Γιάννης Χουρδάς

Εγώ, ο ανασφαλής ερωτευμένος, ο αιώνια αγχωμένος και καχύποπτος, κουράστηκα. Κουράστηκα ν’ ακούω τον εαυτό μου να λέει «δεν σε πιστεύω», «που είσαι;», «ποιος είναι;». Κουράστηκα με το φόβο μου, το θυμό μου, την ανασφάλειά μου. Κουράστηκα να νευριάζω, μη αντέχοντας την εξάρτηση που αισθάνομαι για σένα… κουράστηκα.

Χρόνια τώρα περιορίζω την ελευθερία σου και αναρωτιέμαι πως μπορώ να αγαπάω κάποια που δεν είναι ελεύθερη να είναι ο εαυτός της. Μήπως δεν αγαπάω; Μήπως απλά είσαι ένα αντικείμενο πάθους, κτητικά δικό μου, που συμπαρασύρει τα υπόλοιπα στοιχεία του εαυτού μου, όπως ο νους και η βούληση;

Ξέρεις, μαζί σου βιώνω μια καθημερινή απειλή εγκατάλειψης, μια συνεχή αβεβαιότητα και δεν φταις εσύ.

Δεν ελέγχω ούτε τη ζωή μου, ούτε τους φόβους μου, μόνο εσένα.

Είσαι εσύ η τέλεια ψευδαίσθηση ελέγχου.

Μέσα σου κρύβω τις βαθύτερες ανασφάλειές μου και γίνομαι εγώ παράλογος κι εσύ η εμμονή μου.

Εστιάζω τη σκέψη μου σε οτιδήποτε είναι αρνητικό. Η συμπεριφορά σου μεταφράζεται από εμένα πάντα ως έλλειψη ενδιαφέροντος, επιβεβαιώνοντας την καχυποψία μου και αφαιρώντας σου το δικαίωμα πρόσβασης στα συναισθήματά μου.

Είμαι μόνος μου στην προσπάθεια να είμαι μαζί σου, ή τουλάχιστον έτσι νιώθω.

Είμαι ένας άνθρωπος γεμάτος από προκαταλήψεις και μνήμες.

Τροφοδοτώ τη ζήλια μου με άσχετους συνειρμούς, στερεότυπα και φανταστικά σενάρια.

Απομακρύνομαι από την πραγματικότητα και εγκλωβίζοντάς σε νοιώθω εγκλωβισμένος.

Μάταια προσπαθεί η ζήλια μου να επιβάλλει την εμπιστοσύνη… η εμπιστοσύνη δεν επιβάλλεται.

Τι να κάνω όμως; Πως θα καταφέρω να βγω απ΄ αυτό το φαύλο κύκλο που μέρα με τη μέρα σε διώχνει μακριά μου; Πότε θα σταματήσω να κρύβω την ανάγκη μου για έλεγχο πίσω από την απαίτησή μου για ειλικρίνεια;

Δεν θέλω πια οι παράλογες σκέψεις μου να καθορίζουν την καταστροφική συμπεριφορά μου.

Θέλω παραδεχόμενος τη ζήλια μου να την καταλάβω και να με καταλάβω. Να καθορίσω τη λειτουργία της και την πηγή της. Θέλω να σου μιλήσω γι’ αυτήν δημιουργώντας θεμέλια επικοινωνίας κι ασφάλειας, θέλω να σε εμπιστευτώ, εμπιστευόμενος πρώτα τον εαυτό μου.

Θέλω μέσα σ’ ένα χώρο κοινής αποδοχής να μην «θέλω» μόνο εγώ, αλλά κι εσύ.

Να μην «μπορώ» μόνο εγώ, αλλά κι εσύ. Έχω καταλάβει πια πως η αγάπη και ο σεβασμός στην ελευθερία σου είναι ο μόνος τρόπος για να σε νοιώσω αληθινά «δική μου», αλλιώς…

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr