Ρούλα Βασιλοπούλου 

 Μόντε Σμιθ Ρόδου-Ακρόπολη

Ο αγαπημένος λόφος όλων μας.

Εκεί ζήσαμε τους έρωτες και τα καρδιοχτύπια μας, εκεί μαζευόμασταν με την οικογένεια να δροσιστούμε στις μεγάλες ζέστες τότε που τα κλιματιστικά δεν υπήρχαν ακόμα, εκεί περπατάμε για να ξεφύγει το μυαλό μετά από μια ζόρικη μέρα, εκεί κλαίμε και φωνάζουμε για να παίρνει ο αέρας μακριά το θύμο και τα δάκρυα… αυτός ο λόφος που όλοι αγαπάμε, που βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα και λέμε ποια Σαντορίνη βρε σα τη Ρόδο καμιά, το καμάρι και στολίδι μας μάτωσε πόνεσε και μαζί του όλοι εμείς με τις αναμνήσεις και τα αχ που του ‘χαμέ καταθέσει . Εμπρησμός; Τσιγάρο; (αυτή η συνήθεια των καπνιστών να πετούν τ’ αναμμένα τσιγάρα με κάνει έξαλλη) ένα είναι τ’ αποτέλεσμα το Μόντε Σμιθ κάηκε…με πήραν τα κλάματα σαν αντίκρισα τη καταστροφή … μου φαίνεται τεράστια ..σα μια μαύρη ομίχλη να βάψε τα χρώματα ..να τα λέρωσε … οι πυροσβέστες έδωσαν μεγάλη μάχη και σαν όλους τους ήρωες παλεύουν να ξαποστάσουν καθώς τη νύχτα θα μείνουν εκεί και θα εύχονται να χει χορτάσει το μαύρο … να μη θέλει κι άλλο ν’ απλωθεί να κυριαρχήσει..ξέχασα να σηκώσω τη μηχανή..δε μπορούσα να μη κλαίω…πως μπήκες έτσι ρε μήνα… πως μας τσάκισες…

Λίγες ώρες μετά μας κούνησε κι ο 5αρης σεισμός…όχι μωρέ όχι κι αυτό…αυθόρμητα αναρωτιέμαι τελειώσαμε ή μας έχεις κι άλλα δώρα ίσα για να καταλάβουμε τη μικρότητά μας;

Για να νιώσουμε αδύναμοι όταν οι φλόγες γλείφουν, η γη τρέμει, η θάλασσα οργίζεται και οι άνεμοι θεριεύουν.

Σας ευχαριστούμε ήρωες με τα μπλε…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr