Όπως ήταν κοινό μυστικό, αλλά και φόβος μερικών, ο Γιώργος Παπανδρέου εξαγγέλλει σήμερα την δημιουργία νέου κόμματος.

Τις επιπτώσεις στην πολιτική σκηνή θα πρέπει να περιμένουμε λίγο για να τις δούμε. Τώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές -κάπου ξημερώματα Σάββατο- μπορούμε μόνο υποθέσεις να κάνουμε για τον αντίχτυπο που θα έχει το νέο κόμμα στο εκλογικό σώμα, αν δηλαδή θα κόψει ψήφους, απο πού και πόσους -από τον ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι, την ΔΗΜΑΡ και από αυτό που έχει απομείνει, απο το απολιφάδι, του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ.

Πέρα όμως απο τις γενικές έτσι κι αλλοιώς εξαγγελείες που θ’ ακούσουμε σήμερα αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το ιδεολογικό στίγμα, οι θέσεις, του κόμματος αυτού. Μαντεύοντας κανείς, αλλά όχι χωρίς ισχυρές ενδείξεις, φαίνεται πως θα έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα κεντρώο κόμμα που θα διεκδικήσει ένα μερίδιο του ιδεολογικά θολού αυτού χώρου. Και λέω “θολού” γιατί πράγματι οι διαχωριστικές γραμμές είναι δισδιάκριτες και ασαφείς, που ξεκινούν απο την σοσιαλδημοκρατία (“δεξιά” ή “αριστερή”) και φτάνουν με αμέτρητες αποχρώσεις και διαβαθμίσεις μέχρι την “πεφωτισμένη Δεξιά”, κι όπου πολλές φορές οι αποχρώσεις αυτές συνυπάρχουν κι άλλες φορές πάλι βρίσκονται αντιμέτωπες. Όπου οι ψηφοφόροι εύκολα μετακινούνται και αλλάζουν προτιμήσεις και στρατόπεδα και όπου κύριο ρόλο παίζει η προσωπικότητα του “ηγέτη”. Ας περιμένουμε λοιπόν λίγο ακόμα. Μέχρι τις εκλογές – σε τρείς περίπου βδομάδες!- θα έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα αν και, προσωπικά, δεν περιμένω να αλλάξουν πολλά.

Δεν θα μπορούσα να κλείσω αυτό το σημείωμα χωρίς αναφορά στο Πανελλήνιο “Σοσιαλιστικό” Κίνημα ΠΑΣΟΚ). Κι αυτό γιατί αντέδρασε λυσσαλέα στην ίδρυση του κόμματος του Γ. Παπανδρέου. Δικαιολογημένα ίσως γιατί καταλαβαίνει κανείς την αγωνία και τον αγώνα για επιβίωση στο χείλος του γκρεμού. Λίγη συμπάθεια μπορεί όμως να έχει για ένα κόμμα με κλεψίτυπο τίτλο που αποτελείται μόνο απο στρατηγούς χωρίς όμως στρατιώτες.

Βαγγέλης Παυλίδης