Γιάννης Παπαϊωάννου 

Με τον Μίμη Καννή δεν είμαστε μόνο φίλοι, γεννηθήκαμε στην ίδια γειτονιά, πήγαμε στο ίδιο σχολείο και αργότερα συνάδελφοι στην Columbia, εκείνος στην αρχή να δουλεύει στις πρέσες και εγώ στην συσκευασία.

Μετά από λίγο καιρό πήγαμε και οι δυο στα studios.Η Καίτη (γυναίκα του Μίμη) έχει πάρει ένα καινούριο αυτοκίνητο και ένα απόγευμα μόλις έχει σχολάσει από τα γραφεία της Emi ήρθε να το πάρει που το είχε παρκάρει στην αυλή των studios .

Προτού βάλει μπρος αρχίζει και χτυπάει ο συναγερμός χωρίς σταματημό.

Εγώ κάθομαι στα σκαλιά και περιμένω να έρθει ο Γιάννης Καραμπεσίνης (ένας από τους πολύ καλούς λαϊκούς συνθέτες μας με πολλές επιτυχίες), που έχουμε αρχίσει την ηχογράφηση ενός δίσκου του.

Μου λέει η Καίτη:

– Βρε Γιαννάκη ρίξε μια ματιά μιας και ξέρεις μην τυχόν και σταματήσει γιατί δεν παίρνει μπροστά.

Πάω και προσπαθώ να τον σταματήσω αλλά έχει μπλοκάρει και δεν λέει να σταματήσει. Της λέω πρέπει να το πας στην Πεζώ για να στο ξεμπλοκάρουν.
Εκείνη τη στιγμή βλέπουμε τον Καραμπεσίνη να μπαίνει στην αυλή με το αυτοκίνητο του. Παρκάρει, ακούει τον συναγερμό να χτυπάει αλά Γαλλικά τώρα, γιατί έχει αρχίσει και πέφτει η μπαταρία του αυτοκινήτου. Μας χαιρετάει και μας λέει χαμογελώντας κουνώντας το κεφάλι του.

– Αυτά παθαίνουν οι Γαλλικοί συναγερμοί!

Πάμε οι δυο μας μέσα στο studio, κάνουμε τα play -back στα τραγούδια και τελειώνοντας το βράδυ με ρωτάει:

– Έχεις συναγερμό στο αυτοκίνητο σου;

-Όχι, του απαντώ.

-Καληνύχτα, θα τα πούμε αύριο.

Πράγματι την άλλη μέρα το απόγευμα έρχεται κρατώντας στο ένα χέρι το μπουζούκι και στο άλλο μια τσάντα.

– Γιαννάκη αυτή η τσάντα είναι δική σου, άνοιξε την…

Την ανοίγω και τι βλέπω: έναν συναγερμό μέσα στο κουτί του. Δεν προλαβαίνω να τον ευχαριστήσω και μου λέει:

– Στον κάνω δώρο, τον έχω φέρει από την Αμερική. Βάλτον στο αυτοκίνητο για να ησυχάσεις και να μην σκέφτεσαι όταν οδηγείς ότι θα χτυπήσει, γιατί εάν βάλεις σαν της Καίτης όλο στην αυλή θα είσαι και δεν θα τελειώσουμε ποτέ τον δίσκο!

Μετά από τέσσερα χρόνια έρχεται ο Αντύπας, ο πολύ καλός τραγουδιστής να ηχογραφήσουμε έναν καινούριο δίσκο και ένα από τα τραγούδια λέει στο πρώτο κουπλε:

“Οδηγώ και σε σκέφτομαι

κι είν’ αυτό επικίνδυνο

με τη σκέψη σε σένανε

να ξεφύγω τον κίνδυνο…”

Όταν μπήκε στο καμαράκι να το τραγουδήσει θυμήθηκα αυτά που μου είχε πει ο Καραμπεσίνης ”..Να ησυχάσεις και να μην σκέφτεσαι όταν οδηγείς.”

Μόλις τέλειωσε το τραγούδι, ήρθε να το ακούσουμε και με ρωτάει.

– Σου αρέσει;

– Πάρα πολύ και να μου το θυμηθείς θα γίνει μεγάλη επιτυχία (όπως και έγινε…).

– Ναι αλλά γιατί όταν το τραγούδαγα και τώρα που το ακούσαμε χαμογελούσες στο άκουσμα ”Οδηγώ και σε σκέφτομαι…”

– Άσε θυμήθηκα ένα δικό μου περιστατικό.

Καλή σας ακρόαση.

Υ.Γ.: Ο Γιάννης Καραμπεσίνης ήταν άλλος ένας καλοντυμένος που ερχόταν στο studio πάντα με το χαμόγελο και μου έκανε εντύπωση το σπαστό καλοχτενισμένο μαλλί του.

Υ.Γ.1:  γεια σας, Γιάννη και Μιχάλη (Μενιδιάτη), τώρα που συναντηθήκατε και τραγουδάτε μαζί το ”Πήραν τα στήθια μου φωτιά…”

Υ.Γ.2.Γεια σου και σένα φίλε Αντύπα που το 1988 ”Ντύθηκες γαμπρός” με μεγάλη επιτυχία και το 1989 οδηγούσες λίγο επικίνδυνα αλλά ξέφυγες τον κίνδυνο..”