* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης

και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Λέω να μη πω άλλα βαθυστόχαστα, πολιτικά ή αισθητικά σήμερα, άλλα ηρωικά ή αντιστασιακά αλλά να σταθώ σε μερικές αντηιρωικές μεν αλλά άκρως συγκινητικές, σπαραχτικές θα έλεγα, εικόνες που συμβαίνουν συνεχώς γύρω μας στη ζούγκλα της πόλης ενώ εμείς κάνουμε κάτι άλλο, σίγουρα πιο σπουδαίο και σημαντικό.
Αναφέρομαι σε εκείνες τις φυλές των ανθρώπων που ψάχνουν σκουπίδια, στους νεαρούς Πακιστανούς που σαρώνουν με τα σαράβαλα τους τους κάδους ανακύκλωσης, τους Ρομά που ζητιανεύουν ή αγοράζουν τα σκουπίδια των νοικοκυραίων με τα μωρά τους στον ώμο. Ανθρώπινες περιπτώσεις που δεν προλαβαίνουν να απελπιστούν γιατί επείγονται να ζήσουν. Κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη μας κι ενώ εμείς κάνουμε κάτι άλλο, σίγουρα πιο σπουδαίο.

Πρωτίστως όμως θέλω να σταθώ αυτή τη στιγμή σε εκείνες τις ρημαγμένες γυναίκες που κάθε μέρα με συγκινητική αφοσίωση φροντίζουν ρημαγμένες γάτες. Επενδύοντας εκεί όση αγάπη και τρυφερότητα τους στέρησαν αδηφάγα, βιαστικά αρσενικά που δεν πρόλαβαν να καταλάβουν. Σε κάθε γειτονιά της Αθήνας τις συναντάει κανείς με ντενεκεδάκια και σακούλες να περιμένουν τις γάτες σαν παιδιά που άργησαν το βράδυ. Κι οι γάτες να πλησιάζουν οπισθοβατώντας πάντα καχύποπτες, πάντα πεινασμένες. Αμφότερες, βλέπετε, επιβιώνουν δύσκολα σε μια πόλη που είναι τόσο εχθρική κι αδιάφορη για τις ρημαγμένες, γέρικες γάτες. Για τις ρημαγμένες γυναίκες.