Τζίνα Δαβιλά

 Ακούστε την εκπομπή “Πόρτα στα Ερτζιανά…”

κάθε Σάββατο 11-1 και Τρίτη 10-11 στο ΣΚΑΙ 100.8

εδώ, εδώ, ή εδώ 

Pane di capo σε Πηγές Καλλιθέας,

Ανάληψη, στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου 

και Pane di capo delivery: 224100-3600.

Η μόνη φυλακή που δέχομαι είναι αυτή που χτίζω μόνη μου.

Αυτή που μπαίνω ανυπόμονα για να ζήσω έντονα.

Και ανυπομονώ να ζήσω εκείνους που η πρώτη εντύπωση είναι τόσο θετική που θέλω να τους εμπιστευτώ.

Αυτό μόνο.

Να τους εμπιστευτώ. Για το καλό.

Τόσο απλό, που είναι σπάνιο, ενώ είναι απαραίτητο. Γιατί χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορώ να ζήσω.

Δηλαδή χωρίς ανθρώπους δεν μπορώ να ζήσω.

Η ζωή με ανθρώπους που δεν εμπιστεύομαι, είναι ωκεανός χωρίς σωσίβιο.

Στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται πολλά για να σε εμπιστευτώ.

Θέλω την ειλικρίνειά σου,

την εντιμότητά σου,

την σταθερότητά σου,

την ευθύτητά σου,

την αξιοπιστία σου,

αυτό που μου λες να είναι αυτό και όχι κάτι άλλο.

Θέλω την ζεστασιά σου, το ενδιαφέρον σου, τη στοργή σου, το στήριγμά σου στα ζόρια μου.

Δεν χρειάζεται να είσαι σούπερμαν για τους άλλους. Αρκεί να είσαι για μένα.

Να με ακούς.

Να με αφήνεις να είμαι ο εαυτός μου.

Να είσαι εχέμυθος.

Να είσαι πιο σοφός από μένα.

Να σου αφήνομαι. Σε αποφάσεις, πρωτοβουλίες, ρίσκα.

Να μην νοιώθω ότι ρισκάρω την ψυχή μου. Να ρισκάρω τη ζωή μου, αλλά όχι την ψυχή μου.

Να νοιώθω ότι οι επιλογές σου δεν με αφήνουν ξεκρέμαστη, δεν με προδίδουν, δεν με εκθέτουν, δεν με ακυρώνουν, σε μένα κυρίως.

Γιατί, το να σε εμπιστεύομαι είναι στοίχημα με τον εαυτό μου. Εμπιστεύομαι κάποιον εκτός από μένα. Για φίλο, συνεργάτη, σύντροφο.

Τελικά, η εμπιστοσύνη είναι πολλά. Απείρως περισσότερα απ΄όσα φανταζόμουν.

Αλλά κρύβεται μέσα σε δυο μικρές λέξεις: σε ένα «εν» και μια «πίστη». Τόσο απλά.

Στην εντός μου πίστη. Για σένα. Και αλλοίμονο, αν μου την προδώσεις.

Γιατί θα αργήσω να ξανα-εμπιστευτώ.

Φίλο, συνεργάτη, σύντροφο.

Λοιπόν… σε σένα μιλώ… Α., Β., Κ. ή όπως στην ευχή σε λένε…

Είμαι πρόθυμη να σε εμπιστευτώ για το καλό, να σου δώσω ευκαιρίες για να μου αποδείξεις ότι αξίζει να σε εμπιστευτώ για το καλό. Το έχω ανάγκη. Για μένα, γιατί χωρίς αυτή νοιώθω τραγική μοναξιά.

Και μόνη μου δεν θέλω να βρεθώ ούτε στον παράδεισο.

Αν σε εμπιστευτώ για το καλό, μη με προδώσεις.

Γιατί μετά θα ασφαλίσω πορτοπαράθυρα, θα πετάξω και το κλειδί στη φωτιά για να μην μείνει κάτι. Από σένα να μην μείνει κατί. Γιατί θα ξανα-εμπιστευτώ.

Έχω ανάγκη να εμπιστεύομαι τους άλλους. 

Πρέπει,όμως, να αυτό-προστατευτώ. Είναι το τίμημα της εμπιστοσύνης αυτό. Αν δεν επιλέξω σωστά, θα καώ.

Γιατί μπορώ να σε εμπιστευτώ για το κακό. Να περιμένω από σένα το κακό. Θα πονέσω από την αρχή, αλλά θα δυναμώσω όταν μου την «κάνεις» γιατί δεν θα ξαφνιαστώ.

Όμως θέλω να περπατώ με βεβαιότητα.

Και σταθερότητα.

Και εκτός από μένα, θέλω να εμπιστευτώ κι εσένα.

Ή μήπως πρέπει πρώτα να εμπιστευτώ εμένα;

Γιατί η σχέση εμπιστοσύνης χτίζεται πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τους άλλους.

Άρα; Φαύλος κύκλος;

Όχι. Κύκλος απλώς. Που εσύ θα του δώσεις την ακτίνα ή την διάμετρο. Όσο πιο γρήγορα τον κλείσεις, τόσο λιγότερη εμπιστοσύνη υπάρχει.

Και γώ θέλω να είναι πολύ μεγάλος ο κύκλος μου μαζί σου.

Γιατί δεν αντέχεται η μοναξιά.

Και όλα καταρρέουν σε μια στιγμούλα. Ικανή για το κακό.

Γιατί το καλό και η εμπιστοσύνη θέλουν χρόνο. Και εσύ επιλέγεις αν θα είσαι ικανός για αυτήν.

Μια τροφοδοσία η ζωή, λιθαράκι-λιθαράκι, στιγμούλα-στιγμούλα.