Βαγγέλης Παυλίδης

1969… ή ’70. Αθήνα, οδός Πανός στους Αέρηδες. Ταβέρνα “η Κέα”, του Γιάννη του Πουλάκη στο νούμερο 5. Σ’ ένα δωματιάκι που μύριζε ρετσίνα απο τα βαρέλια του ισογείου – και του υπογείου- πέρασα δυο τρία χρόνια.

Πιο ψηλά στην οδό Πανός, προς την Ακρόπολη, το “Χρυσό Κλειδί”, μια απο τις τόσες και τόσες μπουάτ της Πλάκας… τότε. Γιώργος Ζωγράφος, τραγουδιστής και ηθοποιός με καρδιά μεγάλη, πολύ μεγάλη. Με μια μικρή ορχήστρα τριών ατόμων, να κρατάει μόνος το πρόγραμμα μέχρι όσο αργά κι αν πήγαινε το βράδυ. Τραγούδι… “Χρόνια και χρόνια μες στην άμμο…”, “Μπολιβάρ! Κράζω τ’ όνομά σου…”, “Άνοιξή μου δακρυσμένη, ω Ραχήλ αγαπημένη…”. Και ποίηση… ν’ απαγγέλλει περιφερόμενος πάνω κάτω. Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι, ο αγαπημένος ποιητής, “Σύννεφο με Παντελόνια”, το αγαπημένο ποίημα.

Την σκέψη
στο πλαδαρό μυαλό σας που ονειρεύεται,
σαν υπηρέτης λαίμαργος σε καναπέ λιγδιάρικο
με την καρδιά κουρέλι ματωμένο θα ερεθίσω˙
χορταστικά χλευαστικός, ξεδιάντροπος και καυστικός.
Ούτε μια γκρίζα τρίχα δεν έχω στην ψυχή,
μήτε των γηρατειών την στοργή!
Μέγας ο κόσμος με της φωνής τη δύναμη
έρχομ’ όμορφος,
στα εικοσιδυό μου χρόνια.
Τρυφεροί μου!
Αφήστε τον έρωτα στα βιολιά.
Είναι βάρβαρο στα τύμπανα να μένει.
Και δεν μπορείτε να φέρετε τα πάνω κάτω όπως εγώ,
ώστε να μείνουν μόνο τα χείλη.
Ελάτε να μάθετε –
απ’ το βελούδινο σαλόνι
του τάγματος των αρχαγγέλων το πρωτόκολλο
που ήρεμα τα χείλη ξεφυλλίζει
όπως η μαγείρισσα το βιβλίο των συνταγών.
Πηγαίνετε –
Η σάρκα πάει να με τρελάνει
-κι όπως αλλάζει χρώμα ο ουρανός-
Πηγαίνετε –
θα είμαι άψογα τρυφερός,
δεν είμαι άντρας εγώ, είμαι ένα σύννεφο με παντελόνια!

(Σύννεφο με παντελόνια , απόσπασμα. Μετάφραση: Δημήτρης Τριανταφυλλίδης)

Σαν σήμερα, στις 14 Απρίλη 1930, ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι φύτεψε μια σφαίρα στην καρδιά του. Εδώ και χρόνια παρατηρώ προσεχτικά τα σύννεφα.

====================================

On a day like today, April 14, 1930, Vladimir Mayakovsky planted a bullet in his heart. Since many years I carefully watch the clouds.

Your thoughts,
dreaming on a softened brain,
like an over-fed lackey on a greasy settee,
with my heart’s bloody tatters I’ll mock again;
impudent and caustic, I’ll jeer to superfluity.
Of Grandfatherly gentleness I’m devoid,
there’s not a single grey hair in my soul!
Thundering the world with the might of my voice,
I go by — handsome,
twenty-two-year-old.
Gentle ones!
You lay your love on a violin.
The crude lay their love on a drum.
but you can’t, like me, turn inside out entirely,
and nothing but human lips become!
Out of chintz-covered drawing-rooms, come
and learn-
decorous bureaucrats of angelic leagues.
and you whose lips are calmly thumbed,
as a cook turns over cookery-book leaves.
If you like-
I’ll be furiously flesh elemental,
or – changing to tones that the sunset arouses –
if you like-
I’ll be extraordinary gentle,
not a man, but – a cloud in trousers!
Vladimir Mayakovsky, “A cloud in Trousers”