* Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι επικεφαλής

της πολιτικής κίνησης “ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ”

και βουλευτής Θεσσαλονίκης

Το πρώτο βράδυ που έφτασα στην Αβάνα (Γενάρης του 2009), όλοι οι νέοι ήταν στους δρόμους. Ξαφνιάστηκα. Μια νέα επανάσταση; Όχι. Η Κούβα γιόρταζε τα 50 χρόνια από την επικράτηση του Φιντέλ. Σε όλες τις πλατείες, σε όλους τους δρόμους, το κράτος διοργάνωνε φιέστες. Μουσική, ρούμι, φιλιά, μπύρες, πούρα, συνθήματα για τον Τσε, όρκοι πίστης στην επανάσταση και στο νέο ηγέτη Ραούλ Κάστρο.

Η Κούβα, έχει πει ο Χριστόφορος Κολόμβος, είναι η πιο όμορφη χώρα που αντίκρισαν μάτια ανθρώπου.

Οι πρώτες εικόνες ήταν συγκλονιστικές. Αντίκες του ’50, τρίκυκλα ταξί – τα λένε κόκο, καρύδες δηλαδή – αιωνόβια αρχοντικά και ωραίοι άνθρωποι. Η φημισμένη λεωφόρος Μαλεκόν ήταν σαν σκηνικό από όλες τις αυτοκρατορικές όπερες μαζί. Έντονα χρώματα, σημαίες, αφίσες, καδρόνια να στηρίζουν τοίχους, ντεκολτέ στα παράθυρα, σιδεριές που κάποτε σήμαιναν «ανακαίνιση», χρωματιστά εσώρουχα μαζί με λευκά σεντόνια. Αν πλησιάσεις, μυρίζεις ούρα, βλέπεις μπαλώματα από τσιμεντόλιθους και χωρίσματα από νοβοπάν. Γι’ αυτό καλύτερα να μείνεις απέναντι, στη θάλασσα, και να κοιτάς.

«Ο μόνος τρόπος για να ζήσεις εδώ, είναι να είσαι τρελός, μεθυσμένος ή κοιμισμένος», έχει γράψει ένας απογοητευμένος συγγραφέας. Η επανάσταση του Κάστρο λοιπόν απέτυχε;
Μετά από 12 μέρες και 2.000 χιλιόμετρα πάνω κάτω, προσπαθώντας και εγώ να βγάλω ένα συμπέρασμα κατέληξα στον Χοσέ Μαρτί, ποιητή και εθνικό ήρωα της Κούβας (προ Κάστρο και Τσε): «Μια ακόμα επανάσταση είναι απαραίτητο να γίνει, αυτή που δε θα τελειώσει όταν ο ηγέτης της αναλάβει την Εξουσία».

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article EXPRESSES  the views of the author

iPorta.gr