Βαγγέλης Παυλίδης  

Δημήτριος Σταμάτης, βουλευτής Επικρατείας ΝΔ προς Αννέτα Καββαδία, βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ, κατά κόσμον δημοσιογράφο:

“Καλά κάναμε και κλείσαμε την ΕΡΤ γιατί είχε κάτι ανθρώπους σαν και εσάς που
λειτουργούσαν ως φερέφωνα και ιεροκήρυκες του ΣΥΡΙΖΑ».

Μια ομολογία de profundis που παραμερίζει όλες τις άλλες “εξηγήσεις” και πολυλογίες.

Νομικός δεν είμαι παρά μόνο ένας σκιτσογράφος, ή γελοιογράφος κατ’ άλλους. Δουλειά του σκιτσογράφου δεν είναι να δίνει απαντήσεις αλλά να κάνει ερωτήσεις. Επειδή λοιπόν εκείνο το “μαύρο” της ΕΡΤ μού’χει καθίσει στο στομάχι και δεν λέει να χωνευτεί, σκέφτομαι και ρωτάω:
Το άρθρο 14 του συντάγματός μας διακηρύσσει πως ο τύπος είναι ελεύθερος και πως η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται. Στο άρθρο 15 όμως λέει -για λόγους που δεν καταλαβαίνω- πως “Οι προστατευτικές για τον τύπο διατάξεις του προηγούμενου άρθρου δεν εφαρμόζονται στον κινηματογράφο, τη φωνογραφία, τη ραδιοφωνία, την τηλεόραση και κάθε άλλο παρεμφερές μέσο μετάδοσης λόγου ή παράστασης” και πως “ Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του Κράτους “
Μου φαίνεται λοιπόν -χωρίς να είμαι νομικός- πως πολύ νόμιμα η ΝΔ μαύρισε την ΕΡΤ. Έκανε όμως καλά; Γιατί διαβάζω παρακάτω στο άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πως “Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία γνώμης χωρίς παρεμβάσεις και την αναζήτηση, λήψη και διάδοση πληροφοριών και ιδεών με οποιοδήποτε μέσο και ανεξαρτήτως συνόρων άνευ επεμβάσεως δημοσίων αρχών και ασχέτως συνόρων.”

Κι ύστερα διαβάζω και την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηριου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην υπόθεση Handyside v United Kingdom (5493/72): “Η ελευθερία της έκφρασης συνιστά αναγκαίο θεμέλιο μιας δημοκρατικής κοινωνίας, μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την πρόοδó της και για την ανάπτυξη κάθε ανθρώπου. Εφαρμόζεται όχι μόνο στην “πληροφόρηση” ή στις “ιδέες” που γίνονται ευνοϊκά δεκτές ή θεωρούνται ως ανώδυνες ή αδιάφορες, αλλά, επίσης, σε εκείνες που προσβάλλουν, πλήττουν ή ενοχλούν το Κράτος ή οποιοδήποτε τμήμα του πληθυσμού…”

Η υπογραμμίσεις δικές μου.

Κι εδώ μού’ρχεται το ερώτημα που πρωτοδιατυπώθηκε σε μια συζήτηση Μαρίας Χούκλη – Γ. Βουλγαράκη: Το νόμιμο είναι απαραίτητα και ηθικό; Και για να το βάλω έτσι χοντρά, ως γελοιογράφος, οι καταπιεστικοί και περιοριστικοί της ελευθερίας νόμοι της Χούντας -ας πούμε- ήταν και ηθικοί;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr