Φτάνει μία στιγμή στη ζωή σου, που όλα αλλάζουν 180 μοίρες. Που κοιτάς γύρω σου και νιώθεις ότι βλέπεις όνειρο. Ότι ζεις σε μία ταινία με αίσιο τέλος. Τόσο αίσιο που ούτε ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να το φανταστεί. Ούτε ο σεναριογράφος που έγραψε το σενάριο.

Φτάνει μία στιγμή στη ζωή σου που ξεχειλίζεις από παντού. Συναισθήματα, σκέψεις. Σκέψεις και συναισθήματα που είχες από χρόνια. Σε κάθε δυσκολία και αναποδιά είχες το ίδιο πράγμα στο μυαλό. Πότε θα γίνει αυτό…; Πότε θα γίνει εκείνο…; Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Δεν περίμενες ποτέ ότι όλα όσα ευχόσουν κάποια μέρα απλά και με κάποιο μαγικό τρόπο θα γίνουν. Δεν ήταν όμως, μαγικός ο τρόπος. Με μαθηματική ακρίβεια γίνονται κάποια πράγματα κι αυτό δεν έχει εξήγηση. Δεν έκανες υπομονή όπως έπρεπε και όπως πίστευες. Απλά πετούσες πέτρες… και λιθοβολούσες.

Φτάνει μία στιγμή στη ζωή σου, που όλα γίνονται! Ναι, γίνονται και μένεις έκπληκτος. Όχι, μόνο για την ακρίβεια των πραγμάτων… Αλλά γιατί ενώ νόμιζες πως τα λόγια σου, οι φωνές σου και οι τσακωμοί σου, ήταν απλά ανώφελα., τελικά δεν ήταν. Ήθελαν το χρόνο τους. Χρόνο που δεν έδωσες ποτέ, γιατί έχασες την ψυχραιμία σου. Δεν έβρισκες ανταπόκριση. Δεν έβρισκες κατανόηση. Μιλούσες αλλά δεν ακουγόσουν. Φώναζες, μα οι φωνές σου ήταν τόσο ήσυχες, που ένιωθες ότι δεν υπάρχεις. Κι ίσως να ήταν έτσι.

Κι όμως φτάνει μία στιγμή στη ζωή σου, που αυτές οι φωνές γυρίζουν πίσω. Όχι, για να σου θυμίσουν πόσο δίκιο είχες. Δεν έχει σημασία πια. Αλλά για να νιώσεις όλο αυτό το υπέροχο. Με κάποιους ανθρώπους μεγαλώνεις μαζί. Με τις ίδιες αρχές, με τα ίδια βιώματα, με τις ίδιες εικόνες. Είστε όμως διαφορετικοί. Διαφορετικοί χαρακτήρες, με διαφορετικά συναισθήματα και σκέψεις. Δύο δρόμοι παράλληλοι, που όμως κάπου θα συναντηθούν. Κάποιοι θέλουν λίγο παραπάνω χρόνο. Κάποιοι ίσως πολύ περισσότερο από όσο φαντάζεσαι.. Λυπάσαι όταν σκέφτεσαι ότι εξάντλησες ότι αυστηρότητα είχες, χωρίς να δώσεις χρόνο. Αλλά κι εσύ πολλές φορές κάνεις λάθος. Κι αυτό είναι το δικό σου. Πρέπει να το αναγνωρίσεις… Αλλιώς… θα χάσες το παιχνίδι.
Και να που φτάνει εκείνη η στιγμή να τα πάρεις όλα πίσω. Και να πεις… πόσο άδικος έγινα. Να που φτάνει η στιγμή, όχι της δικαίωσης, αλλά της ανακούφισης… Όχι επειδή, γίνονται τα πράγματα όπως τα θέλεις. Θα ήταν πολύ εγωιστικό από μέρος σου. Αλλά επειδή αντιλαμβάνεσαι ότι το αίμα νερό δεν γίνεται! Κι όσο διαφορετικοί κι αν είστε… κάπου θα συναντηθείτε. Κι απλά δεν θα νιώθεις, δεν θα πιστεύεις. Θα είσαι πια 180 μοίρες μπροστά.
Φτάνει μία στιγμή… Και όλος ο κόσμος θα είναι δικό σας.

ΥΓ. Αυτό το κείμενο το χρωστάω σε έναν άνθρωπο που πριν πολλά χρόνια του είχα πει ότι μπορεί να καταφέρει πολλά. Πίστευα σε αυτόν, παρόλο που χάσαμε επαφή, γιατί δεν έδωσα το χρόνο που χρειαζόταν. Εδώ και καιρό πραγματικά έχουν αλλάξει όλα 180 μοίρες και χαίρομαι πραγματικά που το ζω.
Εύχομαι να εκπληρώσει όλα του τα όνειρα… Κι εγώ να είμαι κάπου εκεί. Αυτός είναι ο Πάνος.

Αναστασία Φωκά