Γιώργος Αρκουλής

Το τελευταίο βιβλίο του Γ. Αρκουλή τιτλοφορείται

“Ιστορία γράφουν και οι Δεύτεροι...”

Παρακολουθώντας το περασμένο Σαββατόβραδο στον ‘Αλφα’ την…αιωνόβια εκπομπή ‘Στην υγειά μας’ του Σπύρου Παπαδόπουλου, βρήκα αφορμή για μερικές σκέψεις, τις οποίες θα καταθέσω χωρίς περαιτέρω πρόλογο, πέραν του πως επρόκειτο επανάληψη προγράμματος (προφανώς για να εμπεδώσουμε το θέμα). Επρόκειτο για την βασική παρουσία του δημοφιλούς βετεράνου ροκά Λάκη Παπαδόπουλου (ψηλά τα ρεβέρ), τον οποίο πλαισίωσαν διάφοροι εκλεκτοί καλλιτέχνες, με κορυφαία την Αρλέτα. Κάποια στιγμή, στο μικρόφωνο βρέθηκε η εξαιρετική ως παρουσία και ποιοτική φωνή (όπως έχει χαρακτηριστεί αρμοδίως) Ελεονώρα Ζουγανέλη. Για την οποία, εν πάση περιπτώσει έχει ‘κουραστεί’ το κοινό να δέχεται συνεχείς ριπές προβολής για το πρόσωπό της και στο ταλέντο της.

Η Ζουγανέλη ανήκει στην νέα γενιά προικισμένων φωνών που το μέλλον τους μπορώ να πω με άνεση ότι θα αναμενόταν εξαιρετικό (έως εκτυφλωτικό) αν παράλληλα υπήρχαν στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι σπουδαίοι συνθέτες και όχι τραγουδοποιοί μιας, δύο ή το πολύ τριών σαιζόν. Η Ζουγανέλη, είναι αλήθεια πως έσκισε τον χειμώνα που μας πέρασε (και ως τα μέσα Μαϊου) πρωταγωνιστώντας στην παράσταση ‘Πιαφ’ του Εθνικού Θεάτρου, κερδίζοντας μπόλικα ‘σολντ άουτ’ (και συγγνώμη για τον γηπεδικό όρο…). Γράφηκε πως ήταν προσωπικός θρίαμβος της θυγατέρας του πανέξυπνου Μυκονιάτη διασκεδαστή και μπράβο της. Δύο φορές επιχείρησα να ανακαλύψω εισιτήριο για την παράσταση και δεν τα κατάφερα, μολονότι προσπάθησα να ‘λαδώσω’ τον πρόεδρο του Εθνικού Θεάτρου, γνωστότατο ποινικολόγο Γιώργο Στεφανάκη, νεανικό μου φίλο (σχεδόν επιστήθιο) και ‘συνοδοιπόρο μου’ στην αγάπη μας για τον ιστορικό Εθνικό Πειραιά. Η Ζουγανέλη ήταν η γόησσα της σκηνής, η θριαμβεύτρια της καλλιτεχνικής Αθήνας, αλλά τι να το κάνεις; Θα πρέπει οι ατζέντηδες να ανακαλύψουν αντίστοιχο μουσικό έργο ώστε να της προσφερθεί ρόλος κομμένος και ραμμένος για την γοητευτική σκηνική παρουσία της και την αναπτυσσόμενη φωνή της.

Το έχω ξαναγράψει: η Ζουγανέλη (και μερικές ακόμη νέες του τραγουδιού, όπως η εξαιρετική Νατάσσα Μποφίλιου και –κυρίως- η Μάρθα Φριτζήλα) αδικούνται από την εποχή τους. Με ένα καλό (ή εύπεπτο στο μεγάλο κοινό) τραγούδι κάθε δύο χρόνια, καριέρα δύσκολα θα μπορέσουν να στερεώσουν. Κι’ αν το επιτύχουν θα θεμελιώνεται σε καμιά εικοσαριά –το πολύ τριάάντα- κομμάτια. Που σημαίνει ότι για να πλησιάσουν (λέμε τώρα) την Μοσχολιού ή την Μαρινέλα, θα πρέπει να τραγουδούν επιτυχώς ως τα βαθειά τους γεράματα. Το ότι δεν δείχνουν να έχουν άγχος, είναι στοιχείο που πρέπει να τους αναγνωριστεί και χειροκροτηθεί.

Στο μεταξύ, έως ότου προκύψει στον συνθετικό χώρο το νέο ταλέντο, οι νέες φωνές δικαιολογημένα συμπληρώσουν το ρεπερτόριό τους (δηλαδή το μεροκάματο στις συναυλίες κλπ.) φρεσκάροντας κλασικά κομμάτια του λαϊκού ή του λεγόμενου ελαφρού τραγουδιού, που έγιναν κλασικά χάρη στο μεράκι και τον δυναμισμό της Γεωργακοπούλου, της Νίνου, της Βέμπο, της Δανάης ή της μοναδικής Σωτηρίας Μπέλλου. Επιτυχίες της τελευταίας, έχει βάλει στο πρόγραμμά της τον τελευταίο καιρό η καταπληκτική Φωτεινή Βελεσιώτου με εξαιρετικό αποτέλεσμα, αλλά αυτή δεν είναι ούτε νέο ταλέντο, ούτε ερωτοτροπεί με καριέρα. Πάνω στην σκηνή καπνίζει, τραγουδάει και κάνει το κέφι της.

Και συναρπάζει!