Βαγγέλης Παυλίδης

Ζέστη πάλι και μισοχάζευα ελαφρώς πως ζαβλακωμένος και σκεφτόμουνα πως η Συμφωνική των Τζιτζικιών είχε πια συμπληρωθεί, αφού μέχρι πριν λίγο παρουσίαζε κάποια κενά. Κι ύστερα δεν ξέρω πώς, κάτι που δεν τό’χα ξαναπροσέξει, πεταγόταν κάπου κάπου ένα σολίστας -τενόρος μάλλον- ένας τζίτζικας διαφορετικός που για λίγο ξεχώριζε απο την συγχορδία της ορχήστρας. Κι ενώ τα σκεφτόμουνα αυτά και τελείως άσχετα μού’ρθε στον νού ένα ποίημα του Καβάφη. Έτσι, ουρανοκατέβατα που δείχνει νομίζω την τρικυμία που επικρατεί πολλές φορές στο ανθρώπινο κρανίο- το δικό μου τουλάχιστον. Το παραθέτω:

ΕΝ ΜΕΓΑΛΗ EΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, 200 π.Χ

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.

Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός