Τζίνα Δαβιλά

Μα, τι θέλει τώρα και γράφει για τον Τσόκλη; Χάθηκαν οι δικές της ιστορίες; Γιατί για τον Τσόκλη;

Την αμφισβήτησα την Ρέα μου. Με θύμωσε κιόλας. Η γραφή της είναι αυτό που λέμε: ή το’χεις ή δεν το’χεις. Και η Βιτάλη το’χει. Τι τον ήθελε τον Τσόκλη; Δεν το είχε ανάγκη. Ας έγραφε τις δικές της ιστορίες.

Αυτό σκέφτηκα, όταν έμαθα για την έκδοση του βιβλίου της «Δεν πέθανα εγκαίρως» από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ, που αφορά στην ζωή του ζωγράφου Κώστα Τσόκλη.

Μέχρι που το βιβλίο ήρθε στα χέρια μου.

Ένα υπέροχο εξώφυλλο βελουτέ με βαθυκόκκινο χρώμα και ακανόνιστο σχήμα. Ξέρεις γιατί σου μιλώ.

Και ξεκινά με την Γιασεμί. Την πόρνη της γειτονιάς που αδειάζουν όλοι οι μπαϊλντισμένοι ό,τι πρέπει να αποβάλλει το σώμα τους. Όλο το άχρηστο σπέρμα. Μικροί και μεγάλοι. Αμούστακοι και γενειοφόροι.

Και μετά μπαίνουμε σ’ένα υπόγειο. Πολλά υπόγεια, όπου μεγάλωσαν επτά παιδιά, πολλά παιδιά για να ζήσει κάποιο και να γηροκομήσει τους γονείς. Και κάπου εκεί, παντού δηλαδή, βρίσκεται και ο «κάνε πιο κει». Αντί για Κώστας ακουγόταν το «κάνε πιο κει». Με στοίχειωσε.

Ο άνθρωπος που χώθηκε για μια και μόνη φορά στην μητρική αγκαλιά.

Ο αξιοπρεπής, που όταν του έκλεψαν τα μεταχειρισμένα παπούτσια, δεν καταδέχτηκε να βγει ξυπόλητος στο δρόμο.

Το Εθνικό, η μικρότητα και η γενναιοδωρία των δικαίως σπουδαίων.

Η Αλίκη, ένα κομμένο δάχτυλο, η αμφισβήτηση, η ταπείνωση, η Φάνια, η ειρωνεία, ένα μωρό, η κυρία Ελένη και ένα απέραντο Παρίσι που έλαμπε για όλους εκτός από…

Κάποια ταλέντα σέρνονται ισόβια στους δρόμους.

Κάποιων ταλέντων την ιστορία αξίζει να την μάθεις γιατί είναι μια αδημιούργητη κινηματογραφική μαγεία. Σχεδόν σκηνοθετημένη. Που περιμένει τον τολμηρό.

Η γνωστή γραφή της Ρέας Βιτάλη εγγυάται για την απνευστί ανάγνωση. Κινηματογραφική. Με κείνες τις λοξές ματιές, που τα μάτια σου ρουφούν όλη την φωτεινότητα του ήλιου.

Από τα κοινά μας στοιχεία με την Ρέα: λοξές οι ματιές μας στη ζωή και πολλές-πολλές οι απευθείας ματιές μας στις ζωές των άλλων. Βάσανο και οξυγόνο αυτό. Οι ζωές των άλλων. Στις λεπτομέρειες που καθόρισαν συμπεριφορές και απέδωσαν με δωρικότητα τον αληθινό τους χαρακτήρα. Οι άνθρωποι που μπήκαν ή βγήκαν αφήνοντας ίχνος πεντακάθαρο. Αποτύπωμα ισόβιο.

Την αμφισβήτησα τη Ρέα Βιτάλη. Μα, δεν έχει ανάγκη τις ιστορίες των άλλων. Και μου έδωσε απάντηση μάγκικη και μαγική: αξίζει να γράψεις για την ζωή των άλλων, αν είναι ασυνήθιστη, είναι στην κόψη της δημιουργίας και της αυτοκαταστροφής, μια ακροβασία χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Είναι τολμηρή, ανατρεπτική, γεννά την κατανόηση, υπενθυμίζει ότι πολλών η αφετηρία είναι αντιστρόφως ανάλογη της ζωής τους. Υγιές πείσμα το λες αυτό. 

Και όταν η εμπιστοσύνη χτυπάει χαρούμενο ήχο, σαν ευχάριστος συναγερμό. Ευλογία. Χάρισμα να σου λένε τα μυστικά τους και συ να δίνει, αλλά να κρατάς και για πάρτη σου.

Ποιος είπε ότι όλα μοιράζονται; Τα μυστικά των άλλων είναι το ακριβότερο θησαυροφυλάκιο.

Καλοτάξιδο, Ρέα!

Και συ αναγνώστη: διάβασέ το για να δεις τον Τσόκλη σε ταινία. Πού ξέρεις… η ζωή αγαπάει τους άτεχνους ακροβάτες.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

    The article expresses the views of the author  

   iPorta.gr