Ελπίδα Νούσα

Σμάρι από μελίσσι οι παρέες…Τιτιβίσματα από ζωηρά, αεικίνητα έντομα οι φωνούλες τους.

Η πρώτη μέρα στο σχολείο.

Η πρώτη μέρα, που θα είχαμε την πρώτη επαφή μας μέσα στην αίθουσα.

Αυτά και γω. Εγώ κι αυτά.

8.15΄.Το κουδούνι χτυπά και το πρόγραμμα με θέλει να λέω την πρώτη καλημέρα της σχολικής χρονιάς σ’ένα τμήμα της Πρώτης Γυμνασίου.

Μια παρέα μαθητών περιμένει να με “υποδεχτεί” στο διάδρομο, έξω από την τάξη.

Κατευθύνομαι προς τα κει με την τσάντα χιαστί, στο αριστερό χέρι απουσιολόγιο, βιβλίο ύλης, τα βιβλία του μαθήματος, το κουτί με τα cds και στο δεξί το απαραίτητο εργαλείο για τη Μουσική, το cd player.

Ένας ιππότης νεαρός τρέχει προς το μέρος μου να με βοηθήσει στο κουβάλημα!

Ευτυχώς, γιατί με δυσκολία συγκρατούσα τα τόσα συμπράγκαλα…

Με φορεσιά το ολόγλυκο χαμόγελό μου μπαίνω στην τάξη.

Πράγματι, μεγάλου μήκους το χαμόγελο !Από το ένα ως το άλλο αυτί κι ακόμη παραπέρα!

Μου’χε λείψει , μια και την προηγούμενη χρονιά ήμουν σε άδεια, η μυρωδιά της τάξης, η βαμμένη με τη ζωντάνια ενός εφήβου!

Άφησα τα πράγματά μου στην έδρα για να συστηθώ.

-Ελπίδα Νούσα, το όνομά μου και μαζί θα κάνουμε Μουσική!

Η τσαπερδόνα του πρώτου θρανίου πετάχτηκε με κείνη την γλυκειά αυθάδεια, λέγοντας:

-ΜΑΘΗΜΑ Μουσικής!

-Μμμμ, ψέλισα και την κοίταξα με ύφος, που έμοιαζε δήθεν απορίας.

Μου’χε δώσει ένα καλό ερέθισμα για την πρώτη μου “διάλεξη” ενώπιόν τους.

-Μα, ξεκίνησα, η Μουσική ΔΕΝ είναι μάθημα!Η Μουσική είναι ΠΑΙΧΝΙΔΙ!

Τα παιδιά με κοιτούσαν με μια επιφύλαξη.

Μάλλον ήθελαν να αρθρώσουν πολλά, αλλά ο σεβασμός προς την ηλικία μου τα εμπόδιζε!

Και μη γελάτε, όσοι με ξέρετε!

Μπορεί εγώ να νοιώθω νέα, ακμαία και γεμάτη ενέργεια, όμως στα μάτια των δωδεκάχρονων φαντάζω όμοια με την προγιαγιά τους!

-Μη σαστίζετε και ναι!Η μουσική είναι παιχνίδι!

Δηλαδή εσείς, πώς ‘εχετε κατά νου την κυρα-Μουσική, ρώτησα…

Τα είδες όλα συγκρατημένα. Σα να΄χαν να πουν τόσα πολλά, που όμως κάτι τους εμπόδιζε, ένα αόρατο βαρίδι, που κρατούσε την όποια έκφραση δεμένη χεροπόδαρα.

Γιατί βλέπεις, για τους πολλούς από μας, όσα έρχονται κατά νου, απαντήσεις στο ερώτημα τι είναι Μουσική, δεν αρμόζουν στη σχολική διαδικασία.

Ο νεαρός με το μοντέρνο κούρεμα και το αρχαιοελληνικό όνομα, όπως έμαθα αργότερα, πήρε το λόγο:

-Μουσική είναι ρυθμός.Είναι τραγούδι, είπε ο Ορφέας κοφτά!

-Φυσικά και είναι ρυθμός και μελωδία και τραγούδι!!Είναι όμως και μαγεία!

Για θυμήσου ένα διάσημο πρόγονό μας, που’χε μάλιστα και τ’ όνομά σου, του απάντησα!

Κι έτσι ξετυλίξαμε τον όμορφο και διδακτικό μύθο του τραγουδιστή, που με τον αυλό και τη λύρα του κοίμιζε, μάγευε τα όντα, επιδρούσε στη διάθεση και την ψυχή τους!

-Άρα;Τι άλλο είναι η Μουσική;

-Είναι συναίσθημα, συγκίνηση, καλλιέργεια, εμπειρία, εκτόνωση! Είναι εμψύχωση!

Ο ρυθμός, η κίνηση, το τραγούδι κι ο χορός ακόμα, θα΄ναι τα εργαλεία μας για έκφραση και δημιουργικότητα, γι’αυτοσχεδιασμό,εξωτερίκευση, συμμετοχή…ελευθερία, χαρά!

Όλα αυτά δε νοιώθετε όταν βγαίνετε στις αλάνες, τις πλατείες, τις πυλωτές ή τα μπαλκόνια έστω, να παίξετε με τους φίλους σας;

Η άκρη του ματιού μου έπιασε κάποιον μακρυμάλλη, που προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από το μπροστινό του.
Είχε μαζευτεί, καμπουριάσει σχεδόν, και με κατεβασμένο το κεφάλι και χαμηλόφωνα, ίσα που άκουσα τη φράση του:

-Σύγκρουση με το κατεστημένο, κυρία;

Γύρισα προς το μέρος του.

Είχε καταλάβει πως τον άκουσα και οπλισμένος αυτή τη φορά με θάρρος κι αυτοπεποίθηση ανασήκωσε το κεφάλι.
Τώρα με κοιτούσε ευθύς στα μάτια σα να επαναλάμβανε με τη σιωπή του την ερώτηση.

-Σύγκρουση με το κατεστημένο, κυρία;

Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα…

-Οχι , αγόρι μου!

Το εκπαιδευτικό κατέστημενο απαιτεί αποστάσεις μεταξύ μας κι αυτό δεν το θέλω.

Εγώ θέλω να σε πιάσω απ΄το χέρι και να σου δείξω το φως !

Να δεις τη ζωή με τον τρόπο που ΤΗΣ και ΣΟΥ αξίζει.

Να παραμείνεις ζωντανός, μ’ευαισθησίες και πάθος για ό,τι κάνεις!

Να νοιώθεις, να εμπιστεύεσαι, ν’αγαπάς!

Να προβληματίζεσαι, αλλά να μη χάνεσαι σε σύνθετους και περίπλοκους συλλογισμούς, συχνά αδιέξοδους, που αποπροσανατολίζουν από τούτα και κείνα τα μικρά, που κρύβουν την ευτυχία…

Κοίταξα το ρολόι μου.Πάλι είχα φλυαρήσει.

Σε δώδεκα λεπτά θα χτυπούσε για διάλειμμα.

Άνοιξα το κουτί με τα cds. Ανέσυρα ένα “εκτάκτου ανάγκης” από το προσωπικό μου αρχείο.

Άνοιξα το μηχάνημα, τοποθέτησα το δίσκο στη θέση του και πάτησα το play.

Ο ήχος ξεκίνησε…Ενίσχυσα το ρυθμό χτυπώντας παλαμάκια…

Φαίνεται οι μαθητές να απολάμβαναν την ακρόαση, μιας και κάτι τους έλεγε η μελωδία, που άκουγαν.

Λύθηκαν, χαλάρωσαν…Δεν υπήρχαν αποστάσεις…

Η επιθυμία της έφρασης γινόταν πιο αισθητή, όσο η ένταση δυνάμωνε.

Ένας – ένας προστίθετο στην αυτοσχέδια μπάντα κρουστών.

Άλλος με κλαπς, άλλος με τα δάχτυλα κι άλλος με ό,τι πρόχειρο έβρισκε πάνω στο θρανίο.

Ένα μολύβι, ένα στυλό, ένα μαρκαδόρο.

Χωρίς ντροπές…

Άρχισα τα φωνήματα…

Έτσι, χωρίς πρόγραμμα, με ό,τι η φαντασία της στιγμής ανέβαζε στο στόμα.

Το σώμα μου ακολουθούσε ήπια το ρυθμικό χτύπο.Παρασύρθηκαν και κείνα.

Μπορεί να κάθονταν στις καρέκλες, αλλά η ανάγκη της έκφρασης γινόταν ηφαίστειο που δονείτο κι αναζητούσε την έκρηξη!

Η εσωτερική λάβα απαιτούσε οδό διαφυγής.

Η τέχνη μου, πάλι είχε θαυματουργήσει! Ιδιαίτερα τη στιγμή, που εισέβαλαν οι γκάιντες!

Οι μελωδίες, που ακούγονταν ήταν του Μωρίς Ζαρ απ’την ταινία “ο κύκλος των χαμένων ποιητών”.

Μέσα από τη λιτότητα της μουσικής του γραφής ο συνθέτης δημιούργησε ένα αριστούργημα!

Το “Keating’s Triumph” μια ηχητική ποίηση, προκάλεσε ρίγη και ανάταση ψυχής!

Οδήγησε στην εκτόνωση, τη συμμετοχή, την ελευθερία!

Γιατί ΜΟΥΣΙΚΗ δεν είναι μάθημα.Μουσική είναι ΠΑΙΧΝΙΔΙ!

Carpe Diem, guys!

(Αφιερωμένο στο Α2 του 9ου Γυμνασίου Πάτρας σχολ.έτους 2015-16)