Ένα ζευγάρι τρώει…

Το ζευγάρι που καθόταν απέναντί μου στο εστιατόριο που βρισκόμουν, μου κίνησε την περιέργεια «κόβοντάς το» όπως τα μάτια μου το διάβασαν. Εκείνος γύρω στα 50 και εκείνη αρκετά πιο νέα, τουλάχιστον έτσι έδειχνε, 35 – 40 ετών, έτρωγαν το φαγητό τους με τις στερεότυπες κινήσεις προσηλωμένοι και οι δύο στο πιάτο τους, χωρίς να κοιτιούνται μεταξύ τους αλλά ούτε και να μιλούν.

Προσπάθησα να καταλάβω αν είναι παντρεμένοι, ενώ το διερευνητικό μου βλέμμα, που πρόσεχα κιόλας να μην με καταλάβουν ότι τους παρακολουθώ, ίσως και από επαγγελματική διαστροφή, προσπαθούσε να φτιάξει ένα σενάριο: ποιοι άραγε είναι αυτοί οι δύο; Είναι ζευγάρι; Είναι εραστές μόνο; Μήπως είναι παντρεμένοι, βουλιαγμένοι μέσα στη μονοτονία του γάμου τους; Έχουν σεξουαλική ζωή;

Είχα απορροφηθεί στην ανάγκη μου να μαντέψω πίσω από αυτό που έβλεπα το τι κρύβεται και τι παίζει, όπου η φωνή του φίλου μου που καθόταν δίπλα μου με έφερε στην πραγματικότητα του δικού μου τραπεζιού, μπροστά στην ερώτηση: «Μα τι σκέφτεσαι; Γιατί είσαι αφηρημένος;» έδειξα ότι έρχομαι ξανά στο τραπέζι που έτρωγα με καλούς φίλους, αλλά το μυαλό μου ήταν εκεί. Σε αυτό το μυστηριώδες ζευγάρι. Οι κουβέντες τους σχεδόν ανύπαρκτες, γιατί το επίμονο βλέμμα μου δεν τους είδε να μιλούν. Το στυλ τους περιποιημένο και φροντισμένο. Η στάση τους «καθώς πρέπει» και ψυχρή.

Όλα έδειχναν πολύ τυποποιημένα. Τίποτα το αυθόρμητο, ούτε ένα γέλιο, ούτε μία κίνηση να πιάσει ο ένας το χέρι του άλλου, ούτε καν να δείξουν ότι έχουν κάποιο θέμα να συζητήσουν έξω από το φαί που έτρωγαν. «Γιατί βγήκαν οι δυο τους;» αναρωτήθηκα, «μήπως απλώς πεινούσαν και ήθελαν να φάνε;» πολύ θα ήθελα να πάω στο τραπέζι τους και να κάτσω απέναντί τους σαν να ήμουν στο γραφείο μου και να τους ρωτήσω τι σχέση έχουν μεταξύ τους. Είναι φίλοι, είναι σύντροφοι, είναι συνεργάτες επαγγελματικοί, είναι τυχαίοι άνθρωποι που συναντήθηκαν απ’ έξω και είπαν να φάνε μαζί; Φυσικά και δεν το έκανα, γιατί μπορεί να μου έλεγαν «και εσένα τι σε νοιάζει;» και άντε να τους πεις ότι «είστε ένα αντίγραφο πολλών ζευγαριών που η παρουσία τους δείχνει απρόσωπη, άχρωμη, χωρίς νόημα και ενδιαφέρον!».

Αν μου το επέτρεπαν θα τους έλεγα: «ότι και να είστε, λίγο συναίσθημα δεν βλάπτει». Θα τους επεσήμαινα ότι η εκδήλωση είναι το αλατοπίπερο της ζωής και πως τελικά οι άνθρωποι όταν βγαίνουν έξω οφείλουν να εκφράζουν λίγο χρώμα ο ένας στον άλλον, ότι και να είναι. Εάν ήταν σύντροφοι και βγήκαν έξω για φαγητό, έτσι όπως τους είδα, μάλλον θα μπορούσαν να μείνουν στο σπίτι τους τρώγοντας τη σιωπή τους και την απόστασή τους. Γιατί ο τσακωμός ανάβει τα αίματα και συνήθως ολοκληρώνεται σε ένα κρεβάτι και το πράγμα εκτονώνεται σεξουαλικά μέχρι τον επόμενο τσακωμό… θα μου πείτε: «Πόσα ζευγάρια δεν είναι έτσι; Πόσοι δεν εκφράζονται και απλώς υπηρετούν την τυπική αξιοπρέπεια της κοινωνικότητας μιας σχέσης; Πόσοι ξενερώνουν και δεν τολμούν να το πουν; Γιατί τα ζευγάρια σιωπούν και δεν μιλούν; Και γιατί φυσικά βολεύονται στην ανυπαρξία τους;

Ίσως τελικά αυτός ο άνδρας και αυτή η γυναίκα να φωτογραφίζουν πολλούς από εμάς, ίσως και εσύ να είσαι ένα από τα πρόσωπα που είδα σε αυτό το τραπέζι του φαγητού. Είναι έτσι;

Θάνος Ασκητής

επισκεφθείτε το www.askitis.gr