Γιάννης Καραχισαρίδης

Τα διλήμματα μάς οδηγούν πάντα σε δύο μόνον επιλογές. Άρα είναι εκ φύσεως διχαστικά. Πρέπει να διαλέξουμε το ένα ή το άλλο. Στην πραγματικότητα όμως διλήμματα δεν υπάρχουν. Είναι κατασκευές της σκέψης μας. Όταν η σκέψη μας αδυνατεί να κάνει ένα βήμα παραπέρα. Το ίδιο συμβαίνει και με το ερώτημα, γάμος ή σύμφωνο συμβίωσης. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να οχυρωθούμε πίσω από την μια ή την άλλη άποψη και ν’ αρχίσουμε τον πόλεμο. Γιατί τότε θα παραβιαστεί ο χρυσός κανόνας του εκπολιτισμού.

Γιατί το νόημα του εκπολιτισμού είναι η τροφοδοσία των ανθρώπων και των κοινωνιών με επιλογές. Γιατί μόνο όταν υπάρχουν επιλογές μπορούν να ξεπεραστούν αυστηροί και παράλογοι κανόνες. Γιατί μόνο η επιλογή μπορεί ν’ ανοίξει τη πόρτα σε μικρές και μεγάλες ελευθερίες. Γιατί η ελευθερία δεν είναι τίποτα άλλο από το να έχεις τη δυνατότητα να επιλέγεις. Η δουλειά του εκπολιτισμού δεν είναι να κλειδώνει την άλλη άποψη στο μπουντρούμι. Κι ότι πριν ήταν επιβεβλημένο και υποχρεωτικό, μπορεί κι αυτό να παραμείνει ως μία επιλογή. Γιατί απλά ο εκπολιτισμός δεν ξέρει την έννοια του αφορισμού.

Συνήθως τις παλιές συνήθειες όταν η ζωή τις ξεπερνάει, τις αντιμετωπίζουμε με περιφρόνηση. Επειδή εμείς οι ίδιοι τις έχουμε απορρίψει, προσπαθούμε να τις εξοβελίσουμε κι απ’ τη κοινωνική ζωή. Και απολύτως βέβαιοι για το δίκιο μας ασκούμε τη πολεμική μας και καταρρακώνουμε όσους επιμένουν να ζουν με βάση τις παλιές συνήθειες, τις ξεπερασμένες. Τους θεωρούμε ανόητους και συντηρητικούς, κρατώντας τα παράσημα της προόδου μόνο για μας. Αλλά έτσι ο εκπολιτισμός πάει περίπατο.

Το ερώτημα γάμος ή σύμφωνο συμβίωσης, όταν παίρνει τη μορφή διλήμματος, αναθερμαίνει το παλιό διχασμό ανάμεσα στη θρησκεία και στη κοσμική ζωή. Είναι πολλά τα χρόνια που ο εκπολιτισμός έδωσε τη δυνατότητα στα ζευγάρια να συμβιώνουν χωρίς τον γάμο και χωρίς να φοβούνται τη τιμωρία. Αλλά είναι και ακόμα περισσότερα τα χρόνια που ο θρησκευτικός γάμος ως εθιμική γιορτή κι ως παράδοση είναι ένα κύτταρο της κοινωνικής ζωής. Και στον ορίζοντα του μακρινού μέλλοντος φαίνεται ότι οι δύο επιλογές θα συμπορεύονται και θα συνυπάρχουν και θα επηρεάζουν η μια την άλλη.

Γιατί αν το καλοσκεφτούμε ο γάμος δεν είναι όπως παλιά. Ένα ζευγάρι εύκολα μπορεί να χωρίσει. Ακόμα και οι κανόνες της απιστίας έχουν αμβλυνθεί. Κάτι που αποδεικνύει ότι ο εκπολιτισμός με τη βοήθεια του χρόνου, ξέρει να αναζωογονεί και να προσδίδει ελευθερίες σε ότι παλιότερα ήταν αυστηρό και περιχαρακωμένο.

Τελικά ίσως το πρόβλημα το έχουν αυτοί που νιώθουν ότι ταξιδεύουν με τον ούριο άνεμο της προόδου. Αυτοί κυρίως είναι που δεν μπορούν να ανεχτούν τους άλλους που μένουν πίσω. Χωρίς καν να περνάει απ’ το μυαλό τους, ότι έτσι σκεπτόμενοι, μένουν οι ίδιοι πίσω και χάνουν την ικανότητα να απολαμβάνουν τα δώρα του εκπολιτισμού.

Νιώθουν δικαιωμένοι όταν απορρίπτουν τη θρησκεία και τους θρησκευόμενους, ξεχνώντας ότι πολιτισμός σημαίνει να μπορείς ελεύθερα να επιλέγεις. Κι επειδή οι ίδιοι νιώθουν ελεύθεροι από τον εναγκαλισμό της θρησκείας, πιστεύουν ότι αυτό θα πρέπει να επιβληθεί και στους άλλους, τους ανελεύθερους, όπως τους θεωρούν.

Μετά απ’ όλα αυτά, το ερώτημα γάμος ή σύμφωνο συμβίωσης μπορεί εύκολα να απαντηθεί. Ό,τι διαλέξει ο καθένας. Ότι τον κάνει χαρούμενο κι ευτυχισμένο. Χωρίς καχυποψίες και δεύτερες σκέψεις. Η επιλογή του άλλου που δεν επηρεάζει αρνητικά τη δική μας ζωή αξίζει την κατανόηση και τη χειραψία μας.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr 

[Οι συνεργάτες της Πόρτας τοποθετούνται αυτό τον μήνα πάνω σε δυο ζητήματα: 

α) Ελάφι της Ρόδου: κέρδος με σεβασμό, αγάπη, ευθύνη.

β) Σχέση: Γάμος ή Σύμφωνο Συμβίωσης;]