Ωραιοζήλη Δαβιλά-Δαμασκηνού

Δεν είναι η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας η πιο δυνατή ιστορία αγάπης.

Δεν είναι απαραίτητα η ωραιότερη ιστορία αγάπης αυτή που γράφουν οι συγγραφείς, οι άριστοι των αιώνων.

Είναι οι ιστορίες που ίσως γίνουν γνωστές ή οι άγνωστες που γράφει η ίδια ζωή. Χωρίς κοστούμια και μάσκες θεάτρου, χωρίς επιτηδεύσεις ή πομπώδεις δηλώσεις.

Η ζωή πάντα θα γράφει τα πιο ωραία σενάρια που ίσως θα γνωρίζουν οι λίγοι ή αν γίνουν ταινίες θα επι-κοινωνηθεί το ομορφότερο και δυνατότερο συναίσθημα επί γης: η Αγάπη, η υγιής Αγάπη που στηρίζεται στην εμπιστοσύνη, στον σεβασμό, στην εκτίμηση. Η μόνη ζωοδότης.   

Η μαντάμ Florence Foster Jenkins, η πιο κακόφωνη, φάλτσα σοπράνο επί γης, έζησε σε έναν εικονικό κόσμο χάρη στον ωκεανό αγάπη του συντρόφου της Σεντ Κλερ Μπέιφιλντ. Την προστάτευε από τις κακία και την ειρωνεία του κόσμου, τα ειλικρινή, σκληρά σχόλια καταβάλλοντας υπερανθρωπες προσπάθειες κάθε φορά προκειμένου να νοιώσει χαρά, να νοιώσει ειτυχημένη και να μην επιδεινωθεί η ήδη επιβεβαρυμμένη υγεία της. Έζησε μέχρι τα 76 χρόνια σ’έναν κόσμο ιδανικό για τα όνειρα της προφανώς κατανοώντας ότι δεν ήταν αυτό που ήθελε η λυρική σκηνή, η μουσική και η φωνητική, αλλά επιμένοντας με θάρρος να υπηρετήσει αυτό που αγαπούσε. «Ο κόσμος λέει ότι δεν μπορώ να τραγουδήσω, αλλά δεν μπορούν να πουν ότι δεν τραγούδησα» έλεγε με επίγνωση.  Ο Mr St Clair της έδωσε χαρά και ευτυχία καθώς συντήρησε με μόχθο, στρατηγική και γενναιοδωρία την ψευδαίσθηση της απόλυτης επιτυχίας της.

Η ταινία γυρίστηκε το 2016 με πρωταγωνιστές την εκπληκτική σε κάθε ρόλο της- βραβευμένο ή όχι – Μερυλ Στριπ, τον έξοχο Χιου Γκράντ και τον νεαρό αμερικανό πιανίστα και κωμικό ηθοποιό Σάιμον Χέλμπεργκ.  Η ΕΡΤ την έχει διαθέσιμη μέχρι στη διαδικτυακή της πλατφόρμα για λίγους μήνες.

Γιατί αξίζει να την δείτε; Για να θυμηθείτε ή να μάθετε ότι μόνο η αγάπη σώζει την ανθρωπότητα. Μόνο το φως που έρχεται από τις ψυχές των ανθρώπων. Δεν είναι όλοι ικανοί για να μεταδώσουν, να μεταλαμπαδεύσουν αυτό το Φως. Ίσως να μην είναι έτοιμοι, αλλά είναι όλοι εν δυνάμει μεταλαμπαδευτές. Δεν γνωρίζω κάτω από ποιες συνθήκες ωριμάζει μια τέτοια προοπτική μεταλαμπάδευσης φωτός, σίγουρα όμως χρειάζεται θέληση και αποφασιστικότητα. Και αυτοδιάθεση. 

Η Μαντάμ Φλόρενς έζησε πενήντα και πλέον χρόνια με την εκφυλιστική νόσο της σύφιλης (που κόλλησε από τον πρώτο σύζυγό της) γιατί χαιρόταν την επιτυχία που της είχε εξασφαλίσει ο Σεντ Κλαιρ. Πόσος μόχθος, πόση ανιδιοτελής προσπάθεια, πόση λατρεία και εκτίμηση σε έναν άνθρωπο για να εκπληρώσει το όνειρο του που τον κρατά ζωντανό. Επιτρέψτε μου να εκτιμήσω, αλλά να μην υπερεκτιμήσω την τεράστια περιουσία της Φλόρενς που επέτρεπε την πραγματοποίηση του ονείρου της. Δεν λαμβάνουν όλοι οι μάνατζερ και σύντροφοι τις ίδιες αποφάσεις. Πόσω μάλλον σε μία εποχή σκοτεινή, πολέμων, δηλητηρίων και ανεξιχνίαστων φόνων.  

Είναι περιττό και ρητορικό το ερώτημα αν η αγάπη δίνει ζωή.

Είναι βασικό συναίσθημα που δίνει ζωή.

Το μωρό μεγαλώνει σωστά γιατί το αγαπά η μητέρα του.

Ένα επαγγελματικό εγχείρημα πετυχαίνει γιατί το αγαπούν οι συντελεστές του.

Οι άνθρωποι που αγαπούν τον ασθενή τον σώζουν από τον θάνατο.

Κι όμως στο τελευταίο συναίσθημα και μάθημα που εκπαιδευόμαστε είναι αυτό της Αγάπης. Τόσο ειρωνικό για την ζωογόνο αρτηρία της ζωής.

Ακολουθούν δύο βίντεο. Ένα της αληθινής Φλοράνς κι ένα της κινηματογραφικής.