Νίκος Βασιλειάδης

Αύριο 31 Ιανουαρίου 2020 η Μεγάλη Βρετανία αποχαιρετά την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που για να λέμε την αλήθεια δεν την πολυχώνεψε ποτέ της και ποτέ δεν ένοιωσε ολοκληρωτικά τμήμα της.«Εμείς επισκεπτόμαστε (την Ευρώπη) ενώ οι υπόλοιποι είναι ήδη εκεί» είχε πει κάποτε η Μάργκαρετ Θάτσερ και αυτό είναι αλήθεια εφόσον στην βρετανική νοοτροπία δεν είναι εύκολο το να ανήκεις κάπου όπου άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις για σένα, όπως πολύ ξεκάθαρα είχε διακηρύξει η Τεράσα Μέι τον Σεπτέμβριο του 2017, στη Φλωρεντία λέγοντας πως η Βρετανία θέλει να είναι ένα “παγκόσμιο, με ελεύθερες εμπορικές σχέσεις, κράτος, σε θέση να γράφει τη δική του πορεία στον κόσμο”.

Εξάλλου το 2013, σε έρευνα της Κομισιόν για το πόσο «Ευρωπαίοι» νιώθουν οι πολίτες της Ευρώπης, η Βρετανία είχε έρθει τελευταία. με τη Γερμανία και τη Δανία να μοιράζονται τις πρώτες θέσεις κάνοντας εμφανές πως η «ευρωπαϊκή ταυτότητα» ήταν για τους Βρετανούς πολίτες λιγότερο ελκυστική από ό,τι για τους πολίτες άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Το γιατί ίσως πρέπει να το αναζητήσουμε στο βάθος της ιστορίας όταν από την εποχή του Ερρίκου του 8ου, η Αγγλία διαμόρφωσε ολοφάνερα μία ξεχωριστή πολιτιστική οντότητα από την υπόλοιπη Ευρώπη και οι Βρετανοί στράφηκαν στην εξερεύνηση άλλων κόσμων που θα τους εξασφάλιζαν την οικονομική ευημερία.

Έτσι η Αγγλία δεν εστίασε ποτέ το ενδιαφέρον της στην Ευρώπη, αλλά στον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία δημιουργώντας μια πολύ ισχυρή κοινή ταυτότητα, αυτή της αυτοκρατορίας και μετέπειτα Κοινοπολιτείας σε αντίθεση με την ακόμη ανύπαρκτη ταυτότητα της υπόλοιπης Ευρώπης.

Πάντα οι Βρετανοί θεωρούσαν πως η Ευρώπη ( ως ΕΕ) είναι μια οντότητα που πρέπει να κρατιέται σε απόσταση ασφαλείας γνωρίζοντας πολύ καλά πως στη περίπτωση που η ενοποίηση της ΕΕ προχωρήσει και δημιουργηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης ο ηγεμόνας της ενιαίας Ευρώπης θα είναι η Γερμανία, με τη Βρετανία να καταντάει ένα νησί στην άκρη της Ευρώπης και από πρωταγωνιστής και παγκόσμιο κέντρο οικονομικο-χρηματο-εκπαιδευτικό να γίνεται κομπάρσος χωρίς αυτόνομο γεωπολιτικό βάρος. Από Αυτοκρατορία σε Νομαρχία.

Και εκεί είναι η αρχή των πάντων. Ακούγεται πολύ επίκαιρο και σημερινό αυτό που είπε ο Τσώρτσιλ το 1930 (15 Φεβρουαρίου) στην αμερικάνικη εφημερίδα “Saturday Evening Post” μιλώντας για μια Ενωμένη Ευρώπη: «Είναι καλό και ελπιδοφόρο. Αλλά εμείς έχουμε το δικό μας όνειρο και το δικό μας καθήκον. Είμαστε με την Ευρώπη αλλά όχι της Ευρώπης. Συνδεόμαστε αλλά δεν ενωνόμαστε. Ενδιαφερόμαστε και σχετιζόμαστε αλλά δεν απορροφόμαστε..Είμαστε με αυτούς αλλά όχι από αυτούς. Έχουμε τη δικιά μας Κοινοπολιτεία και Αυτοκρατορία».

Με λίγα λόγια οι Βρετανοί αρνήθηκαν να γίνουν κομμάτι ενός εγχειρήματος που είτε το βλέπουμε είτε κλείνουμε ερμητικά τα μάτια σήμερα είναι στην ουρά της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης εξαιτίας της υφεσιακής πολιτικής που έχει επιβάλλει το Βερολίνο για να βγαίνει κερδισμένο το ίδιο.

Και αυτές οι πικρόχολες “χαριτωμενιές” των καρεκλοκένταυρων γραφειοκρατών της Ευρώπης για τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσει η Βρετανική οικονομία μετά την αποχώρησή της δεν είναι παρά αέρας κοπανιστός.
Η Βρετανική οικονομία δεν έχει τίποτε να χάσει εκτός ΕΕ – πολλώ δε μάλλον θα ωφεληθεί αφού πολύ σύντομα όλο το λεγόμενο «μαύρο» χρήμα της ΕΕ θα συγκεντρωθεί πλέον στην Βρετανία που με μεγάλη χαρά θα το υποδεχθεί την ίδια στιγμή που οι χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ζητούν πιστοποιητικό νομιμότητας ακόμα και για… τσίχλες και καραμέλες.

Αμφιβάλλει κανείς πως όλες οι μεγάλες εταιρείες θα θέλουν να συγκεντρωθούν στην Βρετανία λόγω χαμηλής φορολογίας μετατρέποντας έτσι το city σε έναν εταιρικό παράδεισο;

Η Βρετανία όπως άλλωστε και Νορβηγία η οποία σοφά δεν είναι μέλος της ΕΕ θα μπορεί πια να εκμεταλλεύεται τα μισά κοιτάσματα πετρελαίου στην Βόρεια Θάλασσα (τα άλλα μισά τα έχει η Νορβηγία) χωρίς να δεσμεύεται από την “γερμανική” φορολογία φέρνοντας το Λονδίνο στις παγκόσμιες αγορές σαν κυρίαρχο κράτος και όχι τις Βρυξέλλες και κατ επέκταση τους Γερμανούς ως εκπροσώπους του Λονδίνου. Να λοιπόν γιατί στην Βρετανία είχαν διαφορετική άποψη και τώρα πλέον στο Βερολίνο μπορεί να χαμογελούν αλλά κατά βάθος τρέμουν στην ιδέα πως με αυτό το παράδειγμα τελικά θα ξυπνήσουν οι “σκλάβοι”. Γιατί τελικά η σκλαβιά είναι πρωτίστως στο μυαλό και μετά στις αλυσίδες…

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr