Τζίνα Δαβιλά

Την ταινία “Ο Ελαφοκυνηγός” την είδα πρώτη φορά στα 16 μου.

Το τελευταίο που συγκράτησα τότε ήταν η έναρξη της τρίωρης ταινίας. Το κυνήγι των ελαφιών.

Ο παππούς μου ήταν κυνηγός.

Δεν συμπάθησα ποτέ το σπορ αυτό.

Τουφεκάς στον αέρα, στη λίμνη ή στο δάσος στερώντας τη ζωή από μια ανέμελη ύπαρξη, εναρμονισμένη πλήρως στο φυσικό της περιβάλλον.

Γιατί έτσι γουστάρεις.

Για να το βάλεις στο πιάτο σου.

Αντιπαθώ, επίσης, τον τρόπο εκτροφής των αιγοπροβάτων, αγελάδων, χοιρινών και πουλερικών.

Μέσα σε κλουβιά που από τις ορμόνες μεγαλώνει το σώμα τους παίρνοντας το σχήμα των κάγκελων του κλουβιού.

Δεν είμαι χορτοφάγος, αλλά θέλω ο τρόπος θανάτωσής τους να μην είναι βίαιος, δηλαδή χτυπώντας τα ζώα στο κεφάλι, περνώντας τα από λαιμητόμο όπου το σώμα σπαρταρά κλπ.

Στη χώρα της νοοτροπίας και της παραβατικότητας, της διαπλοκής και της αναξιοπιστίας δεν χρειάζεται να δώσεις άδεια για κάτι.

Είναι περιττό.

Απαγορεύεται, λόγου χάρη, η οπλοχρησία-οπλοφορία και οι μισοί έλληνες έχουν όπλο. Λάθρα. Κρυφά. 

Πόσω μάλλον αν κάνεις λόγο ή έστω υπαινιγμό για ελεγχόμενο κυνήγι, ας πούμε ελαφιού, που όπως λένε είναι καθαρός μεζές, νόστιμος, υγιεινός και μάλλον σπάνιος.

Έχει πέσει και η τελευταία μάσκα.

Τότε, η νοοτροπία του Έλληνα θυμάται την νομιμότητα.

Και σου την φοράει καπέλο.

Οι όποιες λεκτικές αστοχίες για ελεγχόμενη θήρευση των ελαφιών της Ρόδου ανοίγουν το δρόμο στους υστερικούς της αισχροκέρδειας, της ασέβειας, της άγνοιας, της κυνικότητας.

Μην απορήσεις αν τις επόμενες εβδομάδες ή και μήνες τα εστιατόρια ή τα ξενοδοχεία της Ρόδου και λοιπής Δωδεκανήσου σερβίρουν και ελαφίσιο μενού.

Και κατανοώ την επιφυλακτικότητά σου για το αν θα μάθεις την αλήθεια… Στην Ελλάδα ζούμε, τη χώρα της διαπλοκής. Και δεν είναι όλοι υψηλότιμοι, σαν τον Τσοχατζόπουλο που έκανε χοντρά παιχνίδια κάτω από το τραπέζι.

Πώς λέει το τραγούδι;

Κρίμα το παιδί;

Κρίμα το ελάφι. Που θα μάθει το παιδί ότι το προστατευόμενο είδος Ελαφιού Πλατόνι, άμα λάχει … το κάνουμε φιλέτο στο πιάτο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr