Ο Δημήτρης Ι. Μπρούχος είναι ποιητής, στιχουργός. συγγραφέας και Σύμβουλος Επικοινωνίας 

Τελικά, είμαστε πρωταθλητές και σ’ αυτό… Ανάμεσα σε τόσα πρωταθλήματα που ως λαός έχουμε κατακτήσει (λαμογιάς, ρουφιανιάς, ηθικού ανερματισμού), αγωνισμάτων που έχουμε εφεύρει για να διασκεδάσουμε τη μονοτονία των αρετών μας, είναι και το λίαν δημοφιλές: Της «λασποβολίας». Αρχαίο άθλημα ή αγώνισμα, με πολλούς οπαδούς. Ή μάλλον, με πολλούς αθλητές. Και οι αθλητές, στο αγώνισμα αυτό, όπως φαίνεται, είναι περισσότεροι από τους οπαδούς.

Μη δούμε άνθρωπο να προκόβει, να ανεβαίνει σε κάποιο βάθρο, σκοπό ζωής βάζουμε να τον γκρεμίσουμε. Να τον μειώσουμε. Ως γνήσιοι απόγονοι της ράτσας μας, ψάχνουμε γι αυτόν τα πάντα. Μέχρι δεκάτης τρίτης γενεάς. Μέχρι να ανακαλύψουμε μια πορδή και να την κάνουμε να ακουστεί σαν κανόνι.

Όχι πως είμαστε και τίποτα δύσκολοι στο να κατεβάζουμε σενάρια ολόκληρα. Φτάνει να βρεθεί η αφορμή.

Τις περισσότερες φορές βέβαια, η αιτία προφανώς υπάρχει. Κάποιος μας χαλάει με την παρουσία του τη σούπα, «και τι δουλειά έχει αυτός τώρα να χώνεται », «από πού κι ως πού μεταξύ μας» και στην τελική, δεν τον γουστάρουμε… Γειά σας! Ο κύβος ερρίφθη. Στην αρχή, τον υποτιμούμε σαν αντίπαλο ή ως ανθυποψήφιο. Στην πορεία τον ζυγίζουμε (τις περισσότερες φορές, λάθος). Στη συνέχεια τον παρακολουθούμε στις αντιδράσεις του και στην πορεία του και μόλις διαπιστώσουμε τη δημοτικότητά του, την διατρητική του ικανότητα και το συγκριτικό του πλεονέκτημα στην όποια υπεροχή, οπλισμένοι προνοητικά με τόνους λάσπης… Γιουρούσι! Να μη μείνει πάνω του τίποτα όρθιο.

Αυτό, γινόταν αρχικά με πρωτόγονο τρόπο, με κίνδυνο (αν δεν ήξερες καλό σημάδι)να αστοχήσεις. Γι αυτό, εφευρέθηκαν οι ανεμιστήρες. Μην ακούτε που λένε για την αντιμετώπιση του καύσωνα, για δροσιά και άλλες τέτοιες αηδίες. Οοοοχι!…

Ο ανεμιστήρας, είναι αμιγώς μηχανή λασπο-εκτόξευσης.

Με κομψότητα και διακριτικότητα, πετάς λίγη λάσπη στον ανεμιστήρα και τους κάνεις όλους χάλια. Φταίνε δε φταίνε. Πάγια αντίληψη είναι ότι ο καθένας έχει μερτικό στο φταίξιμο, άλλος λίγο-άλλος πολύ κι έτσι, καλά είναι να λερωθούνε όλοι, για να την ψαχουλευτούνε κιόλας.

Στην πραγματικότητα μοχθηρία και φθόνος, που δεν συγχωρεί την επιτυχία στον άλλον σε ο,τιδήποτε δεν είναι ελεγχόμενο ή απλώς αρεστό σε μια κάστα.

Όταν μάλιστα εικάζεται ότι κάποιοι , αυτή την επιτυχία (πολιτική, αθλητική, επιστημονική, πνευματική, επιχειρηματική), θα έρθουν να την εξαργυρώσουν, θησαυρίζοντας έτσι κι αλλιώς.

Όπως όμως λέγεται, «ψόφιον γάιδαρο δεν τον κλωτσάει κανένας…».

Και καλά η ζήλεια, ο φθόνος, η μοχθηρία. Ας θεωρήσουμε ότι αποτελούν αντιδράσεις ανωριμότητος της ανθρώπινης φύσης. Ταπεινών ελατηρίων.

Ελα όμως που παίρνουν διαστάσεις συντεταγμένης επίθεσης από οργανωμένα πολιτικά ή δημοσιογραφικά κέντρα, όταν αποφασίζουν να επιτεθούν με «βολές κατά ριπάς» εναντίον είτε αντιπάλων είτε μη αρεστών στα σκοτεινά κέντρα και στα αδιαφανή συστήματα, που με χτυπήματα ύπουλα, κάτω απ τη μέση, επιχειρούν να καταφέρουν καίριο πλήγμα σ τον Α ή στον Β λεγάμενο(η), που η παρουσία του στο όποιο προσκήνιο, δημιουργεί πιθανώς εμπλοκές, στο όποιο παρασκήνιο.

Ο ασφαλέστερος τρόπος για να το πετύχουν; Λάσπη στον ανεμιστήρα. Κι όποιον πάρει ο χάρος.

Ο λαός, συχνά εμφανίζεται ως άβουλος, χειρίσιμος και κατευθυνόμενος. Αρα πρόσφορο έδαφος για να «πιάσουν» οι πάσης φύσεως κακοήθειες και κουτσομπολιά (άλλο που δε θέλει). Εκπαιδευμένος καλά από τις σαπουνόπερες, τα ριάλιτι, τα ιντριγκο-περιοδικά, κατέστη κάλλιστος αγωγός της πάσης φύσεως «αλητείας». Και διασπορέας ταυτόχρονα. Μπήκε και το διαδίκτυο στη ζωή μας όπως μπήκε, με τα φέις, τα τουίτερ, τα μπλογκς και το πράγμα ήρθε κι έδεσε.

Κι αφού εκτεθούν πρόσωπα και υπολήψεις με τη μεγαλύτερη ευκολία, εμφανίζονται κάποιοι άλλοι επιτήδειοι, ως αυτόκλητοι Ηρακλείς, υπερασπιστές των λασπωθέντων. Τάχα!

Εχουμε ξεφύγει τελείως.

Και καλά η λάσπη κι αυτοί που τη δέχονται.

Κι όταν μιλάμε για λάσπη, μιλάμε για το χώμα που σκορπάνε γύρω τους από την «κακοπερπατησιά» οι… όποιοι. Φτύνουν ροχάλες οι «κακοί» και… να η λάσπη.

Που πάει να πει, ότι χωρίς φωτιά, καπνός δεν υπάρχει.

Και για να χουμε καλό ρώτημα, δηλαδή ρε ντερβίσια, που βγάζετε τα απόκρυφά σας στα φέις… και στα τουίτ…, γιατί να σας σεβαστούν;

Μήπως εσείς σέβεστε την άλλοτε δημόσια αιδώ, όταν κάνετε κοινωνό τον πάσα ένα στα γούστα σας και στις επιλογές σας;

Που θεωρείτε αυτονόητο να δείχνετε τις κατά φύση ή τις παρά φύση ροπές σας και να έχετε την αξίωση να παραμένουν ασχολίαστες (επιεικώς);

Για βαστάτε, γιατί τα γράμματα τα διαβάζετε μάλλον από τα δεξιά προς τα αριστερά.

Αν θέλετε να μην ασχολείται κανείς μαζί σας, ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΕ.

Για να υπηρετείτε θεσμικούς ρόλους και θέσεις, πρέπει να στέκεστε στο ύψος του απυρόβλητου. Να συντηρείτε έναν μύθο, ακόμα κι αν δεν είστε άξιοι γι αυτό.

Μάθετε, ότι προσωπική ζωή σε δημόσια πρόσωπα, που να διαφοροποιείται από αυτό που πρεσβεύει, ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ! Το πρότυπο, οφείλει να παραμένει πρότυπο

Διαφορετικά, θα κλαψουρίζετε σαν μαθητριούλες, ζητώντας κάλυψη για τα ακάλυπτά σας.

Και θα τρέχουν κάποιοι γραφικοί και πιθανώς άλλοτε ομοιοπαθείς, να προσπαθούν να αποδείξουν (αναπόδεικτα) το «αν-ελέφαντό σας».

Πάντως, εδώ που τα λέμε, θα σας συνιστούσα όλους εσάς λασπωμένοι και διαμαρτυρόμενοι και εξανιστάμενοι φίλοι μου, να ρίχνετε μια πιο προσεκτική ματιά γύρω σας.

Μήπως τελικά, αυτός που πετάει τη λάσπη στον ανεμιστήρα, είναι οι ενέργειές σας και μόνον;

Μήπως τελικά το γιουρούσι, είναι το ασυμμάζευτο των εκτροπών σας;

Είστε και παραμένετε στο στόχαστρο.

Για συμμαζευτείτε, λοιπόν!