Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Όλη μας η ζωή στιγμές. Άλλες καλές, άλλες άσχημες και άλλες σημαδιακές. Τυχαίες γνωριμίες, απλά περαστικές; Δεν νομίζω. Καρμικά μαθήματα που έρχονται και φεύγουν, αλλά αφήνουν τα «αιώνια» αποτυπώματά τους; Πιθανόν…

Έτσι γνώρισα τον Όττο. Αυτός 73 χρονών, εγώ 43. Ένας έφηβος σε σώμα ενήλικα και μάτια που σπινθηροβολούσαν ενέργεια και παιδική ζωντάνια. Παρόλο το κρύο που μας περιτριγύριζε, κατά την διάρκεια του χριστουγεννιάτικου παζαριού στο Μούρτστσουσλαγκ, κάπου στα νότια της Αυστρίας και δεν έκανε την αρχική μας σχεδόν «τυπική» κουβεντούλα πιο εύκολη, καταλάβαμε αμέσως πως μπορούμε να μιλάμε ώρες. Σαν να γνωριζόμασταν από παλιά και είχαμε απλά μέρες να τα πούμε ένα πράγμα… καταλαβαίνετε…

Ο Όττο λοιπόν, με την πρώην γυναίκα του Κάτριν, είχαν νοικιάσει το απέναντι από εμάς ξύλινο σπιτάκι, για να πουλήσουν κοσμήματα και άλλα διακοσμητικά με σκοπό να μαζέψουν χρήματα για έναν κοινωφελή σύλλογο, που περιθάλπει αδέσποτες γάτες, έτσι ώστε να τους βρούν κάποια στιγμή σπίτι. Συνεργάζονται μάλιστα με μια Αυστριακή κτηνίατρο, η οποία κάθε καλοκαίρι βρίσκεται στην Ιεράπετρα, στην Κρήτη, όπου με δικά της έξοδα, βοηθάει τις αδέσποτες γάτες, έτσι ώστε να μην υποφέρουν από την ασιτία και τις κακές συνθήκες διαβίωσης.

Ανάμεσα στον χαμογελαστό κόσμο, στο γλυκό ζεστό κρασί, το τσίπουρο και τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, βρίσκαμε που και που χρόνο να μιλήσουμε για τα «δικά» μας. Αφού ρωτήσαμε ο ένας τον άλλο τα «τυπικά» και κουτσομπολέψαμε το πλήθος, που δεν είχε αποφασίσει ακόμη τι θα ψωνίσει τελευταία στιγμή για τα «τυπικά» δώρα, μπήκαμε σε λεπτομέρειες.

Ασφαλώς και η ζωή του Όττο, θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον από την δική μου, σκέφτηκα, και δεν έπεσα καθόλου έξω τελικά. Όταν δε πιάσαμε την κουβέντα για το θέατρο και τα καλλιτεχνικά, ήταν ακριβώς το «θέμα» μας. Ο ιδιαίτερα ξεχωριστός Όττο λοιπόν υπήρξε στην ζωή του επαγγελματίας σκηνογράφος και ενδυματολόγος θεάτρου αλλά και ταινιών. Και όχι απλά ένας «τυχαίος» επαγγελματίας του είδους, αλλά η πρώτη του δουλειά το 1968, ήταν αυτή του υπεύθυνου κοστουμιών για την αξέχαστη, κλασική ταινία «Μάγιερλινγκ», με πρωταγωνιστές τον Ομάρ Σαρίφ και την Κατρίν Ντενέβ. Ομολογώ πως εκεί μου κόπηκε η μιλιά. Ενθουσιάστηκα… μια από τις αγαπημένες ταινίες της πιο αγαπημένης μου γιαγιάς Καίτης. Πόσες φορές θυμάμαι να μου την έχει αναφέρει, να την βλέπουμε μάλιστα και μαζί, πόσες εικόνες περνούσαν από το μυαλό μου στο δευτερόλεπτο. Αγάπη, συναισθήματα, έντονες αναμνήσεις.. και όλα αυτά μέσα σε μια στιγμή. Μια τόσο ασήμαντη για τους άλλους, αλλά τόσο σημαντική για μένα. Ένιωσα να χαμογελάει η καρδιά μου. Μου εξιστόρησε μάλιστα ιστορίες από τα παρασκήνια, καθώς συνεργαζόταν με όλους τους «στάρ» της εποχής. Μάλιστα πήγαινε κάθε μέρα για πρωινό στο κατά τα άλλα «χλιδάτο» ξενοδοχείο Ιντερκοντινένταλ, για να βρεί τον Ομάρ * Σαρίφ, αφού δεν ήθελε λέει να τρώει μόνος του, για παρέα. Κύριος ο Ομάρ, κατά τα λεγόμενα του Όττο. Μπορεί να ήταν εθισμένος χαρτοπαίχτης κατά τα άλλα, αλλά ήταν ένας γνήσιος τζέντελμαν, ευγενής, με τρόπους και πάντα στην ώρα του. Σε αντίθεση με την Κατρίν (Ντενέβ), που ήταν λέει η πιο απεριποίητη γυναίκα που είχε δει και με αρκετές «δυσκολίες» στον χαρακτήρα.

Μαγικές στιγμές από έναν μαγικό κόσμο, σκέφτηκα. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος για ένα λεπτό και ξεχάσαμε όλες τις σκοτούρες της καθημερινότητας, τα προβλήματα, τις δυσκολίες, όλα αυτά που μας ταλαιπωρούν συνήθως. Δεν έχει σημασία τι σου φέρνει η ζωή τελικά, σημασία έχει πως επιλέγεις να την αντιμετωπίσεις…. αφού ένα είναι σίγουρο, η ζωή μας είναι στιγμές και αυτές οφείλουμε στον εαυτό μας να τις ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr