*Ο Π. Καρκατσούλης είναι

Γραμματέας Κ.Ο στο Ποτάμι και τέως Βουλευτής Επικρατείας. 

Το να νομοθετεί κανείς χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τις επιπτώσεις των ρυθμίσεών του στον κρατικό προϋπολογισμό θεωρείται αδιανόητο να συμβαίνει σε ευρωπαϊκή χώρα. Εκτός από την Ελλάδα. Η υποχρέωση κάθε νομοθέτη να συνοδεύει την ρυθμιστική του πρόταση με τις επιπτώσεις που αυτή θα έχει στον κρατικό προϋπολογισμό προβλέφθηκε στο Σύνταγμα μόλις το 1975. Αλλά ακόμη και μια συνταγματική επιταγή στην χώρα του πελατειακού κρατισμού δεν λέει και πολλά. Η πρακτική πλαγιοκόπησης της συνταγματικής επιταγής έγινε με την αγαστή συνεργασία πολιτικών και διοικητικών στελεχών και μηχανισμών με τον απαράμιλλο τρόπο που βρίσκουμε προκειμένου να ευτελίζουμε ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι σοβαρό: Ο νομοθέτης (δηλαδή, κατά 99,99% η κυβέρνηση) μπορεί να παρακάμπτει την συνταγματική υποχρέωση αναφοράς των επιπτώσεων της ρύθμισής του στον κρατικό προϋπολογισμό βάζοντας το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους να κάνει μια έκθεση (για να είναι τυπικά εντάξει) η οποία μπορεί, απλά, να λέει ότι η δαπάνη σε βάρος του προϋπολογισμού δεν μπορεί να εκτιμηθεί!

Θα μου πείτε «είναι δυνατόν να γίνεται δεκτή τέτοια έκθεση από τον νομοθέτη;». Μα, βεβαίως. Αφού, πρώτιστη μέριμνα των κυβερνώντων είναι η αναπαραγωγή του πελατειακού κράτους. Δεν ενδιαφέρεται η κυβερνητική πλειοψηφία για την κατάρρευση του προϋπολογισμού ούτε για την χρεωκοπία της χώρας. Το απέδειξαν, έργοις. Και καλά αυτοί, μα, οι δανειστές/ η επιτροπεία δεν ενδιαφέρεται; θα μου πουν οι καλοπροαίρετοι. Δεν ελέγχουν τις επιπτώσεις των νόμων στον κρατικό προϋπολογισμό; Όχι κι ούτε νοιάζονται γι’ αυτό. Ελέγχουν τις γραμμές του, ώστε δαπάνες και έσοδα (φόροι, δηλαδή) να βρίσκονται σε ισορροπία. Μπροστά σε μια κατάσταση αδιαφορίας ως προς το τι τέξεται η επαύριο, οι υπηρεσίες «εντελλομένων εξόδων» των δημοσίων υπηρεσιών που ανήκουν στο Υπουργείο Οικονομικών περιορίζονται να ελέγχουν τα «ταβάνια» των δαπανών. Δεν ελέγχουν τη σκοπιμότητα των δαπανών παρά μόνο τη νομιμότητά τους: Θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε κάνει, προ ετών, ένας τέτοιος «έλεγχος» που είχε βρει εντελώς φυσιολογικό να πληρωθεί το ταξίδι ενός Γενικού Γραμματέα που είχε μεταβεί στο Αγ. Όρος για την σωτηρία της ψυχής του (με ξένα κόλλυβα, εννοείται). Το μοναδικό ερώτημα και τότε και τώρα στους ελεγκτές των δαπανών ήταν εάν ο ο συγκεκριμένος Γενικός μπορούσε, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του, να κάνει ταξίδια. Άπαξ και μπορούσε, εμείς όλοι πρέπει να του τα πληρώνουμε.

Όταν δεν ελέγχονται αυτές οι δαπάνες, μπορεί να θεωρήσει κανείς πολυτέλεια τον έλεγχο των δυνητικών δαπανών. Όταν, δηλαδή, η κυβέρνηση υπόσχεται στους πελάτες της ότι θα τους βολέψει κάπου- όχι σήμερα, αλλά αύριο- η μελλοντική αυτή δαπάνη δεν ελέγχεται σήμερα.

Όταν θα’ρθει ο λογαριασμός- τα δανεικά, δηλαδή, που θα χρειαστούν για να καλύψουν τη δαπάνη- τότε οι δανειστές θα κάνουν αυτό που ξέρουν. Ισοπεδωτικά, προκρούστεια θα ζητήσουν την επιβολή μέτρων που περιπίπτουν επί δικαίων και αδίκων. Στο τέλος τέλος δική μας υπόθεση είναι που θα βρούμε τα λεφτά που μαζί μπορεί να μην τα τρώμε αλλά μαζί χρηματοδοτούμε το ταξίδι του κ. Γενικού και άλλων πολλών κρατικών αξιωματούχων.

Την ώρα, λοιπόν, που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τη «λύση» που πήρε για το χρέος, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για νέα ελλείμματα που θα οδηγήσουν σε νέα χρέη: Από τους 118 νόμους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους έχει στοιχεία για να προβεί σε εκτίμηση δαπάνης μόνο για 55. Οι 66 μπορεί να επιφέρουν οιαδήποτε δαπάνη- οποτεδήποτε η κυβέρνηση το αποφασίσει.

Γι αυτό το ανοσιούργημα θα μιλήσει κανείς; Νοιάζεται κανείς;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr