Βαγγέλης Παυλίδης

Για την υγεία σας, προτείνεται επίσκεψη στο blog του   

Οι παροιμίες του λαού το λένε: το σπίτι σου να το παινέψεις και τα γένια σου να τα ευλογήσεις. Κι εγώ τυχαίνει να’χω και τα δυο -και σπίτι και γένια.
Έγραφα λοιπόν προ ημερών για ένα παιδικό βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε και που είχα την καλή τύχη να μου ανατεθεί η εικονογράφηση. Το βιβλίο άρχισε φαίνεται να γίνεται γνωστό και να εμφανίζονται και οι πρώτες κριτικές. Σήμερα λοιπόν αναπαράγω τμήμα απο αυτά που γράφει ο ο Μάνος Κοντολέων στο THINK FREE. Ολόκληρο το άρθρο του μπορείται να διαβάσετε στο http://www.thinkfree.gr/ 

Παραθέτω ακόμα κάποιες απο τις σελίδες του βιβλίου.

ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ;

«Ο Βόρακας, ο Κόρακας και η Σονάτα της Φανής»,

Γεωργία Γαλανοπούλου, Εικονογράφηση: Βαγγέλης Παυλίδης,

Εκδόσεις Πατάκη

Γράφει ο Μάνος Κοντολέων

Τρία σίγμα στη σειρά

Τα χωρίζω βιαστικά

Το ‘να στην αρχή το βάζω

Τ΄ άλλο στο τέλος και διαβάζω.

Δεν είναι ασβός, ούτε σεισμός!

Μην είναι τάχα σεβασμός;

Η λέξη σεβασμός σπάνια χρησιμοποιείται όταν κανείς θέλει να μιλήσει ή να γράψει για την προστασία της Φύσης. Κι όμως η βάση κάθε οικολογικής πράξης, η αρχή της ίδιας της οικολογικής συνείδησης είναι ακριβώς η έννοια που εμπεριέχεται σε τούτη τη λέξη με… τα τρία σίγμα στη σειρά.

Η ιστορία που με τόση ευαισθησία γραφής και βαθυστόχαστα μας αφηγείται η Γεωργία Γαλανοπούλου σε αυτή τη λέξη στηρίζεται. Και έτσι αυτόματα το εν λόγω βιβλίο ξεχωρίζει από τα περισσότερα άλλα που ασχολούνται με οικολογικά μηνύματα.

………………….

Το κείμενο είναι στο μεγαλύτερο μέρος του γραμμένο με ποιητικές φόρμες. Αλλά σε ξαφνιάζει το πόσο ρωμαλαία μπορεί να γίνει η εξιστόρηση μιας ιστορίας όταν με ευφάνταστο τρόπο χρησιμοποιηθεί η ρίμα.

Να ξέρεις άραγε να πει κανείς

Την ιστορία της Φανής;

Πώς χάθηκε απ’ τη φύση

Κι αν πάλι θα γυρίσει;

Ο Βόρακας ξέρει! Ίσως μιλήσει…

Να το καράβι του!

Σαν φάντασμα στέκει φοβερό

Σ΄ άδεια λιμάνι δίχως νερό.

Κι έτσι που γέρνει ρημαγμένο

Λένε πως είναι στοιχειωμένο!

Δεν θα είναι υπερβολή αν ισχυριστώ πως η γραφή της Γαλανοπούλου διαθέτει μια ιδιότυπη γοτθική ταυτότητα. Δημιουργεί μια σκοτεινή όσο και υπόγεια ατμόσφαιρα, που όμως εκεί που πρέπει μετατρέπεται σε ύμνο δοξαστικό. Και κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη όχι τόσο ή μόνο με τα γεγονότα, αλλά κυρίως με τη ροή των φράσεων που αυτές είναι που στην ουσία στήνουν τη δράση.

……………………….

Τούτο το κλίμα του κειμένου είχε την μεγάλη τύχη να το υπηρετήσουν με τρόπο μοναδικό οι ζωγραφιές του Βαγγέλη Παυλίδη.

Γοτθικές κι αυτές θα τις χαρακτήριζα και σε ξαφνιάζουν καθώς ενώ από τη μια υπηρετούν τις λέξεις, μα και τις προεκτείνουν (όπως κάθε καλή εικονογράφηση οφείλει να κάνει) από την άλλη έχουν όλη την αυτονομία έργων ζωγραφικής.

Μια πολύ προσεγμένη έκδοση, αληθινό κόσμημα εκδοτικής μέριμνας.