Γιάννης Παπαϊωάννου 

Οι φιλίες δοκιμάζονται στο χρόνο. Τώρα θα μου πείτε γιατί σας το λέω. Διαβάστε και θα καταλάβετε.

Την προηγουμένη βδομάδα συναντηθήκαμε για καφέ στα Φιλαδέλφεια στο στέκι τω ΑΕΚτζηδων στη Βυζαντινή γωνιά με τον Μίμη Καννή, συνομήλικο, συμμαθητή, γείτονα, φίλο και συνάδελφο για πολλά χρόνια στην Columbia. Κάποια στιγμή μου λέει.

“Ρε Γιαννάκη εσύ που θυμάσαι πιο καλά και με λεπτομέρειες γράψε το περιστατικό με τον Γρηγόρη εκείνο το πρωί που ήρθε στο studio. Γράψε εσύ και εγώ θα συμπληρώσω τις λεπτομέρειες”.

Αφηγείται ο Μίμης

”Ήταν ένα πολλή κρύο πρωινό του Γενάρη και στο στούντιο 1 της Κολούμπια εγώ και ο φίλος και συνάδελφος Γιάννης Παπαϊωάννου, πίναμε τον καφέ μας, ένεκα του ότι μετά τις γιορτές υπήρχε πάντα μια χαλαρότητα στις ηχοληψίες. Συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων ώσπου ξαφνικά στην πόρτα του κοντρόλ διαγράφεται μια ψηλόλιγνη φιγούρα με μια άσπρη καμπαρτίνα. Μπαίνει μέσα.

“Καλήμερα παιδιά πως πάει τι κάνετε;”

Ήταν ο μέγας Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Μετά τις καλημέρες τον ρωτήσαμε πως από δω αφού δεν είχε δουλειά στο στούντιο. Πήγα να δω τον Δαμιανό μας είπε [Ο Δαμιανός ήταν ο υπεύθυνος για τα δικαιώματα των καλλιτεχνών] και είπα να περάσω να πάρω μυρωδιά από το στούντιο. Αφού του παραγγείλαμε καφεδάκι και πιάσαμε την κουβεντούλα λέγοντας διάφορα για μια στιγμή του λέω.

“Δάσκαλε έχεις πει από τραγούδια την άμμο της θάλασσας αλλά ένα τραγούδι σου για μένα το έχεις πει ανεπανάληπτα και νομίζω ότι κανείς τραγουδιστής όσο καλός και να είναι δε θα μπορέσει να το πει όπως εσύ.”

“Ποιο,” μου λέει;

“Στα περβόλια του Θεοδωράκη” και τότε αφού ρούφηξε μια τζούρα καφέ σηκώθηκε και έγινε το θαύμα. Αρχισε να το τραγουδάει, δυο θεατές, δυο ακροατές ο Γιάννης και εγώ”.

Στα περβόλια
μες στους ανθισμένους κήπους
σαν άλλοτε θα στήσουμε χορό
και το Χάρο θα καλέσουμε
να πιούμε αντάμα και να τραγουδήσουμε μαζί

Κράτα το κλαρίνο και το ζουρνά
κι εγώ θα ’ρθω με τον μικρό μου τον μπαγλαμά
αχ κι εγώ θα ’ρθω
Μες στης μάχης τη φωτιά με πήρες, Χάρε
πάμε στα περβόλια για χορό…

Και τώρα οι λεπτομέρειες.

Δεν νοείται να έρθει στην Columbia, στιχουργός, συνθέτης, μουσικός και πάνω απ’ολα τραγουδιστής και να μην περάσει πρώτα από το studio για να πει μια καλημέρα, να δει τον χώρο βρε αδερφέ, να ανάψει ένα κεράκι, όπως κάνουμε στην εκκλησία. Έτσι και εκείνο το πρωί με κρύο και βροχή φάνηκε μπροστά μας ο Σερ. Ήταν πολύ εύκολο για μας να βάλουμε ένα μικρόφωνο και να τον ηχογραφήσουμε. Δεν το κάναμε γιατί η στιγμή ήταν μοναδική, γιατί ο τρόπος που τραγουδούσε μας είχε καθηλώσει, γιατί ήταν ο Γρηγόρης και τραγουδούσε a capella για μας και μόνο για μας.

Υ.Γ. 1: Θυμάμαι ότι μας έκανε μεγάλη εντύπωση που τραγουδούσε τόσο παραστατικά, με παύσεις σαν να άκουγε την ορχήστρα να διευθύνει ο Μίκης και εκείνος να περιμένει την σειρά του.

Υ.Γ. 2: Λίγο πιο πέρα, στην άκρη του κοντρόλ στεκόταν ο Γιώργος Τζιρίτης [Τον είχαμε στο μπαρ για καφέδες, αλλά πιο πολύ για κρασομεζέδες ανάλογα την πελατεία] και άκουγε τον Γρηγόρη με το στόμα ανοιχτό.

Υ.Γ. 3. Ο Δαμιανός Σερέφογλου ήταν ο μπάσος στην τετραμελή χορωδία μαζί με τον Κώστα, την Λιλή και την Νίτσα που έχουν τραγουδήσει στο μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής δισκογραφίας.

Υ.Γ. 4: Όταν έχεις φίλους παραπάνω από τα δάκτυλα του ενός χεριού πρέπει να προσέχεις γιατί θα χάσεις την μπάλα κάτω από τα πόδια σου. Ξέρω τι σας λέω.

Υ.Γ. 5: Θέλω να ευχαριστήσω τον Μίμη που μου θύμισε τον Γρηγόρη, μου σκάλισε  τη μνήμη και για άλλες τέτοιες ”Κλεμμένες στιγμές” και να του πω ότι είμαστε πολύ τυχεροί και ευλογημένοι που ζήσαμε στο Πατριαρχείο της Ελληνικής μουσικής. Την Columbia.

Καλή σας ακρόαση.

Α…Σας παρακαλώ προσέξτε τα δάκτυλα του Κώστα Παπαδόπουλου και Λάκη Καρνέζη στα μπουζούκια τους.

Γιάννης Παπαϊωάννου.