Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Είναι και κάποια τραγούδια που για να τα ακούσεις, να τα ακούσεις με την καρδιά και όχι μόνο να γεμίζουν το δωμάτιο για να αιωρούνται οι νότες τους ανάμεσα στις λέξεις, πρέπει να είσαι ¨κάπως¨… Να έχεις παρέα που έχει τα δικά της και απόψε δεν θέλει πολλά λόγια. Ή να είσαι εσύ μόνος και να μην θέλεις πολλά λόγια…γιατί θα έχεις και συ τα δικά σου. Να έχεις βάλει ένα ποτό, να έχεις αφήσει το τηλέφωνο σου κάτω από τα μαξιλάρια του καναπέ για να φιλτράρουν τον κουδούνισμα του που θα προσπαθήσει πιθανά, να σε επαναφέρει στον πραγματικό χρόνο, να έχεις χαμηλώσει και τα φώτα…ακόμα καλύτερα, να έχεις ανάψει και εκείνο το κερί με άρωμα κανέλας που ήθελες καιρό τώρα να κάψεις αλλά δεν έβρισκες ευκαιρία…Τώρα είναι η στιγμή.

Μιά παρένθεση είναι αυτό το τραγούδι, σαν ένα τηλεφώνημα μέσα σε μιά κρύα νύχτα του Δεκέμβρη. Στον φίλο που σε πλήγωσε, στην αγάπη που χάθηκε, σε αυτά που έπρεπε να συμβούν έτσι ακριβώς όπως συνέβησαν.

Μιά εξομολόγηση με λόγια απλά και συνηθισμένα που όμως όταν έχεις και συ τα δικά σου εύκολα αλλάζεις τα πρόσωπα, τα ονόματα, τις καταστάσεις, τις πόλεις και τότε είναι σαν να το έχεις γράψει εσύ…για τα δικά σου ή και οι άλλοι για τα δικά τους, οι άλλοι που μπορεί να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο με σένα μιά τέτοια βραδιά.

Σε ένα δωμάτιο γεμάτο καπνούς, που μύριζε κανέλα και ουίσκι…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr