Το άρθρο χορηγούν τα Pane di Capo & Kallithea Springs  and delivery 2241003600

“Στον άνθρωπο όλα πρέπει να είναι ωραία: και το πρόσωπο, και το ντύσιμο, και η ψυχή και οι σκέψεις”, έλεγε ο Άντον Τσέχωφ. Αναρωτιέμαι αν κάπου εκεί ισχύει πως η ομορφιά έχει πάντα μια κάποια μελαγχολία. Στην κίνηση του κορμιού, των χεριών ή στο βλέμμα. Τα μάτια της Έλενας Ναθαναήλ είχαν αυτή την θλίψη. Ίσως γιατί υπήρξε από τις πιο ευφυείς γυναίκες που γέννησε τούτος ο τόπος. Και τις πιο εντυπωσιακά όμορφες.

Γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1947. Η Έλενα Δεληβασίλη, το γένος Ναθαναήλ, είχε καταγωγή από την πλευρά του πατέρα της από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, ενώ από την πλευρά της μητέρας της είχε καταγωγή από τη Μάνη. Συναντήθηκε με τον Γιάννη Δαλιανίδη το 1963 ο οποίος και της πρότεινε να χρησιμοποιήσει ως καλλιτεχνικό όνομα, το επίθετο της μητέρας της. Έτσι η Έλενα είχε το πακέτο: ονοματεπώνυμο που έμενε αξέχαστο, ομορφιά εντυπωσιακή και ταλέντο υψηλό. Το σπουδαιότερο όμως δεν μπορούσε να το αναγνωρίσει το κοινό, δεδομένου πως η Ναθαναήλ πάντα κρατούσε κρυφή την προσωπική της ζωή: είχε μια σπουδαία καρδιά που της επέβαλλε να διατηρεί την αξιοπρέπειά της ακόμα και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της. Λένε μάλιστα πως έκανε εκπομπές στο ραδιόφωνο και πως είχε ανοιχτή γραμμή για τους επαγγελματίες οδηγούς.

Η Έλενα αγαπούσε τα ζώα και δη το άλογό της τον Καλλίστρατο, που φρόντιζε σαν παιδί. Ο Καλλίστρατος ήταν άλογο του ιππόδρομου, αλλά έπασχε κι αυτό από καρκίνο και θα τον θανάτωναν. Η ηθοποιός, που αγαπούσε πολύ τα άλογα, τον πήρε στο κτήμα της και τον φρόντιζε σαν παιδί της.

Την ημέρα που πέθανε,  ο Καλλίστρατος ξεσήκωσε τον κόσμο χλιμιντρίζοντας και χτυπώντας την πόρτα του στάβλου που βρισκόταν. Μια εβδομάδα μετά τον θάνατο της Έλενας πέθανε κι εκείνος. «Είχε καταλάβει τη μεγάλη απώλεια. Ήταν τόσο θλιβερό το θέαμα του θανάτου του, που έζησα για μια ακόμα φορά το θάνατο της μητέρας μου», ανέφερε η κόρη της Ίνκα.

Ήταν εναντίον του γάμου, γεγονός που θα μπορούσε να αποτελεί πρώτο θέμα στον Τύπο της πιο συντηρητικής τότε εποχής, αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβη. Ακόμα και όταν έφερε στη ζωή την κόρη της, Ίνκα, χωρίς να έχει παντρευτεί με τον σύντροφό της Γιώργο Τσαγκάρη, η ηθοποιός φρόντισε να μην τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας. Παρόλο που πάντα προστάτευε την προσωπική της ζωή, η σχέση της με τον σταρ του Ολυμπιακού, Τάσο Μητρόπουλο, έγινε γνωστή και συζητήθηκε. Ήταν ένας έρωτας, που δεν κατέληξε στον γάμο, αλλά κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής της ηθοποιού.

Το 2008, η Έλενα Ναθαναήλ προσβλήθηκε από καρκίνο στους πνεύμονες. Η ασθένεια ήταν τόσο επιθετική, που οι γιατροί δεν της έδωσαν καμία πιθανότητα να κρατηθεί στη ζωή. Η ίδια όμως δεν το έβαλε κάτω. Επέστρεψε στο κτήμα της στην Εύβοια, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής της μαζί με τον Τάσο Μητρόπουλο – βετεράνο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού- και συνέχισε να ασχολείται με αγροτικές εργασίες, αλλά και με την παραγωγή κρασιού.

Για αρκετά χρόνια πριν το θάνατο της είχε αποσυρθεί από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, κάνοντας μόνο επιλεκτικές εμφανίσεις. Η τελευταία της υποκριτική εμφάνιση έγινε λίγο πριν το θάνατο της, στην τηλεοπτική σειρά του Mega Channel Γοργόνες. Η κόρη της Ίνκα Τσαγκάρη είναι δημοσιογράφος.

Πώς ξεκίνησαν όλα:

Μια φωτογραφία στο εξώφυλλο του περιοδικού Εικόνες, έγινε αφορμή να την προσέξει κάποιος ξένος παραγωγός, που της έκανε πρόταση, την οποία αποδέχθηκε, να συμμετάσχει σε μια γερμανική ταινία, που γυρίστηκε στο Μόναχο.

Όταν η Έλενα Ναθαναήλ επέστρεψε στην Ελλάδα, γράφτηκε στη δραματική σχολή. Τέσσερα χρόνια μετά, βραβεύτηκε με το βραβείο καλύτερης ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την ταινία «Ραντεβού με μια άγνωστη». Τα επόμενα χρόνια, εμφανίστηκε σε πολλές ταινίες και παράλληλα συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις. Η Ναθαναήλ ήταν μια από τις ηθοποιούς που έκανε και πιο τολμηρές εμφανίσεις, χωρίς όμως ποτέ να χαρακτηριστεί προκλητική ή καλλιτεχνικά ανάλαφρη.

Αποσπάσματα από συνεντεύξεις της

« Έχω μεγαλώσει με τα ζώα. Από παιδί και σε εποχές που τα εμβόλια δεν ήταν διαδεδομένα. Ποτέ δεν έπαθα τίποτε. Κάποτε μέναμε στην Αγία Παρασκευή. Είχαμε γάτες, σκύλους, κότες.

Ακόμη κι όταν εγκλωβίστηκα σε διαμέρισμα στην Αθήνα είχα ζώα.

Μ’ εκστασιάζει ό,τι έχει σχέση με τη φύση, τα ζώα, τα φυτά! Θα ήμουν ευτυχισμένη, αν και άνθρωπος της πόλης, να ζήσω σ’ ένα κτήμα (πράγμα που έγινε λίγα χρόνια αργότερα). Όταν αγαπάς τα φυτά και τα ζώα, σου το δείχνουν. Όταν δεν τα φροντίζεις σε αρνιούνται… Τ’ αγαπώ τόσο όσο, ευτυχώς και η κόρη μου Ίνκα! Έχουμε δημιουργήσει τη δική μας ευτυχισμένη μικροκοινωνία!

– Γυναικοκρατούμενη.

– Ναι, τουλάχιστον για τα ζώα είναι ηθελημένο, για να μην έχουμε προβλήματα με τα ζευγαρώματά τους και να μην τσακώνονται (η Έλενα ζούσε τότε σε μια μονοκατοικία στο Χαλάνδρι, επί της οδού Ζαλοκώστα, με την ενδεκάχρονη κόρη της Ίνκα).

“Τα Νέα της Κυριακής”, ’84 (“Η Ναθαναήλ μιλάει για τα ζώα και τα φυτά της”)

«Αν έγραφα ένα βιβλίο, θα του έδινα τον τίτλο “Κάντε ό,τι κι εγώ”. Θα συμβούλευα τους ανθρώπους έτσι και θα τους έλεγα να ζήσουν! Να συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή είναι μικρή και οι χαρές επίσης. Κανείς δεν πρέπει να ψάχνει τα μεγάλα πράγματα, τις μεγάλες ευτυχίες. Η ζωή είναι όμορφη για τα χρώματά της, για τις μυρωδιές της, για τις μικρές καθημερινές στιγμές της, για τους ανθρώπους της, για το δέρμα τους, για όλα αυτά! Εγώ έζησα, ταξίδεψα, γνώρισα ανθρώπους, έπαθα, υπέφερα, πέρασα καλά! Μπορεί να μην επέλεξα εγώ τη δουλειά μου αλλά η ζωή μου προσφέρθηκε απλόχερα!»

(“Prive'”, ’05. Στην Έλενα Κατρίτση)

«Έχω φίλες και φίλους που χαίρονται να με βλέπουν, οπωσδήποτε και εξωκαλλιτεχνικούς. Οι άντρες γενικά, μ’ έβλεπαν σαν ένα ζώο απλησίαστο. Εγώ είμαι εγκάρδιος τύπος γενικά αλλά έχω μια διάθεση σοβαρότητος όταν βγαίνω έξω. Δε μπορώ να βγω έξω σκασμένη στα γέλια – πώς να το κάνουμε; Με νομίζουν λοιπόν ψυχρό τέρας που δε μιλάω με τους ανθρώπους, δεν κάνω δικούς μου τους ανθρώπους… Φταίει ίσως που περπατάω άσχημα. Μ’ έχεις δει να περπατάω στον κόσμο; Εγώ πάντα περπατάω με το κεφάλι κάτω, με τα μαλλιά στο πρόσωπο. Ντρέπομαι»

(Απόσπασμα συνέντευξης στο περιοδικό “Πάνθεον”, 1969, στην Πόλυ Μ.: ¨Η φίλη μου ¨Ελενα Ναθαναήλ, ένα κορίτσι 21 χρόνων”)

«Ένα Πάσχα… κάποιο Πάσχα… Τώρα μου φαίνεται πολύ μακρινό.

Δεκαπέντε χρόνια με χωρίζουν από κείνο το πρώτο Πάσχα, που ένιωσα τη χαρά αυτής της εορτής. Το θυμάμαι σαν κάθε πρωτόγνωρη χαρά.

Η μητέρα μου επέμενε να κοιμηθώ νωρίς. Μ’ έβαλε στο κρεβάτι απόγευμα ακόμη, ημέρα. Με ξύπνησε νύχτα. Όλα γύρω μου ήταν φωτεινά, γελαστά. Φωνές ακουγόντουσαν από το δρόμο. Μπαίναν από το μπαλκόνι κι απλώνονταν σ’ όλο το σπίτι. Κι αυτές οι φωνές ήταν γέλια, τραγούδια, γιορτή.

Μου έπλυνε το πρόσωπο. Μου φόρεσε το καλό μου φουστάνι, μου έβαλε ένα κουλούρι στη μια τσέπη κι ένα κόκκινο αυγό στην άλλη, μου έδωσε να κρατάω ένα μεγάλο άσπρο κερί τυλιγμένο μέσα σε χρωματιστές κορδέλες, με πήρε από το χέρι και με πήγε σ’ έναν κόσμο ονειρεμένο με χιλιάδες κεριά, με αστραπές, που σχίζανε τον ουρανό και φεύγανε από τα χέρια των ανθρώπων, με καμπάνες, που χτυπούσαν ασταμάτητα…

Ήταν κάτι καινούργιο στην ζωή μου.

Ήθελα να γελάσω, να φωνάξω, να τρέξω, να χορέψω.

Ήθελα να ευχαριστήσω κάποιον… Τον καλό Θεούλη που μου είχε μάθει η μητέρα…

Ήθελα ν’ αγκαλιάσω όλο εκείνο το θαύμα που έβλεπα μπροστά στα μάτια μου…

Τότε… τότε… άνοιξα διάπλατα τα χέρια μου και ΕΚΛΑΨΑ…»

(Από την εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ”, ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ 12ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1969, Μ. Σάββατο- Ακολουθεί το εξώφυλλο του περιοδικού «Φαντασία», 1964.)

Τζίνα Δαβιλά