Είμαι χρήστης των προιόντων της Apple από το 1984, όταν έπιασα στα χέρια μου τον ιστορικό εκείνο υπολογιστή Macintosh. Αποκάλυψη. Έκτοτε, όλοι μου οι υπολογιστές ήταν Mac, οι φορητές συσκευές όλες της Apple και αρνιόμουν πεισματικά να βάλω στο σπίτι ή στην τσέπη μου ο,τιδήποτε με Windows (φτου!) ή Android ή τέτοιες δευτεράντζες.

Για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια, είμαι πολύ κοντά στο να αλλάξω “στρατόπεδο”, κι αν αφήσω την αρχική μου παρόρμηση να επικρατήσει, να πετάξω όλες τις συσκευές της Apple που έχω – και είναι πολλές! (Τελικά δε θα το κάνω, επειδή στην ουσία τους είναι μηχανήματα που με βολεύουν πολύ, αλλά γιατί έφτασα σ’ αυτήν την αγανάκτηση; Ας εξηγηθώ.

Ήμουν στην Αλόννησο. Παρακολούθησα πολύ χαλαρά την εκδήλωση-παρουσίαση των νέων iPhone, αλλά δεν έδωσα και μεγάλη σημασία, άλλωστε αυτόν τον καιρό δεν έχω περισσευούμενα για νέο τηλέφωνο, κι έτσι είχα μια αόριστη ιδέα ότι η Apple με το νέο φορητό λειτουργικό της σύστημα προσέφερε δωρεάν το νέο άλμπουμ των U2. Έτσι κατάλαβα από τα λίγα που διάβασα, ότι δηλαδή όποιος το ήθελε θα μπορούσε να το κατεβάσει δωρεάν, σαν προωθητική ενέργεια του συγκροτήματος. Στα τέτοια μου, σκέφτηκα, δε μ’ αρέσουν οι U2, ούτε τζάμπα δεν τη θέλω τη μουσική τους, και κοιμήθηκα ήσυχος, αφού είχα ενημερώσει τις συσκευές μου με το νέο λειτουργικό.

Την άλλη μέρα μπήκα να κάνω ένα μπάνιο, και θέλοντας να ακούω μουσική, συνέδεσα το τηλέφωνό μου με το στερεοφωνικό και τόβαλα να παίζει στο shuffle. Το τηλέφωνό μου, σημειωτέον, έχει μέσα του μόνο μουσική των Deep Purple και των συγκροτημάτων της οικογενείας τους. Πλενόμουν λοιπόν περιχαρής κι άκουγα στο βάθος το Uncommon Man, το οποίο όμως κάποια στιγμή τελείωσε (έχω και πολύ κορμί να πλύνω!) και αμυδρά το αφτί μου πήρε κάτι ελαφρώς αναγουλιαστικό. Δεν κατάλαβα τι ήταν, μόνο ότι ήταν κάτι που μου προκαλούσε αντιπάθεια. Λέω στον εαυτό μου, τι είναι αυτό, και γιατί το έβαλα στο τηλέφωνο, μάλλον κανένα λάθος κουμπί θα πάτησα. Βγαίνω από το μπάνιο στάζοντας, κοιτάω στην οθόνη, και διαπιστώνω ότι ήταν ο μαλάκας ο Μπόνο κι ένα τραγούδι από το νέο τους άλμπουμ “Songs of Innocence” – η ειρωνεία η ίδια ο τίτλος!

Και τότε κατάλαβα τι έγινε. Στον κάθε χρήστης που αναβάθμισε τη συσκευή του, του κατσικώθηκε ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ολόκληρο το νέο άλμπουμ των ηλιθίων U2, δωρεάν μεν, αλλά ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ!

Αυτό είναι ανήκουστο. Με τη φτηνή δικαιολογία ότι είναι δωρεάν. Ε, και; Ας έβαζαν δωρεάν ταινίες παιδική πορνογραφίας, θα γίνονταν αποδεκτές; Και μη μου πείτε ότι είναι άστοχη η σύγκριση της “μουσικής” των U2 και της φωνητικής γκρίνιας του Μπόνο με την παιδική πορνογραφία, και τα δύο έχουν το κοινό τους.
Για να το αφαιρέσεις, πρέπει να πας σε μια ειδική σελίδα υποστήριξης της Apple και να κάνεις μια σειρά ενεργειών, και με αυτά τα δεδομένα τόσο το “συγκρότημα” όσο η εταιρία περηφανεύονταν κιόλας για τα εκατομμύρια ακροατών που άκουσαν το δίσκο. Hello; Ολοι αυτοί ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΕΛΕΞΑΝ, ΤΟΥΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ.

Και άντε να ήταν η μουσική οποιουδήποτε άλλου. Ηταν η μουσική των “πολιτικοποιημένων” U2, του πιο σφιχτά εναγκαλισμένου με τον καπιταλισμό και το corporate sponsorship συγκροτήματος. Αυτών που ο “τραγουδιστής” τους αρέσκεται να κάνει παρέα με τους πλανητάρχες και να ξερνάει κάτι μισοψημένες ανοησίες περί διαγραφής του χρέους του τρίτου κόσμου-σύνελθε, Μπόνο, αυτές οι μαλακίες ούτε στα παραμύθια δε γίνονται, ειδικά όταν είσαι, επαναλαμβάνω, ως το λαιμό μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα που δημιουργεί τις κοινωνικές/ οικονομικές ανισότητες. Ποιόν κοροιδεύεις, κοντέ φοροφυγά;

Ας μην είχα δώσει 900-τόσα ευρώ για το ρημάδι, και σούλεγα εγώ. Θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά στο εξής.

Στάθης Παναγιωτόπουλος