* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας.

Έχω υποστεί μπόλικο μπούλινγκ στο δημοτικό. Τα άφρο μαλλιά μου -που με έκαναν να μοιάζω με λευκό αραπάκι- η ενδυματολογική άποψη της μαμάς μου -που με έντυνε σαν ανήλικο χίπη στην Αθήνα των ’70s- οι απόψεις που μετέφερα από το σπίτι στο σχολείο – πού ακούστηκε οχτάχρονο να σηκώνει το χέρι στην τάξη και να ρωτάει γιατί έχασε το ΕΑΜ στον Εμφύλιο;

Έχω υποστεί μπόλικο μπούλινγκ διότι η κοινωνία των ανηλίκων είναι η πιό κομφορμιστική κοινωνία που υπάρχει και όποιος διαφέρει γίνεται ακαριαία στόχος και περίγελως.

Ντρεπόμουν συν τοις άλλοις να πω στους γονείς μου πως τα παιδιά στο σχολικό μού αδειάζαν στο κεφάλι τασάκια με αποτσίγαρα. “Πρέπει να τους αντιμετωπίσω μόνος μου!” έλεγα στον εαυτό μου. “Εγώ ξέρω το καλό και το ωραίο – αυτοί είναι θλιβερά καφράκια.”

Βρήκα -δόξα τω Θεώ- τη δύναμη και τους αντιμετώπισα και επέβαλα την όποια διαφορετικότητά μου. Εμβολιάστηκα από πολύ μικρός εναντίον της καθημερινής κακότητας ώστε ως ενήλικας να την αψηφώ παντού και πάντα.

Με τρόμο αναλογίζομαι την πιθανότητα να ήμουν λίγο πιό ευαίσθητος, λίγο πιό αβέβαιος για τον εαυτό μου, λίγο πιό μικρόσωμος έστω…