με χαλιά, απόλυτα ασφαλισμένος, αφού- πονηρός όπως ήταν- είχε πείσει ολόκληρη την οικογένεια ότι η ζωή του Αλεξέϊ ήταν στα χέρια του.

Το εκπληκτικά ηδονικό του δόγμα, στο οποίο πρόσθεσε και θεραπευτικά αποτελέσματα δίπλα στα εξιλεωτικά, είχε σαν αποτέλεσμα να μπαινοβγαίνει στις κρεβατοκάμαρες πολλών γυναικών. Οι καταγγελίες των απατημένων συζύγων έφτασαν στα αυτιά του τσάρου, αλλά εκείνος τιμωρούσε τους αγγελιαφόρους, μη πιστεύοντας λέξη.

Ωστόσο, οι καταγγελίες πλήθαιναν, πήραν τη μορφή χειμάρρου και ο τσάρος το 1911 εξόρισε τον Ρασπούτιν. Η εξορία κράτησε λίγους μήνες, αφού η επιμονή της τσαρίνας, την οποία ο Ρασπούτιν κολάκευε αποκαλώντας την «αγία», τον ανάγκασε να ανακαλέσει – η ζωή του Αλεξέι κινδύνευε! Με την επιστροφή του σάτυρου ο Αλεξέϊ επέζησε και εκείνος θριάμβευσε.

Ένα καινούριο ευνοικότατο γύρισμα στη ζωή αυτού του ανθρώπου συντελέστηκε τέσσερα χρόνια αργότερα. Ο τσάρος Νικόλαος, μετά την προτροπή του Ρασπούτιν, έφυγε το 1915 για να ηγηθεί ο ίδιος του στρατού του(Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος). Είχε δει σε όραμα, ισχυρίστηκε για να τον πείσει, ότι ο πόλεμος θα χανόταν για τους Ρώσους αν εκείνος, ο «πατερούλης» της Ρωσίας δεν πήγαινε με το στρατό του. Τι έγινε όσο έλειψε ο τσάρος, φίλες και φίλοι, δεν χρειάζεται φαντασία για να γίνει αντιληπτό. Η τσαρίνα ανέλαβε αρκετές ευθύνες κι εκείνος την «βοηθούσε» ασκώντας όλο και μεγαλύτερη επιρροή επάνω της. Η στιγμή που ο Ρασπούτιν διόριζε και απέλυε το προσωπικό τοτ κράτους κατά τις ορέξεις του ήρθε. Η εξουσία τον ζάλισε, έρριξε το προσωπείο του «θεραπευτή» και ένα άλλο, σκληρό και απάνθρωπο-πέρα από κάθε φαντασία τώρα- εμφανίστηκε: παραφερόταν, ανάγκαζε νομάρχες, υπουργούς και διευθυντές να εξευτελίζονται και να σέρνονται μπροστά του, κολακεύοντας τον με χίλιους τρόπους, για να «μεσολαβήσει» υπέρ τους στην τσαρίνα, στην οποία είχε ήδη υποδείξει τα θύματά του λέγοντας ότι «μπήκε ο διάβολος μέσα τους», ενώ δεν παρέλειπε να της θυμίζει ότι στα οράματά του «ο Χριστός στέκει πλάι της».

Όλα αυτά μέσα σ’ έναν απάνθρωπο πόλεμο, όταν οι στερήσεις και οι ήττες του στρατού ήταν καθημερινότητα. Οι άνθρωποι που γνώριζαν τον «χωριάτη» από κοντά αποφάσισαν ότι ήταν επικίνδυνος για την πατρίδα τους και σχεδίασαν μια σειρά από αποτυχημένες δολοφονικές απόπειρες.

Σύμφωνα με το βιβλίο του Greg King «Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Ρασπούτιν» (The Man Who Killed Rasputin), στις 29 Ιουνίου του 1914 όταν εκείνος επισκέφθηκε την από χρόνια εγκαταλειμένη οικογένειά του στη Σιβηρία, μια πρώην πόρνη, η Χιονία Γκούσεβα, τού επιτέθηκε με μαχαίρι. Η Γκούσεβα είχε πλέον γίνει μαθήτρια του μοναχού Ηλιοδώρου, ενός παλιού φίλου του Ρασπούτιν που τον είχε σιχαθεί, λόγω της συμπεριφοράς του προς την τσαρική οικογένεια, την οποία και χρησιμοποιούσε μεν, και μιλούσε άσχημα γι’ αυτήν. Ο Ηλιόδωρος είχε σχηματίσει μια ομάδα από γυναίκες, τις οποίες είχε βλάψει ο Ρασπούτιν, με σκοπό να τον δυσφημίσει ή και να τον σκοτώσει. Η Γκούσεβα μαχαίρωσε τον Ρασπούτιν στην κοιλιά, κι όταν είδε τα σπλάχνα του να ξεπροβάλλουν φώναξε «σκότωσα τον αντίχριστο!». Όμως ο μεγαλόσωμος και ρωμαλέος Ρασπούτιν χειρουργήθηκε και επέζησε. Η κόρη του Μαρία σημειώνει ότι μετά από αυτή την επέμβαση δεν ήταν πια ο ίδιος. Συχνά κουραζόταν εύκολα και έπαιρνε όπιο κατά του πόνου. Επίσης, δεν μπορούσε πλέον να μετακινηθεί πουθενά χωρίς την προσωπική του φρουρά.

Τελικά, μέλη του συγγενικού περιβάλλοντος του τσάρου οργάνωσαν μια νέα συνωμοσία. Τη νύχτα της 29ης προς 30η Δεκεμβρίου 1916 ο σύζυγος της ανιψιάς του τσάρου Γιουσούπωφ προσκάλεσε τον Ρασπούτιν στο σπίτι του για δείπνο, όπου του προσφέρθηκε δηλητηριασμένο κρασί και γλυκό.
Ο Ρασπούτιν ήπιε το κρασί και ζήτησε κι άλλο. Έφαγε και το γλυκό εξακολουθώντας να νοιώθει καλά. ( Υποστηρίχθηκε ότι η ζάχαρη εξουδετέρωσε την επίδραση του δηλητηρίου).

Ο Γιουσούπωφ, όμως, ήταν αποφασισμένος να τελειώσει μαζί του και τον πυροβόλησε στην καρδιά. Ο «διαβολοκαλόγερος» εξακολουθεί να μένει όρθιος και βγαίνει στην αυλή φωνάζοντας και βρίζοντας χυδαία. Ένας ολόκληρος γεμιστήρας άδειασε πάνω στο γερό κορμί του και τον έκανε να σωπάσει για πάντα.

Στη συνέχεια ετοίμασαν μια μεγάλη πυρά για να τον κάψουν και να τον στείλουν κατευθείαν στην κόλαση! Πολλοί μάρτυρες, όμως, τρομοκρατήθηκαν όταν είδαν τη σωρό του Ρασπούτιν να ανασηκώνεται μέσα στις τεράστιες φλόγες. Η επιστημονική εξήγηση που ακολουθεί δεν έγινε ποτέ γνωστή στα λαϊκά ρωσικά στρώματα εκείνης της εποχής, αλλά επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω αν θα γινόταν πιστευτή, στην υποθετική περίπτωση που θα μπορούσε να γίνει γνωστή.

Οι επιστήμονες, λοιπόν, υποστηρίζουν ότι σε μια τέτοια περίπτωση-θάνατος στην πυρά- δεν είχαν σπάσει προηγουμένως τους συνδέσμους των οστών με αποτέλεσμα να συσπώνται και να λυγίζουν από την υπερβολική θερμότητα, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι το πτώμα ανακάθισε στη φωτιά!

Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία τύλιξαν το σώμα του μ’ ένα χοντρό ύφασμα, έδεσαν ένα βαρίδι πάνω του και το φόρτωσαν σ’ ένα αμάξι για να το ρίξουν στο παγωμένο ποτάμι. Την ώρα που το ξεφόρτωναν, ο Ρασπούτιν πάλευε ακόμη να ελευθερώσει το σώμα του, με αποτέλεσμα να ριχτεί στο ποτάμι ζωντανός.

Τη μέρα που ξημέρωσε η πόλη βοούσε ότι ο Ρασπούτιν δεν πέθανε, ότι έγινε στοιχειό και κυνηγούσε τους εχθρούς του. Ο θρύλος είχε γεννηθεί.

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr