Δρ Θάνος Ασκητής, Καθηγητής Ψυχιατρικής EUC,  Πρόεδρος Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

Αυτές τις μέρες που η θρησκευτική κατάνυξη μας αγκαλιάζει, μας γυρίζει πίσω η ανάμνηση της παιδικής ηλικίας και έρχεται στο μυαλό μας κάποιο Πάσχα που ασφαλώς έχει μείνει περισσότερο μέσα μας από όλα τα άλλα. Δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας και της Ανάστασης αποτυπώνονται περισσότερο στα παιδιά που ζουν πιο έντονα μέρα με την ημέρα, αυτή τη μεγάλη χριστιανική γιορτή. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό να το θυμούνται οι γονείς που ζουν κυρίως στις αστικές περιοχές που η εικόνα και το φως του Πάσχα χάνονται μέσα στη καθημερινότητα της ζωής τους. Βέβαια, όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας, έχουμε ένα χωριό που μας περιμένει μαζί με συγγενείς ή φίλους. Όλοι αυτοί που μαζευόμαστε για να περάσουμε τις μοναδικές ερωτικές στιγμές στο οικογενειακό περιβάλλον και την εκκλησία που φωτισμένη και λαμπερή γιορτάζει το πασχαλιάτικο εορτολόγιο. Τα παιδιά όμως αγγίζουν πιο πολύ αυτές τις εικόνες που παράγει η Πασχαλινή περίοδος γι αυτό και όσοι είμαστε γονείς και έχουμε παιδιά που ρουφούν ακόμα από εμάς τη ζωή τους, να τους χαρίσουμε τη παράδοση, το χρώμα αλλά και το μήνυμα της ανθρώπινης αυτής χριστιανοσύνης.

Μεγάλη Πέμπτη! Θυμάμαι και εγώ και μάλιστα στη μύτη μου ακόμη υπάρχει η οσμή του βαψίματος των αυγών, που μέσα στην κατσαρόλα με το ξύδι και το χρώμα έβραζε η μάνα μου το απόγευμα. Το σπίτι μύριζε όλο και εγώ γεμάτος περιέργεια έχωνα τη μούρη μου μέσα σε αυτήν για να δω τα αυγά που σιγά σιγά έβγαιναν κόκκινα. Έντονα στη μνήμη μου υπάρχει ένα κόκκινο καλαθάκι γεμάτο τρύπες, που γέμιζε με τα γυαλιστερά αυγά, ενώ η μάνα μου μου έδινε κάτι χαλκομανίες με απεικονίσεις του Χριστού, της Ανάστασης, της Σταύρωσης, ένα ζευγάρι που φιλιόταν και τις κολλούσα εγώ όπως ήθελα πάνω στα αυγά. Αυτό που πρόσεχα ήταν να μην τα σπάσω.

Δεν μπορώ να ξεχάσω μάλιστα την ζαβολιά που έκανε ο μεσαίος μου αδελφός, που έπαιρνε ένα ξύλινο αυγό που το χρησιμοποιούσε η μητέρα μου για να ράβει τις κάλτσες μας και το έβαφε κόκκινο! Αποτέλεσμα αυτής της μπαγαποντιάς του, ήταν μετά την Ανάσταση το Μεγάλο Σάββατο να μας σπάει όλα τα αυγά χαμογελώντας μπροστά στην Πύρρεια νίκη του! Είμασταν χορτασμένοι και μισοζαλισμένοι από το τη μαγειρίτσα και κοιτάγαμε τα σπασμένα μας αυγά με απορία, ενώ αυτός απολάμβανε την πονηριά του! Μέχρι όμως που τον ανακάλυψα και τον αποκάλυψα! Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ και του απαίτησα να πάρει ένα αυγό από την αυγουλιέρα και να έρθει να τσουγκρίσει μαζί μου, ίσος προς ίσο και όχι με το ξύλινο βαμμένο αυγό μαϊμού.

Αλήθεια, τι ωραίες εποχές και πόσο ανθρώπινες μέσα στη φτώχεια μας! Τα λίγα αγαθά μας άπλωναν μπροστά μας σημαντικά και πλούσια, αφού μπερδευόντουσαν με τα συναισθήματά μας και την ανθρώπινη επικοινωνία αυτών των ημερών. Ούτε τηλεοράσεις, ούτε κινητά, ούτε ταμπλέτες μας έκοβαν το φιλί της αγάπης μετά την Ανάσταση, μπροστά στην αναμμένη λαμπάδα.

Τώρα, όλοι μπροστά στα κινητά προσπαθούμε να ευχηθούμε στους αγαπημένους μας, ενώ ξεχνάμε να φιλήσουμε αυτούς που είναι δίπλα μας και να ανταλλάξουμε ευχές για μια πιο ανθρώπινη ζωή σε μία τόσο δύσκολη εποχή που ζούμε…

Η ψυχή μας έστω και αυτές τις ημέρες πολλά μπορεί να αισθανθεί και να εκφράσει. Γιατί όσο και αν φορτώνουμε το σαμάρι στο γαϊδούρι, η ανάγκη του να ζήσει και να υπάρξει είναι αναγκαία προϋπόθεση της ζωής. Ας αφήσουμε την απαίτηση που τελειωμό δεν έχει, μιας καθημερινής υπερφόρτισης γεμάτη άγχος και στρες, ανασφάλεια και απογοήτευση. Ας σκεφτούμε ότι η ανθρώπινη κληρονομιά συνεχίζεται στους επόμενους. Σε αυτούς που μαθαίνουν από εμάς και ξέρουν ότι εμείς μία μέρα θα φύγουμε και αυτοί θα συνεχίσουν, για να έρθουν και οι επόμενοι! Ας χαρούμε λοιπόν αυτό που έχουμε και ας αγγίξουμε το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μας που είναι αυτοί που αγαπάμε γύρω μας και ασφαλώς το παιδί μας, που όσο του δείχνουμε και του φωτογραφίζουμε ένα ανθρώπινο Πάσχα, τόσο και αυτό αύριο κουβαλώντας τις μνήμες του, θα το δείξει στο παιδί του!