Γιάννης Σιδέρης

Γράφεις ένα ενημερωτικό ρεπορτάζ για το πώς κινείται η τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, προκειμένου να ενημερωθεί ο αναγνώστης, και πάει άπατο.

Μηδενική αναγνωσιμότητα. Σαν ο κόσμος να μην ενδιαφέρεται για την επικαιρότητα ως έχει, από τα γεγονότα αυτά καθ΄εαυτά προκειμένου να

διαμορφώσει γνώμη, αλλά θέλει να την πάρει φιλτραρισμένη μέσα από την οπτική του συντάκτη και του χρησιμεύει για εκτόνωση.

Γράφεις π.χ. ένα κείμενο, όχι και πολύ αντικειμενικό στο οποίο κατηγορείς τον ΣΥΡΙΖΑ για τα όσα προβληματικά υπάρχουν γύρω μας – και από τον καιρό

που ο ίδιος δεν υφίστατο ως κόμμα – η αναγνωσιμότητα στα ύψη. Βγάζει ο κόσμος το μένος του γιατί λέει τους κορόιδεψε. Γράφεις ένα κείμενο υπέρ του

Κυριάκου, εκλαμβάνεται ο εν λόγω ως η αποθέωση της αλλαγής του «σάπιου πολιτικού συστήματος», κατά την τετριμμένη έκφραση. Αποθέωση και της

αναγνωσιμότητας και των «like»!

Δεν θεωρώ ότι είναι το κοινό του liberal που έχει αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Δεν έγινε ξαφνικά ο Κυριάκος ο παράκλητος της πολιτικής ζωής – ει

δυνατόν! Εντάξει νέος είναι, μόρφωση έχει, αποφασιστικότητα έδειξε (συνδυασμένη με αγαρμποσύνη ), στον τρόπο που θέλησε να διορθώσει ή να μειώσει

το ανορθολογικό δημόσιο. Στρωμένο μέλλον είχε, δεν πάλεψε δα με νύχια και με δόντια στη ζωή του να κατακτήσει τον επιούσιο. Αλλά από την άλλη

διέπεται από ορθολογισμό, μοιάζει να έχει απορρίψει την καθηλωτική στενότητα των κομματικών επετηρίδων, είναι φορέας ενός ονόματος για το οποίο

τώρα νιώθει ότι είναι αχθοφόρος του. Τον ανέδειξε αλλά προς τιμήν του, το νιώθει ως βαρύ μανδύα πάνω του, προσπαθεί να το απεκδυθεί. Όλα αυτά τον

χαρακτηρίζουν, ανάκατα ως περιγραφή, όχι ως αξιολόγηση, αλλά δεν δικαιολογούν στον – εκτός ΝΔ κόσμο- να γίνεται η προσωποποίηση της αλλαγής.

Δεν είναι επίσης λογικό ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκεντρώνει τόσο μένος για όλα τα κακά της χώρας. Τα υψηλά κομματικά στελέχη του – και φυσικά – ο αρχηγός

του, όντως είναι ιδεοληπτικά και συνθηματολόγα, ούτε αυτοί πάλεψαν ιδιαίτερα για το ζην, είναι ανίκανα ως προς την διαχείριση της χώρας, έχουν άγνοια,

και γι’ αυτό είναι αδιάφορα, σχετικά με τις αρχές που διέπουν τις διεργασίες και το γραφειοκρατικό status της Ε.Ε.

Είναι επίσης αδαή και ανυποψίαστα στα προβλήματα που φέρνει η παγκοσμιοποίηση (έχουν βρει και το ιδεολόγημα της μη καπιταλιστικής

παγκοσμιοποίησης), παραμένουν αμήχανα και ανάερα μπρος στο προσφυγικό και το μεταναστευτικό (από τα εκρηκτικά προβλήματα του μέλλοντος),τα

οποία από θέσεις κυβερνητικής ευθύνης τα αντιμετωπίζουν με την μακαριότητα επιδοτούμενων στελεχών ΜΚΟ. Κάνουν ότι παλεύουν ολημερίς κατά των

εξουσιαστών – δανειστών και στο τέλος της ημέρας αποσύρονται ηττημένοι, για να κατηγορήσουν τους «αντιπάλους» που επιδεικνύουν… στεγνή

απανθρωπιά, σε κάτι που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν ως πόλεμο!

Παρόλα αυτά πριν μόλις τέσσερις μήνες ο λαός που άρχισε να βρίζει, έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ εντολή νέας κυβέρνησης. Και αυτό παρότι είχε δείξει δείγμα

γραφής από το αδιανόητο πρώτο εξάμηνο, το οποίο έκλεισε με την… δοξαστική αντίσταση των capital controls – τότε που δυστυχείς πολίτες, και δη

ηλικιωμένοι, ξεροστάλιαζαν μέσα στην κάψα του Καλοκαιριού μπροστά στα ΑTM κάθε μέρα, να βγάλουν το 60άρι που εμπράκτως ήταν 50άρικο.

Η στήλη δεν διαθέτει επιστημονικές περγαμηνές κοινωνιολογικής ανάλυσης, αλλά δημοσιογραφικά δύναται να αναρωτηθεί: Δικαιούται ο λαός (σημείωση:

ο λαός αποτελείται από συγκεκριμένους πολίτες, άρα ο κάθε πολίτης μεμονωμένα) να νιώθει τόσο προδομένος και οργισμένος; Δικαιούται να του φταίνε

πάντα οι άλλοι; Αυτός δεν ψήφιζε τόσα χρόνια αυτούς που τώρα χαίρεται να βρίζει ότι τον κατέστρεψαν; Αυτός που, αν είχε βγάλει έστω Λύκειο, δεν

αναρωτήθηκε πόσο σοβαρό είναι να λέει ο Τσίπρας ότι θα βαράει το νταούλι και θα χορεύουν οι αγορές (τον χειροκροτούσαν κιόλας), ενώ οι αγορές

χόρεψαν κάποτε χώρες μεγέθους όπως η Βρετανία και η Ρωσία… στο ταψί; Είναι δυνατόν να τον πίστευαν όταν έλεγε ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, αφού

τα νούμερα δεν έβγαιναν… (αλλά τον ψήφιζαν σωρηδόν τα βόρεια προάστια); Είναι δυνατόν δανειολήπτες που αποδεδειγμένα είχαν να πληρώσουν τα

δάνειά τους, να τον ψήφιζαν πιστεύοντας ότι θα τους τα χαρίσει;

Για να μην πάμε σε παλιότερη εποχή όπου μπήκε η φύτρα των τωρινών προβλημάτων: Όταν ο Γιαννίτσης έφερε το ασφαλιστικό και η Αριστερά με το

ΠΑΣΟΚ χαίρονταν που τον κατατρόπωσαν. Δεν είχε ευθύνη ο μεμονωμένος πολίτης να σκεφθεί το απλό: «Πόσα δίνω για σύνταξη, σε ποια ηλικία θα βγω

σε αυτή, ποιος είναι ο προσδόκιμος χρόνος ζωής, ποιος θα πληρώσει αυτά που απαιτώ και δεν τα έχω πληρώσει;». Ήταν καίριο ερώτημα που κανείς δεν

έκανε -ως όφειλε- στον εαυτό του!

Παλιά ερωτήματα αυτά, πολυφορεμένα, δεν φέρνουν κάτι καινούργιο. Το μόνο «καινούργιο» είναι ότι εξακολουθούμε να ορίζουμε μόνο τους άλλους ως

υπεύθυνους -άρα και δημιουργούς- της δυσχέρειάς μας, χωρίς τον παραμικρό ατομικό προβληματισμό για τις δικές μας ευθύνες ως κοινωνικές μονάδες και

ομάδες. Και αυτό δεν φέρνει ούτε ατομική, ούτε συλλογική αυτογνωσία, άρα και δεν δημιουργεί ευοίωνους δρόμους τις λύσεις του μέλλοντος.

ΥΓ: Αναμφίβολα θα υπάρξουν και οι πρόθυμοι που θα ερμηνεύσουν αυτό το κείμενο ως προτροπή στο λαό να αυτοενοχοποιηθεί για να μην εξεγερθεί!

liberal.gr

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr