* Ο Πάνος Βενέρης είναι Αρχιτέκτων Μηχ. Msc.,

Δντης Περιβάλλοντος – Χωροταξίας Δωδ/σου της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου.

Γεννηθήκαμε από χώμα και περιοριζόμαστε σ´ αυτό, ξεχνώντας το όμως στο ενδιάμεσο.

Εμείς, τα παιδιά του τσιμέντου, ορκισμένοι εχθροί του χώματος, ξεπλένουμε χίλιες φορές τα παπούτσια μας πριν πατήσουμε τα πλακάκια του σπιτιού μας όταν η βροχή το συναντά και εμείς γινόμαστε κοινωνοί αυτής της θεσπέσιας και ζωοδότου συνουσίας.

Εμείς, τα παιδιά του τσιμέντου, μάθαμε με ευκολία τη γλώσσα τρίτων, ξέρουμε από ολοκληρώματα και γεωμετρικούς τόπους, παίζουμε στα δάχτυλα τις τέσσερις φάσεις του κινητήρα εσωτερικής καύσης αλλά και την αρχή λειτουργίας μιας τουρμπίνας αεροπλάνου, αγνοούμε όμως τι σημαίνει μπόλιασμα στα δέντρα και πως γίνεται η επικονίαση στα άνθη. Αγνοούμε τα βασικά συστατικά της ζωής. Γιατί η ζωή πηγάζει απ´ το χώμα κί εμείς δηλώνουμε ορκισμένοι εχθροί του…

Παιδί του τσιμέντου κί εγώ και μάλιστα όχι μόνο λόγω αστικοποίησης αλλά και εξ´ επαγγέλματος, κλινική περίπτωση δηλαδή και παρότι γνωρίζω στη θεωρία τουλάχιστον τις αρχές της οικολογίας, έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρεί αμήχανα πως αλλάζουν χρώμα οι ντομάτες και πως “δένουν” οι μελιτζάνες και τ´ αγκουράκια, όταν τα είδα ξαφνικά φυτεμένα καταμεσής στα χώματα του πατρικού μου στο χωριό στην Κρήτη που το επισκέπτομαι κάθε καλοκαίρι. Και θυμήθηκα τα λόγια της γιαγιάς όταν μας έλεγε ότι στην κατοχή αλλά και αργότερα, το μόνο που αγοράζανε ήταν σπίρτα και αλάτι…. Και είπα από μέσα μου “βρε λες”;

Εξ´ άλλου η ζωή κύκλους κάνει και πλησιάζουμε στο σημείο μηδέν. Και συνέχισα να ποτίζω τα ζαρζαβάτια κάνοντας φίλο μου τα χώματα για πρώτη φορά μετά από την παιδική μου ηλικία όταν νιβόμασταν μ´ αυτά στο χωριό. Παλιμπαιδισμός; Μάλλον όχι. Στροφή στην πηγή της ζωής θα το έλεγα. Μια καταπληκτική διαδικασία. Το μόνο που εύχομαι είναι να μη γίνει κάποια στιγμή εξ´ ανάγκης…