Μανώλης Δημελλάς  

Ασπρόπυργος, Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015. 08:00, δροσερό καλοκαιράκι…

Μόλις 18 χιλιόμετρα από την Αθήνα, η βιομηχανική ζώνη Ασπροπύργου στη Δυτική Αττική, μοιάζει περισσότερο με βραζιλιάνικη φτωχογειτονιά γεμάτη από φαβέλες.

Από αυτές τις παράγκες ξεπετάγονται και άνθρωποι, από εκείνους που σπάνια γίνονται καθημερινοί πρωταγωνιστές. Οι περισσότεροι είναι Ρομά, αυτούς μάθαμε να τους αγνοούμε, έχει και μερικούς απρόσωπους μεροκαματιάριδες εργάτες.

Εδώ δεν υπάρχει η λέξη περιθώριο, είναι το περιθώριο! Και μέσα σε όλα βασιλεύουν τα περιττώματα του πολιτισμού μας. Τα σκουπίδια μας!

Οι πρώτες Εικόνες: Με ένα λάστιχο μια μάνα ντυμένη παρδαλά πλένει τα μούτρα του μικρού παιδιού της, ενώ ο πατέρας, σχεδόν ξεβράκωτος, ρουφά και απολαμβάνει μεγάλες τζούρες από το πρώτο τσιγαράκι της ημέρας! Μιλιούνια από παιδιά λούζονται πάνω στις πρώτες ακτίνες του ήλιου.

Τα πράματα τραβούν σε κανονικούς ρυθμούς, όλα δείχνουν εξόχως τακτοποιημένα, θαρρώ πως ανησυχούν κι αυτοί για την Μέρκελ και τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Αλλά δεν είμαι και εντελώς σίγουρος.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA Το κουδούνι του σχολειού διακόπτει τη σκέψη, οι αίθουσες είναι κοντέϊνερ, αλλά δε βαριέσαι, δε λες που μπαίνουν και σε τάξεις για να κάνουν μάθημα! Άλλωστε όλα εδώ μοιάζουν παράνομα.

Φασαριόζικα που είναι τα μικρά, που και που ακούς και καμμιά μάνα να σέρνει μια φωνή, άγνωστες λέξεις γεμάτες σύμφωνα, τέτοιες που κάνουν τα πατώματα να τρίζουν. Φαίνεται πως κάποιον πιτσιρίκο θα τον επήρε πάλι ο ύπνος.

Κι όμως ένα σύννεφο από καρκίνο σκεπάζει τη βιομηχανική ζώνη της περιοχής του Ασπρόπυργου.

Στοίβες σκουπιδιών ξεσηκώθηκαν, μάλλον από αθεράπευτη βαρεμάρα, καίγονται από το περασμένο Σάββατο και κάνουν αυτό που γνωρίζουν τόσο καλά, αυτή τη φορά μεταμορφώνονται σε διοξίνες και φουράνια θέλουν να ενωθούν μαζί μας, να γίνουν ένα με τα δίποδα αφεντικά τους. Λίγους μήνες πριν είμασταν στα κάγκελα για το σύννεφο από τις σόμπες και τα αναμμένα τζάκια και σήμερα μπροστά σε μια τέτοια καταστροφή δεν παίρνουμε τίποτε χαμπάρι.

Δεν είναι τα χρήματα που λείπουν, είναι μια συνολική αδιαφορία για ένα τόσο σοβαρό θέμα.

Σχεδόν κανένας από τους εργαζόμενους, που βρέθηκαν στη περιοχή, δεν φορούσε μάσκα και η Αστυνομία δεν είχε καμμιά εντολή για να απομακρύνει τον γύρω κόσμο, τους κατοίκους και τις επιχειρήσεις, που συνέχισαν να δουλεύουν σαν να μην τρέχει τίποτα.

Τριγύρω όλα μοιάζουν με ένα ξέφραOLYMPUS DIGITAL CAMERAγο αμπέλι!

Η υπόθεση είναι σε εξέλιξη, η φωτιά σιγοκαίει κάτω από τους πυλώνες υψηλής τάσης, ενώ τα εκλυόμενα τοξικά αέρια έχουν ψυχή και τρυπώνουν παντού.

Αύριο θα τα φάμε, μέσα στα λαχανικά, τα φρούτα ακομη και στο νερό.

Η χημεία της καταστροφής χορεύει, και από τα πιάτα και τα ποτήρια θα γατζωθεί μέσα στα κορμιά μας. Ενώ εμείς θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε και να σχολιάζουμε σοφές ή άστοχες πολιτικές γνώμες και απόψεις μεγάλων γυναικών και ανδρών που αύριο κανείς δεν θα τους θυμάται.

Ήσυχη γειτονιά, κανείς δεν φαίνεται να είναι πρόθυμος για να αλλάξει κάτι. Μονάχα οι σειρήνες των πυροσβεστικών οχημάτων ενοχλούν, επιτέλους γιατί δεν τις βάζουν στο αθόρυβο;

Από το προαύλιο του Δημοτικού σχολείου ακούγονται τραγούδια. “Άσπρα καράβια τα όνειρα μας, για κάποιο ρόδινο γυαλό…”

Φωτογραφίες: Μανώλης Δημελλάς