Φοβερός οίστρος.

Σταμάτησε στη μέση του δρόμου. Ξαφνικά! Χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς κανένα λόγο, χωρίς καμία αιτία.

Φοβερός οίστρος.

Σταμάτησε στη μέση του δρόμου, λες και ήταν μόνος. Μήπως ήταν; Μόνος του ήταν. Μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας πεθαίνουμε, του είπαν κάποτε. Την φύλαγε αυτή την κουβέντα. Και περίμενε. Ίσως να την περίμενε από καιρό, ασυνείδητα, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό.

Φοβερός οίστρος.

Σταμάτησε στη μέση του δρόμου, χωρίς καμία σκέψη. Είχε αδειάσει πια. Από σκέψεις, από συναισθήματα. Από όλα αυτά που επαναλαμβανόμενα φέρνουν κι άλλη σκέψη. Και η επόμενη σκέψη φέρνει τα επόμενα συναισθήματα. Φαύλος κύκλος, αναπόφευκτος.

Φοβερός οίστρος.

Σταμάτησε στη μέση του δρόμου, όσο διαρκεί μία κραυγή! Τόσο απότομα, τόσο στιγμιαία, τόσο τρομαχτικά. Σταμάτησε και γύρισε την πλάτη σε όλα αυτά που τον ορίζουν και καθορίζουν τη ζωή.

Σταμάτησε και γύρισε την πλάτη. Όχι, στο παρελθόν. Αυτό το έζησε και δεν μετανιώνει. Από επιλογή. Γιατί έχει την επιλογή του παρελθόντος που έζησε και του παρόντος που ζει, να μην μετανιώσει γι αυτά.

Ούτε στο παρόν γυρίζει την πλάτη. Αυτό είναι εδώ, ένα λεπτό πριν και ένα λεπτό μετά…

Γύρισε την πλάτη σε όλα εκείνα που τον σταματούν κι απλά ακολούθησε το μέλλον. Την αμέσως επόμενη στιγμή. Τη δική του στιγμή, και πάλι από επιλογή. Διαφορετική αυτή τη φορά.

Φοβερός οίστρος τελικά!

 * Η Αναστασία Φωκά είναι αναγνώστρια της Πόρτας. Περισσότερα εδώ