Ελπίδα Νούσα

Έχει ανακηρυχθεί ως ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της πόλης του Σιάτλ των Ηνωμένων Πολιτειών.

Από τις περιγραφές της κόρης μου, που ζει εκεί, δε σας κρύβω πως εκτός από παράξενο μού φαντάζονταν και πολύ αηδιαστικό…

Της αηδίας κυριάρχησε η περιέργεια κι έτσι αποφάσισα να κάνω τη βόλτα μου από κει.

Κατηφόρισα το πλακόστρωτο δρομάκι δίπλα στην Pike Market, την κεντρική αγορά της πόλης.

Ο κόσμος πολύς, κυρίως νεολαίοι, που περπατούσαν αργά, αμέριμνοι, χαχανίζοντας και “ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ” ανεξαιρέτως ανεβοκατέβαζαν την πάνω και κάτω μασέλα τους σε ρυθμό allegro vivace.

Είχα ακούσει πως επρόκειτο για ένα πρωτοποριακό στην κατασκευή του “έργο τέχνης”, που αλλάζει κάθε στιγμή, αφού οι θεατές του είναι εκείνοι, που του δίνουν μορφή…

Είχα περπατήσει περίπου σαράντα μέτρα όταν το δρομάκι έγινε σκοτεινό, υπόγειο στενοσόκακο, αφού από πάνω του υψώνονταν μια τεράστια οικοδομή, που στη βάση της φιλοξενεί θέατρα και μουσικές σκηνές.

Μετά τη στροφή ο χώρος ημισκότεινος και στο ξέφωτό του διέκρινες τους τοίχους των κτιρίων δεξιά- αριστερά καλυμμένους από τη βάση και σε ολόκληρη την επιφάνειά τους με ένα υλικό, που σου έδινε την εντύπωση της ανάγλυφης απεικόνισης.

Προσωπικά, μού θύμιζε συνθέσεις του Τζάκσον Πόλοκ με την ιδιότυπη πιτσιλωτή τεχνοτροπία του.

Θύμιζε ίριδα από πολυχρωμίες αφηρημένης τεχνικής, μάλλον τυχαίου χαρακτήρα.

Δεν ήταν όμως μόνο τα χρώματα και ο χαοτικός τρόπος, που είχαν τοποθετηθεί σ’αυτές τις επιφάνειες.
Στην ατμόσφαιρα διαχεόταν μια μυρωδιά, που αν δεν γνώριζες από πριν, δύσκολα θα εντόπιζες από που προέρχεται.

Κάτι από φράουλα ή βατόμουρο…’Ίσως και βούτυρο ανάμικτο με μέντα και δυόσμο…

Οι κινήσεις των σιαγόνων των νεολαίων, που είχαν κι αυτοί καταφθάσει μαζί με μένα συνεχίζονταν σε ταχύτατο, presto ρυθμό προκειμένου να μαλακώσει με τον τρόπο αυτό το υλικό, που θα εναπόθεταν και κείνοι με τη σειρά τους στην τοίχινη επιφάνεια, αφήνοντας το προσωπικό τους στίγμα και διαμορφώνοντας έτσι το ιδιαίτερο “έργο τέχνης”!

Mην απορήσετε αλλά, ΝΑΙ! Οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι από στρώσεις με …τσίχλες, που τους έκαναν να μοιάζουν με πολύχρωμα ψηφιδωτά .

Μια εικαστική σύνθεση στον τοίχο, που ανανεώνεται καθημερινά από τους ανθρώπους, που τον επισκέπτονται και τις μασημένες τσίχλες που αποθέτουν πάνω του!

Μοναδικό στην κατασκευή του με τις παράξενες, συχνά αστείες εικόνες, που δημιουργούνται.

Καρδιές , ονόματα, σταλαγματιές, ημερομηνίες, όπως και άλλα σχέδια, που σχηματίζονται από μασημένες τσιχλόφουσκες συνθέτουν ένα περίεργο δημιούργημα.

Η συνήθεια ξεκίνησε πριν από 20 χρόνια. Όσοι περίμεναν στην ουρά για το θέατρο, που υπάρχει παραπλεύρως άρχισαν να κολλάνε τις μασημένες τσίχλες στον τοίχο για να στερεώσουν τα κέρματα. Με το πέρασμα των χρόνων, τα κέρματα εξαφανίστηκαν ενώ οι τσίχλες έμειναν.

Το ’99 ο δήμαρχος αποφάσισε ο “τοίχος με τις τσίχλες” να ανακηρυχθεί τουριστική ατραξιόν της πόλης του Σιάτλ!

Καλλιτεχνικά; Ασυνήθιστο…

Αηδιαστικό και συναρπαστικό ταυτόχρονα.

Διαφορετικότητα, πολυχρωμία, πρωτοτυπία, καλπάζουσα φαντασία!

Αδιαμφισβήτητα από τα πιο περίεργα σημεία ενδιαφέροντος μιας πόλης.

Περίεργο, σπάνιο… καινοτόμο…χαριτωμένο;

Σίγουρα όλοι εμείς, ανεξοικείωτοι στη θέα του!

Αν βρεθείτε ποτέ στο κέντρο του Σιάτλ, δεν έχετε να χάσετε τίποτα να το δείτε από κοντά και αν το επιθυμείτε αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη …

“Σκιτσάρετε” με την δική σας τσιχλόφουσκα, αφήνοντας το προσωπικό σας αποτύπωμα!

Απαιτείται μια τσίχλα και μπόλικη, αχαλίνωτη φαντασία!