Δημήτρης Κατσούλας

Οι συμβουλές άρχισαν από τα πρώτα σου κιόλας βήματα. Κάπου εκεί στα έξι με επτά σου,από την Α’ τάξη Δημοτικού. Να είσαι φρόνιμος

πολύ… Όχι, μη λες, ξέρουν οι μεγάλοι, και να είσαι ευγενικός και πάντα καθαρός. Να κόβεις τα μαλλιά σου και τα νύχια σου… να

περιποιείσαι. Να προσέχεις τα βιβλία σου και να τρως όλο σου το φαγητό. Μόνο έτσι είσαι χρήσιμος στην κοινωνία, σου ‘λεγαν πως θα γίνεις

ένα ένα μέλος της άξιο σεβασμού. Και συ τους άκουγες, κι ας μην την άντεχες αυτή την άγρια μυρωδιά της φορμόλης γύρω σου, αυτό το

αποπνικτικό που συγκεντρωνόταν και όλο πιο πολύ σε έπνιγε..

Αργότερα που μεγάλωνες, ν’ αποφεύγεις σου ‘λεγαν τις καταχρήσεις…Μην ξενυχτάς, μην πίνεις, μην καπνίζεις, μην ερωτεύεσαι (θα μας

κάνεις ρεζίλι στη γειτονιά να φέρνεις την γκόμενα έξω από το σπίτι μας άγρια χαράματα…). Μην πιάνεις τη ζωή απ’ τον ώμο, μην την

ακολουθείς, είναι βέβαιο σου ‘λεγαν, πως έτσι θα χαθείς. Μην πιάνεις τον άλλον από το χέρι, τον όποιον άλλον, το όποιο χέρι…Χτίσε ένα

τοίχο γύρω σου κι άσε την αγάπη κλειδωμένη. Είναι και ο μοναδικός τρόπος για να κερδίσεις την ευτυχία σου, σου ‘λεγαν. Δεν είναι ώρα

τώρα να ζήσεις, έχεις καιρό μπροστά σου. Έτσι σου ‘λεγαν αυτοί που όλα τα γνωρίζουν.

Κι εσύ τους άκουγες, τους πίστευες, κοίταζες μόνο τη δουλειά σου. Δεν ενοχλούσες, δεν μιλούσες, μόνο από την άσφαλτο βάδιζες, σε

σκοτεινά μονοπάτια ποτέ δεν περπατούσες, και βήμα κάτω από το πεζοδρόμιο να κάνεις δεν τολμούσες, Κάποια στιγμή όμως σκόνταψες, το

θυμάσαι; Και κοίταζες γύρω σου από κάποιον να πιαστείς, στήριγμα δεν βρήκες… Έψαξες παντού, μα οι άλλοι κοίταζαν τη δουλειά τους και

τη σιωπή δεν την μπορούσες, το θυμάσαι κι αυτό ε;

Κι έψαχνες να βρεις, πού κρύφτηκαν όλοι. Δεν την άντεχες άλλο πιά αυτή τη μοναξιά και πονούσες, πονούσες πολύ κι έχανες σιγά σιγά το

μυαλό σου…

Όλα όμως μπορείς, ανάποδα απ’ την αρχή, πάντα να τα φέρεις, ποτέ δεν είν’ αργά ρότα για ν’ αλλάξεις.

Και την κουρτίνα ν’ ανοίξεις μπορείς, που σου κρύβει τον ήλιο και με σκοτάδι την καρδιά σου που πονάει τη γεμίζει.

Όλα γύρω σου μπορείς μονομιάς να τ’ αλλάξεις και να σταματήσεις να κοιτάς πίσω πια… και ν’ αφήσεις τη δική τους καρδιά ελεύθερη ν’

αποφασίσει. Να γίνει μια τεράστια αγκαλιά, χαρά με αγάπη γιομάτη.

Όλα μπορεί ο άνθρωπος να τα πετύχει…Όλα…Αυτό ποτέ σου μην ξεχάσεις…

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr